نصف جهان: آنچه در ورزشگاه نقش جهان رخ داد حاصل دو هفته جنگ بيرون از زمين بود. جنجال، هياهو و دعوايي که در نهايت دودش به چشم تيم خود قلعه نويي رفت.

از همان روزي که پس از بازي دو تيم در تهران ، سياوش يزداني طرفداران پرسپوليس را تهديد کرد تا همه روزهايي که دو تيم در رسانه ها بر سر تعداد تماشاگر مي جنگيدند و سپاهاني ها بازي را امنيتي و امنيتي تر مي کردند، به نظر مي رسيد برانکو تمرکزش روي تيمش بود.

اين تمرکز را مي‌شد زماني ديد که سپاهان در خانه و به خاطر خشونت و عصبي بودن بازيکنانش دومين اخراجي را داد و برانکو داشت مي خنديد. او خيلي ساده به هدفش رسيده بود. ميزبان خالي کرده بود. عصبي و به هم ريخته ستاره برزيلي اش را مفت از دست داد و خلع سلاح شد.

اخراج اول شان را ببينيد. توپ به بيرون رفته، بازيکن سمت داور مي دود و فرياد مي زند. چه مي توانسته بگويد ؟ بعيد است فحش رکيک داده باشد اما حرفش اين قدر غيرکنترل شده است که داور بازي اخراجش کند.

ايرانپوريان تا کنار قلعه نويي فرياد مي زد که هيچ نگفته اما مربي به تندي به او تاخت چون مي دانست فينال و رسيدن به جام پس از 6 سال باز برايش کابوس شده است. 

قلعه نويي که هنوز با همان مدل دهه80 فکرمي کند براي بردن بازي توي زمين، بايد دعواهاي بيرونش را اول ببرد، باز هم به خطا زد. او باخت و باز «بي جام» ماند. اما تير خلاص را چه کسي به سمتش شليک کرد؟

آنهايي که تيمش بودند. ايران‌پوريان، کي‌روش استنلي، مهدي کياني و از همه مهمتر سياوش يزداني. کسي که بازي را از ابتدا جنجالي کرد. او که همان اوايل بازي در زمين توهيني زشت به خانواده بازيکن رقيب کرده بود ، قرار بود کاري کند کارستان با آن ادبيات تند و زننده، در دقيقه 121 گل تيم خودي را باز کرد.

اين شايد کارماي تلخ تيمي باشد که لياقت فوتبالي اش اسير حاشيه‌هاي بي پاياني شد که براي بازي ساخت.