نصف جهان: هنوز فصل بیستم لیگ برتر شروع نشده، ذوبی ها از تیم های دیگر پیشی گرفته اند، البته نه در کسب امتیاز که در ایجاد حاشیه برای تیم. اصلاً انگار حواشی این تیم تمامی ندارد و قرار نیست سبزپوشان اصفهان به ساحل آرامش برسند. مدیران باشگاه هم به جای اینکه تیم را از بحران خارج کنند بدتر به حواشی اطراف آن دامن می زنند. طنز ماجرا آنجاست که استارت جنجال اخیری که در این باشگاه روی داده را خود این مدیران زده اند؛ جذب حسین ابراهیمی با وجود مخالفت سرمربی تیم.

ابراهیمی می گوید قبل از اینکه پای امضای قرارداد بنشیند، طی تماس تلفنی با رحمان رضایی هماهنگ کرده بوده، ولی سرمربی سبزپوشان در نامه ای رسمی به مدیران باشگاه نوشته که هیچ گونه قراردادی با این بازیکن بسته نشود و علت نارضایتی خود را از جذب هافبک سابق نفت مسجد سلیمان مبلغ درخواستی بالای وی عنوان می کند و این ماجرا همینطور کش می یابد تا اینکه چهارمین خرید ذوبی ها اعلام می کند حاضر است با دریافت خسارت قراردادش را فسخ کند و حتی گفته سرمربی ذوب‌آهن با آبروی او بازی کرده و دیگر دوست ندارد با این تیم همکاری کند.

مسئولانی که این شاهکار حاصل مدیریت حرفه ای آنهاست تا این لحظه نسبت به این موضوع واکنشی نشان نداده اند اما آنچه مشخص است در انتها یا رحمان مجاب می شود هافبک سابق نفتی ها را برخلاف میلش در ترکیب تیم بپذیرد تا باشگاه از لحاظ مالی ضرر نکند یا اینکه زیر بار نمی رود و ذوب آهن مجبور می شود با پرداخت خسارت به ابراهیمی، رضایت سرمربی اش را به دست آورد.

این در حالی است که سپردن هدایت ذوبی ها به رحمان رضایی نیز چندان باب میل هواداران سبزپوشان نبود و برخی از اعضای هیئت مدیره این باشگاه نیز مخالف انتخاب او به عنوان سرمربی ذوب آهن بودند و حالا این خرید و اقدام جنجالی مدیران باشگاه، کشمکش بین آنها با سکاندار تیمشان را بیش از پیش خواهد کرد. جالب آنکه مسئولان باشگاه ذوب آهن با وجود این اتفاقات و دخالت های نابجایشان در کار سرمربی تیم، آن هم قبل از شروع لیگ، انتظار دارند او حداقل برایشان سهمیه آسیایی بگیرد! اما اینجاست که باید گفت «سالی که نکوست از بهارش پیداست»؛ وقتی کوچک ترین خواسته سرمربی یک تیم که از قضا جزو اختیارات وی است، نادیده گرفته می شود و بازیکنی به او تحمیل می شود که به هر علت جزو گزینه های مطلوبش نیست، چطور می شود انتظار داشت که این سرمربی در رقابت هایی که در پیش دارد، نتیجه دلخواه بگیرد در حالی که مهره هایی که برای نبرد با تیم های روبه رو به میدان می فرستد را خودش انتخاب نکرده؟

حالا که مدیران باشگاه های لیگ برتری به قدری حرفه ای(!) شده اند که نه تنها قبل از انتخاب سرمربی برای تیمشان دست به استخدام بازیکن برای ترکیب تیم می زنند بلکه گام را فراتر نهاده و حتی پس از سپردن سکان هدایت تیمشان به یک سرمربی، با دخالت در حیطه وظایف وی و با صلاحدید خودشان علیرغم مخالفت سرمربی، اقدام به جذب بازیکن می کنند، بهتر نیست یک نفر از میان خود آنها روی نیمکت سرمربیگری بنشیند؟ اینطور که پیداست در فوتبال ایران برای خرمن کوفتن نیازی به مرد کهن و گاو نرش نیست و این کار از عهده هر کسی برمی آید! مدیرعامل، سرپرست، دروازه بان یا هرکس دیگری، فرقی ندارد، فقط کافی است عنوان سرمربیگری را به آن فرد بچسبانید!