نصف جهان: دراگان اسکوچیچ در فاصله یک هفته تا اولین بازی تیم ملی در مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی، تصمیم گرفت برآیند نتیجه‌گیری‌هایش از تماشای لیگ بیستم را روی کاغذ بیاورد.

نتیجه‌اش هم شد فهرست 22 نفره‌ای که قرار شده چند روزی مهمان کمپ تیم ملی باشند، تمرینی کنند و سپس خط بخورند.

 درحقیقت این لیست آن هم در این مقطع، بیشتر از اینکه به سود تیم ملی و اسکوچیچ باشد به ضرر امثال استقلال و پرسپولیس است که در آستانه بازی‌های مهم‌شان در لیگ قهرمانان آسیا باید بهترین‌های‌شان را به تیم ملی بدهند و اصلا مشخص نیست در این صورت، بازیکنی برای‌شان می‌ماند که تمرینی انجام شود یا نه!

این فهرست 22 نفره اما یک سرانجام رک و راست دارد: خط خوردن و در بهترین حالت، نشستن روی نیمکت و تماشای بازی‌های تیم ملی. سالهاست که ترکیب اصلی تیم ملی براساس مردانی آرایش می‌یابد که در جایی جز ایران بازی می‌کنند. این قصه از زمان کی‌روش استارت خورد که برای ساختن یک تیم ملی خوب، فرآیندی جز لیگ برتر را انتخاب کرد. البته در همین لیست 22 نفره هم هستند مردانی که شاید درنهایت جزو ترکیب اصلی تیم ملی باشند ولی بعید است این تعداد حتی به 2 هم برسد. شاید مهمترین خروجی این لیست، انتخاب یک یا دو مدافع میانی برای حضور در لیست نهایی باشد.

درون دروازه، تقریبا همه به این نتیجه رسیده‌اند که بیرانوند، عابدزاده و نیازمند مردان منتخب هستند؛ هر 3 نفر خارج از ایران. دعوت از سید حسین حسینی یعنی بازی‌هایش در لیگ دیده شده و دیدن نام اخباری یعنی هنوز هم او در دایره قرار دارد ولی دور از مرکز و هسته اصلی. نبودن نام لک یعنی کم گل خوردن اصلا مهم نیست. مظاهری هم تاوان نیمکت‌نشینی و چیزهای دیگر را می‌دهد.

در سمت راست خط دفاعی، صادق محرمی انتخاب اول اسکوچیچ است و بعد از او شاید جعفر سلمانی را داشته باشیم. در فهرست داخلی، صالح حردانی می‌تواند یک هدیه ویژه برای لیست نهایی باشد. نکته جالب دعوت نشدن سیامک نعمتی است که کسی نمی‌داند قبلا چرا دعوت می‌شد و حالا چرا خط خورده است؟

در سمت چپ خط دفاع، میلاد محمدی مثل همیشه می‌تواند انتخاب اصلی باشد. احسان حاج‌صفی که به دلیل مصدومیت، بازی با سوریه را از دست داده و وحید امیری احتمالا تنها مرد حاضر در این فهرست است که وارد ترکیب اصلی تیم ملی می‌شود. اینکه سعید آقایی بعد از مدت‌ها بازی نکردن، دعوت شده جالب است. او و نورافکن باید برای رسیدن به فهرست نهایی تلاش کنند تا شاید یکی از آنها، جانشین حاج‌صفی شود.

تیم ملی با از دست دادن عارف غلامی و مرتضی پورعلی‌گنجی، حالا باید به فکر نیروی جدیدی به عنوان ذخیره زوج خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان باشد. یکی از این نفرات، سید مجید حسینی است که در ترکیه بازی می‌کند. سیاوش یزدانی، پاداش بازی‌های بدون اشتباهش را گرفته ولی عارف آقاسی که در هفته‌های پایانی جایی در ترکیب فولاد نداشت، چرا دعوت شده؟ آیا کیفیت آرمین سهرابیان به قدری هست که او را به تمرین تیم ملی بکشاند؟ درباره مرادمند هم دقیقا می‌توان چنین سوالی را پرسید؛ دعوت از بازیکنی که سال‌هاست فقط زیر توپ می‌زند و ردپایش در تمامی گل‌های خورده پایانی استقلال ملموس است؟

در مرکز زمین، نوراللهی و عزت‌اللهی و قدوس و حتی جهانبخش را داریم که بازهم دست اسکوچیچ را از خارجی‌ها پر کرده است. میلاد سرلک گویا توانسته اسکوچیچ را راضی به ادامه حضورش در تیم ملی کند. دعوت از زنده‌روح یعنی لیگ دیده شده درست مثل حضور محمد کریمی و زبیر نیک‌نفس که جزو خوب‌های فصل بودند. در این قسمت زمین، فرشید اسماعیلی و یاسین سلمانی هم دعوت شده‌اند که می‌تواند برای اولی یادگاری و برای دومی، تجربه خوبی باشد.

در خط حمله، سردار آزمون را به دلیل محرومیت برابر سوریه از دست داده‌ایم ولی طارمی و انصاری‌فرد و رضایی و قایدی هستند. دعوت از عبدی و مطهری عجیب است ولی نه به اندازه دعوت نشدن سجاد شهباززاده که بهترین فصل فوتبالی‌اش را سپری کرد. حضور مغانلو و احمدزاده هم پاداشی است برای بازی‌های خوب آنها. مهدی تیکدری هم با وجود کمی افت، دعوت شده. مهدی ترابی درست مثل وحید امیری، جزو معدود مردان لیست نهایی است که در ایران بازی می‌کند.

از دل این لیست می‌توان یک تیم ملی (ب) درست و حسابی خارج کرد که بتواند در بازی‌های نه‌چندان مهم مثل دیدارهای دوستانه در روزهایی جز فیفادی محک بخورد و آلترناتیوهای آماده برای تیم ملی اصلی، تربیت کند. اما اینکه اینها تمرین کنند و به جز حداکثر 5 نفرشان، بقیه راهی خانه‌شان شوند، فقط به ضرر تیم‌های باشگاهی آنهاست و بس!/علیرضا خطیبی