سقوط از لیگ برتر، زمانی برای رقم‌خوردن تغییراتی بزرگ در ملوان بود. در انزلی همه می‌دانستند که باشگاه برای زنده‌شدن و نفس‌کشیدن باید پوست بیاندازد و با مجموعه‌ای از بازیکنان مسنش خداحافظی کند.

کنارگذاشتن پژمان نوری و مازیار زارع، شهامتی می‌خواست که در باشگاه وجود داشت. پروژه بازسازی ملوان با مهره‌های جوان با سرعت خوبی دنبال می‌شد اما مشکل، هنوز روی نیمکت تیم وجود داشت.

سفیدها سیاست خوبی را برای بازگشت به لیگ برتر پیش گرفتند اما ناخدای خوبی را انتخاب نکردند. آرزوهای بزرگ قوها، با مایلی تباه شد و شانس لیگ برتری شدن این تیم از دست رفت.

یکسال قبل، به نظر می‌رسید سقوط فرصت ایده‌آلی بوده تا ملوان دوباره از نو ساخته شود و از رخوت چندساله‌اش فاصله بگیرد. این اتفاق به شرطی رخ می‌داد که تیم محبوب انزلی بعد از یکسال دوری به سطح اول فوتبال ایران برگردد. ناکامی در لیگ یک اما ضربه بزرگ‌تری برای ملوان بود. مهیب‌تر و مرگبارتر از سقوط. حالا تک تک بازیکنان تیم به دنبال جدایی بودند و سفیدها، مهمترین بازیکنانشان را از دست دادند تا نسلی که برای لیگ برتر ساخته شده بود، قبل از لیگ برتری شدن، نابود شود. ایمان صادقی و احمد آهی باشگاه را به مقصد سپیدرود ترک کردند. آبشک به بادران رفت و یوسف‌زاده راهی مس کرمان شد. ملوان رضا اعتمادی جوان و بااستعداد را نیز از دست داد و شاهین ثاقبی نیز به عنوان بهترین بازیکن تیم، راهی سپاهان شد. در مقابل، انزلیچی‌ها چند بازیکن جوان و 9 بازیکن بزرگسال گرفتند.

بازگرداندن پژمان نوری، تیر خلاص به پیکر تغییر و جوانگرایی بود. هر چه ملوان در طول یکسال برایش جنگیده بود، نابود شد.

آنها ممکن است در پایان همین فصل لیگ برتری شوند اما پروژه بازسازی باشگاه، برای مدت نامعلومی تعطیل شده است.