استقلال‌تهران، تنها تيمي نبود که در شروع فصل، شماره 8 محبوبش را پس گرفت. همزمان با بازگشت مجتبي جباري به استقلال، ذوب‌آهني‌ها نيز با آمادگي قاسم حدادي‌فر براي بازگشت قدرتمندانه به ميادين به وجد آمده بودند. تصور مي‌شد کليد رسيدن به موفقيت براي تيم قلعه‌نويي، هنوز در جيب‌هاي قاسم باشد اما مرد شماره 8 ذوبي‌ها، خيلي زود از ميدان نبرد کنار کشيد. او در همان هفته اول ليگ، دوباره با آسيب‌ديدگي روبه رو شد و در يکي از تکراري‌ترين پلان‌هاي تاريخ، زمين مسابقه را روي برانکارد ترک کرد. قاسم، دست‌هايش را به نشانه تعويض براي نيمکت تکان داد تا ذوبي‌ها دوباره با حقيقت آشناي از دست دادن او کنار بيايند. دست‌هايي که روي هوا بلند شدند، نشانه‌اي براي پايان دوران فوتبال قاسم بودند. چيزي شبيه يک پرچم سفيد، براي تسليم‌شدن در برابر درد.

پارگي رباط صليبي، نتيجه شوم آزمايش‌هاي قاسم حدادي فر بوده‌ است. او براي سومين بار رباط پاره کرده است تا در يکي از نفريني‌ترين هت‌تريک‌هاي تمام دنيا، براي آويختن کفش‌ها آماده شود. داستان حدادي‌فر و فوتبال، به شکل غم‌انگيزي به سکانس پاياني نزديک شده است و ساق‌هاي اين بازيکن، ديگر توان ادامه دادن به اين بازي را ندارند. قاسم مدت زيادي جنگيده تا حداقل براي يک فصل ديگر فوتبال بازي کند اما حالا، چاره‌اي به جز ترک رينگ نبرد براي او وجود ندارد. اين راند آخر قاسم حدادي‌فر است. دست‌هايي که بلند مي‌شوند تا به يک پايان، رسميت ببخشند. يک پايان تلخ براي استعدادي بزرگ با ساق‌هايي کم‌تحمل.