کمتر از چند روز دیگر، فصل نقل و انتقالات فوتبال اروپا به پایان خواهد رسید و بعید است که در روزهای باقی‌مانده از مهلت قانونی جابجایی بازیکن‌ها در قاره سبز، هیچکدام از فوتبالیست‌های ایرانی قرارداد تازه‌ای را به امضا برسانند. علیرضا جهانبخش فصل را در آلکمار آغاز کرده و در همین باشگاه ادامه می‌دهد.

رضا قوچان‌نژاد که در شروع فصل خوش درخشیده، حداقل یک سال دیگر در هیرنفین باقی خواهد ماند .

سردار آزمون که روزی چند بار نام‌اش را در سطح اول شایعه‌های انتقال به لاتزیو می‌دید، این فصل را در روبین کازان تمام خواهد کرد.

سعید عزت‌اللهی به نیمکت روستوف می‌چسبد و میلاد محمدی تلاش به خرج می‌دهد تا به صورت ثابت در همه بازی‌ها برای ترگ گروژنی به میدان برود. فوتبالیست‌های ایرانی لیگ بلژیک نیز لیگ را به عنوان مهره‌های ثابت آغاز کرده‌اند. رامین در سمت راست خط دفاعی اوستنده بازی می‌کند و کاوه رضایی در خط حمله شارلوآ توپ می‌زند. مسعود شجاعی و احسان حاج صفی، ستاره‌های پانیونیوس هستند و گلزنی در هفته اول لیگ، شرایطی را به وجود آورده که کریم انصاری فر هم با خطر طردشن از المپیاکوس روبرو نشود. فوتبال ایران در انگلیس، ایتالیا، آلمان و اسپانیا صاحب هیچ نماینده‌ای نیست اما شاید سوال کلیدی این باشد که اصلا چرا باید در انتظار یک فوتبالیست ایرانی به یکی از 4 لیگ معتبر اروپایی باشیم؟‌

رسیدن به بهترین لیگ‌های فوتبال دنیا به صورت مستقیم از لیگ برتر ایران، محال به نظر می‌رسد. لیگ برتر در این سال‌ها به اندازه‌ای دیده نمی‌شود كه انتظار داشته باشیم استعدادیاب‌های یك باشگاه بزرگ اروپایی را تحت‌تاثیر قرار بدهد. ستاره‌هایی كه به لیگ‌های درجه دوم اروپایی هم می‌روند، برای تجربه یك انتقال بزرگ با دردسرهای زیادی روبرو خواهند شد. توقع از لژیونرها و سرزنش آن‌ها، هیچوقت متوقف نمی‌شود اما بد نیست از خودمان بپرسیم كه برای این بازیكن‌ها چه كرده‌ایم؟

سردار آزمون اگر متولد چین بود، حالا در یكی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های فوتبال دنیا بازی می‌كرد. چینی‌ها به لطف قراردادهای تجاری، در چند فصل گذشته استعدادهای نیم‌بند‌شان را به هر قیمتی به لالیگا تحمیل كرده‌اند. لژیونرهای ایرانی اما بیشتر از آن‌كه از شانه‌های فوتبال ایران بالا رفته باشند، روی پای خودشان ایستاده‌اند و همین موفقیت‌های نیمه‌كاره هم در نتیجه خودساختگی این ستاره‌ها به دست آمده‌اند. فوتبال ایران نه برای معرفی این بازیكن‌ها به باشگاه‌های درجه یك كاری انجام داده و نه به لحاظ اقتصادی، جذب بازیكنان ایرانی را به یک موقعیت تجاری جذاب برای تیم‌های مختلف تبدیل كرده است. این فوتبال، كار چندانی برای پسران فرنگ‌نشینش انجام نداده كه توقع دارد آن‌ها خودشان را به منچستر، بایرن و بارسلونا برسانند.