تیم ملی ایران برای حضور موفق در جام جهانی روسیه باید تدارکان کافی را در یک سال باقیمانده داشته باشد. کیروش خواسته های حداقلی را مطرح کرده اما از سوی فدراسیون فوتبال فعلا هیچ کدام از این خواسته ها عملی نشده است و نباید طوری شود که در جام جهانی زنگ تفریح سایر رقبا شویم

 باز هم کارلوس کی‌روش، باز هم گلایه‌های همیشگی؛ می‌توان از دو زاویه به حرف‌های تکراری سرمربی تیم ملی نگاه کرد؛ یا این حرف‌ها را غرغرهای تکراری سرمربی تیم ملی تلقی کرد و بی‌تفاوت از کنارش گذشت یا این حرف‌ها را جدی گرفت و کوشید که مطالبات سرمربی تیم ملی تا جایی که ممکن است، وصول شود. از زاویه دوم باید به حرف‌های کی‌روش پرداخت، چرا که مطالبات او، در راستای منافع تیم ملی است و او چیزی جز رشد و ارتقای فوتبال ایران را در این مصاحبه هدف نگرفته.

گلایه‌ها تکراری است و حرف تازه‌ای نیست؛ بحث امکانات است و امکانات؛ برای بالا و بالا رفتن. سرمربی تیم ملی که حالا پروژه صعود به جام جهانی را با موفقیت به انتها رسانده، از اینجا به بعد می‌خواهد ایران فراتر از یک تیم آسیایی باشد و در جام جهانی شگفتی‌ساز شود. اما خلق شگفتی – صعود از مرحله گروهی و رسیدن به جمع ۱۶ تیم برتر جام جهانی- اتفاقی به دست نمی‌آید. برای این هدف باید همدل و همراه با سرمربی تیم ملی بود، اگر او را یک متخصص درجه یک در حوزه فوتبال می‌دانیم و بر این باوریم که این تکنسین پرتغالی راه رشد و ایجاد تحول در فوتبال ایران را از همه ما بهتر بلد است.

کارلوس کی‌روش پیش از سفر به کره جنوبی روی صفحه فیس‌بوک خود حرف‌هایی زده که –ما به عنوان یک رسانه- باید به آنها توجه کنیم و آن حرف‌ها را جدی بگیریم. او از یک شعار کلیدی در حرف‌هایش استفاده کرده و می‌کوشد که همه را حول فوتبال، متحد و همدل کند تا فوتبال انعکاسی باشد از وفاق و یکدستی ایرانی‌ها. شعار کی‌روش این است: «۸۰ میلیون، یک ملت، یک ضربان قلب!» این جمله یعنی هر کسی در هر نقطه‌ای با هر جایگاهی خودش را عضوی از تیم ملی بداند و به قاعده توانایی‌اش برای خلق شگفتی در جام جهانی روسیه، از جان و دل مایه بگذارد. نقش هواداران که مشخص است. آنها در طول مسیر صعود به جام جهانی با حضور در ورزشگاه‌ها و حمایت پرشور خود، هر آنچه باید انجام می‌دادند را به بهترین شکل ممکن انجام دادند.

اما خطاب کی‌روش پیش از آنکه به هواداران باشد، با گروه مسوول و تصمیم‌گیر کشور است که بخشی از این ۸۰ میلیون هستند که قلب‌شان برای تیم ملی می‌تپد. او دست یاری به سمت آنها دراز کرده و کمک می‌خواهد تا تیمش که نماینده ملت ایران است، برای حضور موفق در روسیه تدارک ویژه و درجه یکی داشته باشد. خواسته‌های کی‌روش و مطالبات او شخصی نیست؛ او امکانات بهتری را طلب می‌کند، زمین تمرین استاندارد و درجه یک می‌خواهد تا تیمش را به سطح رقبای بزرگ اروپایی نزدیک کند. کی‌روش بارها گفته که روی چمن ناهموار کمپ تیم‌های ملی نمی‌توان بیش از این بازیکنان – بخصوص مهاجمان – را در مهارت گلزنی بالا کشید و به سطح گلزنان لیگ‌های معتبر مثل لالیگا، بوندس‌لیگا، لیگ برتر انگلیس یا سری‌ آ ایتالیا رساند. برای این کار، زمین‌های خاصی لازم است. با استاندارد جهانی چمن، ارتفاع مشخص و میزان سفتی یا نرمی زمین‌هایی که در جام جهانی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

کی‌روش می‌خواهد دقت بازیکنانش را بیشتر کند. او روی کلیات و مسائل اصلی دیگر بحثی ندارد بلکه جزییات و نکات ریز است که بازیکنان باید در تمرینات بیاموزند و آهسته آهسته رشد کنند. روی زمین کمپ تیم‌های ملی که پاس‌ها، سانترها و ضربات به توپ دقت کافی را ندارد، نمی‌شود بیش از این برای مهدی طارمی، وحید امیری یا بقیه ملی‌پوشان تمرین ویژه گذاشت. آیا کشور ما نمی‌تواند در یک سال منتهی به جام جهانی، همه خواسته‌های سرمربی را برآورده کند؟ بی‌شک اگر عزم و اراده برای این کار باشد، به سادگی تمام مشکلات و دغدغه‌های کی‌روش برطرف می‌شود و بهترین امکانات و تجهیزات در اختیار تیم ملی قرار می‌گیرد.

البته کی‌روش در کنار این مطالبه، روی یک مساله دیگر هم انگشت گذاشته و بر آن تاکید می‌کند. زمان فراهم شدن این امکانات به همان اندازه مهم است که وجود آن اهمیت دارد. کی‌روش با حرف‌هایش تاکید خاصی روی مساله زمان دارد و نوشدارو را سرموقع می‌خواهد و اگر زمان بگذارد و دیرهنگام بهترین امکانات را هم در اختیار سرمربی تیم ملی بگذاریم، بازده مطلوب و صد در صد نخواهد داشت و چه بسا تاخیر زیاد باعث شود که هزینه را انجام دهیم و نتیجه‌ای نگیریم. پس تا دیر نشده باید در این خصوص اقدام کنیم و کی‌روش را تنها نگذاریم. اگر همه اینها مطابق خواسته کی‌روش پیش برود و اردوها و تمرینات سرموقع با امکانات عالی برگزار شود، تازه تیم ملی آماده شده برای محک خوردن در بازی‌های دوستانه با حریفانی که در سطح رقبای ما در جام جهانی هستند. دیگر بازی با تیم‌های درجه سوم و چهارم آفریقایی یا حریفان آسیایی به کار کی‌روش نمی‌آید. بازی تدارکاتی با روسیه هماهنگ شده اما کی‌روش تا جام جهانی بی‌شک ۳-۲ بازی بزرگ مشابه می‌خواهد که برای این موضوع، سوای پول، رایزنی‌های دیگر هم لازم است.

چشم بر هم بزنیم، خردادماه ۹۷ رسیده و ما در آستانه سفر به روسیه هستیم. ۱۰ ماه سرنوشت‌ساز پیش روی ما است. اگر قلب همه ما – همه ۸۰ میلیونی که کی‌روش می‌گوید- با یک ریتم و یکصدا بتپد، بی‌شک با دل قرص در روسیه پای بازی‌های تیم ملی می‌نشینیم و چه بسا برای اولین بار جام جهانی در ۳ بازی برای ما خلاصه نشود. اگر رویای بازی‌های بیشتری در جام جهانی را داریم، این ۱۰ ماه را باید مطابق دستور متخصص کار بلد فوتبال یعنی کی‌روش بگذرانیم و بعد در جام جهانی، نتیجه کار سازمان یافته، حرفه‌ای و اصولی را ببینیم و شادی بزرگ و متفاوتی را برای نخستین بار در تاریخ فوتبال خود تجربه کنیم.