نصف جهان: کارتون «فوتبالیست ها» را به یاد دارید؟ البته وقتی از کارتون «فوتبالیست ها»صحبت می کنیم همه به یاد سریالی طولانی که شخصیت هایی همچون سوباسا اوزارا، واکی بایاشی، کاکرو یوگا، واکاشی زوما، میزوگی، تارو میساکی و... داشت می افتند.

فراموش نکنیم اولین سری کارتون «فوتبالیست ها» قبل از این مجموعه که برای همه به ویژه دهه شصتی ها نوستالژیک و خاطره انگیز است یک مجموعه حدوداً 26 قسمتی بود که باعث شد همه ما بعد از ظهر جمعه ها حول و حوش ساعت 15:30 پای تلویزیون میخکوب شویم و علاقه مان به فوتبال دو چندان شود و ذوق تماشای این کارتون با همه حرکات زیبا و مهیج نقش آفرینانش را داشته باشیم.

کاکرو، ماسارو، یوسوجی، کنتا، کاشیرو و... از شخصیت های جذاب این سریال بودند. کاکرو به دلیل حضور خانواده اش در شهری دیگر، وارد مدرسه ای شد. این مدرسه تیم فوتبالی داشت که به علت اینکه هیچوقت در بازی های خود پیروز نمی شد به تیم همیشه بازنده معروف شده و در آستانه انحلال بود.

«کیکرز» و در دوبله فارسی «امید» نام این تیم بود که در آخرین دیدار خود به تیم «ایزومی» با نتیجه 21 بر صفر (!) باخته بود و همه چیز برای انحلال و فروپاشی این تیم فراهم شده بود.

کاکرو با حضورش در جمع بچه های امید از آنها خواست که به انحلال تیم فکر نکنند و بیایند همه چیز را از نو شروع کنند.

ماسارو، کاپیتان و گلر تیم امید به کاکرو می گوید که به علت نتایج بد تیم آنها، دیگر هیچ تیمی حاضر به مسابقه دادن با آنها نیست. کاکرو با یوسوجی گلر نابغه وکاپیتان تیم «نانی یو» قوی ترین تیم آن منطقه صحبت می کند. یوسوجی شرط می گذارد که اگر وی بتواند از ده ضربه یکی از آنها را تبدیل به گل کند قبول می کند که با تیم امید بازی کند و البته کاکرو از عهده این شرط بر می آید.

تیم امید آرام آرام در مسیر موفقیت قرار می گیرد. چند بازی دوستانه انجام می دهد و در ماجراهایی مختلف در شرایطی دشوار طعم پیروزی را در بازی های دوستانه می چشد. در چند قسمت اتفاقات تلخ و شیرینی برای آنان روی می دهدو مخاطبان تلویزیونی و کودکان علاقه مند به فوتبال می فهمند که برای رسیدن به موفقیت چقدر باید تلاش کرد و از جان مایه گذاشت. بازی های رسمی در لیگ منطقه ای جوانان ژاپن آغاز می شود و قرعه کشی این مسابقات با حضور کاپیتان های تیم ها استارت می خورد. طبق قرعه کشی، امید اولین دیدار خود را با تیم «هاکوهو 11 »برگزار می کند. تیمی شکست ناپذیر که در طول مسابقات یکسال اخیر خود حتی یک گل هم از حریفان دریافت نکرده است و همه امید را در این دیدار از پیش بازنده می دانند.

بازی آغاز می شود و هاکوهو11 با دفاع سرسخت و دو مهاجم فوق العاده خود 2 بر صفر جلو می افتد. در بین دو نیمه بچه های امید با همفکری متوجه نقطه ضعف هاکوهو می شوند و در نیمه دوم ورق برمی گردد. بازی در نهایت با نتیجه 3بر2 به نفع امید به اتمام می رسد. این اولین پیروزی تیم امید در یک بازی رسمی است که با خوشحالی زاید الوصف آنها همراه است و گزارشگر بازی هم از این پیروزی به عنوان یک رویداد بزرگ در تاریخ تیم امید یاد می کند. مسابقه دوم امید با تیم «یوراساکی» است که در این بازی هم امید مثل دیدار اول با نتیجه 2بر صفر عقب می افتد اما باز هم در پایان بازی امید نتیجه را جبران می کند و به مرحله بعد راه پیدا می کند. سومین دیدار امید با تیم «نانی یو» است. این دو تیم قبلاً در یک دیدار دوستانه به مصاف یکدیگر رفته بودند و این اولین بازی رسمی آنها در یک رقابت مهم و سرنوشت ساز است.

نانی یو به عنوان قدرتمندترین تیم آن منطقه، در کنار داشتن گلر و کاپیتان نابغه شان که به سختی گل می خورد از سه مهاجم درجه یک که با ضربات مرگبار و عجیب مثلثی هر دروازه بانی را تسلیم می کنند سود می برد و بردن آنها سخت ترین کار ممکن برای امید بود.

این دیدار هم آغاز می شود و بچه های امید، مقاومت جانانه ای را در بسته نگه داشتن دروازه شان از خود نشان می دهند. آنها چندین حمله را بر روی دروازه نانی یو تدارک می بینند که یوسوجی مرتباً آنها را ناکام می کند.

در اثر غفلت بچه های امید و خط حمله خطرناک تیم نارنجی پوش نانی یو، آنها دو گل می زنند و بازی در نیمه اول با نتیجه 2 بر صفر به پایان می رسد.

در بین دو نیمه بازیکنان امید با یکدیگر همقسم می شوند که حالا که دست به کار بزرگی زده اند و از یک تیم همیشه بازنده به تیمی تبدیل شده اند که تا مراحل بالای لیگ جوانان ژاپن صعود کرده اند، تا پایان دیدار،جانانه بجنگند. نیمه دوم آغاز می شود. سه مهاجم نانی یو در یک حرکت برق آسا به سوی دروازه ماسارو کاپیتان تیم امید یورش می برند، اما ماسارو که همیشه بر روی گل های دریافتی و نقطه ضعف هایش به شدت فکر می کند این بار با یک حرکت جالب توجه که آن سال همه ما را پای تلویزیون به وجد آورد، توانست که توپ را مهار کند و به بازیکنان تیمش برای ادامه مسابقه انگیزه و امید دهد.( یادم نمی رود تا مدت ها در مسابقاتی که در محلات و یا سالن های شهرمان برگزار می شد،گلرها دوست داشتند با کمک تیر دروازه آن حرکت معروف ماسارو را تقلید کنند).

بچه های امید، یکپارچه به سوی دروازه رقیب یورش می برند اما یوسوجی گلر نابغه ژاپنی آنها را مرتباً ناکام می گذارد تا اینکه در نهایت کاکرو با یک ضربه برگردان اولین گل تیمش را به ثمر می رساند.

بازی در لحظات پایانی دنبال می شود و نتیجه 2بر 1 به سود نانی یو است. همه بچه های امید حتی دروازه بان آنها حمله ور می شوند و داور به ساعتش نگاه می کند که تا لحظاتی دیگر سوت پایان را به صدا در آورد.

اما به این قسمت توجه کنید که همه انگیزه نوشتن این مطلب به دلیل این قسمت و موضوع جالب توجهش بود:همه بچه های تیم کیکرز یا همان تیم امید در دوبله فارسی در زمین نانی یو هستند و ثانیه های دیگر بازی به پایان می رسد. امید یک گل می خواهد تا بازی را به تساوی کشاند. کاکرو در یک موقعیتی که به دست می آورد توپ را با قدرت تمام به سوی دروازه نانی یو شلیک می کند، یوسوجی به سوی دروازه شیرجه می زند. توپ را می گیرد، به تیر دروازه می خورد و به جلوی دروازه پرتاب می شود و بدین گونه مانع گل شدن توپ می شود و بازی با نتیجه 2بر 1 به سود نانی یو به پایان می رسد.

امید در این دیدار می بازد و ما دهه شصتی ها که آن موقع در سن نوجوانی و کودکی بودیم و ماه ها بود به تیم امید تعصب و تعلق خاطر پیدا کردیم پای تلویزیون گریه کردیم. انگار نه انگار که این یک کارتون است. این همه جمعه ها پای تلویزیون و در انتظار این سریال بودیم و دوست نداشتیم پایان آن شکست تیم محبوبمان باشد. تیمی که با مشقت به آن مرحله رسیده بود بخواهد بازنده باشد. فردای آن روز که به مدرسه رفتیم شاید هر کدام از ما فکر می کردیم که این ناراحتی فقط متعلق به خودمان است اما اینطور نبود و فضای کلاس و مدرسه مالامال از ناراحتی بود.

در محله هم فضای هم سن و سال هایمان بهتر از این نبود. درمسابقات درون محلی و یا گل کوچیک در کوچه و خیابان همه سعی می کردیم حرکات بچه های امید و فوتبالیست ها را تقلید کنیم و حالا الگوهایمان در قسمت پایانی سریال باخته بودند. آن روزها و هفته ها برای ما دهه شصتی ها خیلی تلخ گذشت و چند ماه سپری شد تا سری جدید «فوتبالیست ها» توسط صدا و سیمای ایران دوبله شود و با تماشای آن، شکست ناراحت کننده تیم امید را کم کم فراموش کنیم. تیم «نانکاتسو» که در دوبله فارسی «شاهین» نام داشت آمد و سوباسا و واکی و ماجراهایی که ادامه داشت و این سری برخلاف سری اول که در حدود 26 قسمت بود خیلی طولانی بود و از نوجوانی تا بزرگسالی سوباسا و یارانش را به تصویر کشاند و تا زمان حضور ژاپن در جام جهانی 2002 ادامه داشت.

چندی پیش در نتیجه وبگردی به ویدئوی جالبی در مورد سری اول فوتبالیست ها و تیم امید برخوردم که متوجه شدم می شد در دوران کودکی آن همه تأسف نخوریم، تا هفته ها بی اعصاب نباشیم و آن همه روزهای تلخ برایمان رقم نخورد!

در نسخه ژاپنی سریال فوتبالیست ها که بدون دوبله فارسی است، تیم امید تا لحظات پایانی 2بر 1 از حریف عقب است و در حالی که داور به ساعتش نگاه می کند و همه بچه های امید به سوی دروازه نانی یو یورش برده اند، کاکرو از یک موقعیت خوب استفاده می کند و توپ را روانه دروازه می کند. یوسوجی به سوی توپ شیرجه می رود. توپ را می گیرد و به تیر دروازه می خورد.( تا اینجا همه چیز شکل نسخه دوبله فارسی پیش رفته است) اما پس از خوردن به تیر دروازه ناگهان به درون دروازه پرتاب و توپ گل می شود تا بازی به تساوی کشیده شود. باور کنید با دیدن آن صحنه در نسخه اصل ژاپنی تا چند دقیقه مات و مبهوت شدم و خاطرات دوران نوجوانی و آن همه اشکی که برای تیم امید ریختیم برایم زنده شد. بازی مساوی شد و کار به ضربات پنالتی می کشد. در ضربات پنالتی هم ماجراهای جالبی رخ می دهد و در نهایت تیم امید در این ضربات بازی را می برد و نانی یو که به تیم شکست ناپذیر موسوم بود مغلوب می گردد.

نمی دانم چه شده بود ولی ظاهراً در نسخه اول که در ژاپن پخش شده بود آنقدر اعتراض روی شکست تیم امید توسط کودکان و نوجوانان ژاپنی شکل گرفته که سازندگان این مجموعه قسمت پایانی آن را تغییر داده و اجازه ندادند که غم باخت تیم امید که دیگر همه بینندگان تلویزیونی در سراسر دنیا بر روی آنها تعصب داشتند ادامه داشته باشد، اما کسی نبود در آن زمان به داد ما کودکان و نوجوانان ایرانی برسد . ما از تماشای نسخه اصلاح شده آن محروم شدیم و تا هفته ها بی اعصاب بودیم و دنیا روی سرمان خراب شده بود.

خلاصه همه اینها را نوشتیم که به همه هم سن و سالی هایم و دهه شصتی ها اعلام کنم که خوشحال باشید! امیدی که همه ما به هواداران تیفوسی آن تبدیل شدیم پیروز شده بود و ما بی جهت محکوم به آن همه ناراحتی بودیم. در آن دیدار تیم ما یعنی تیم امید برد و نانی یو مغلوب شد.برخلاف ادعای کاپیتانش که می گفت ما شکست ناپذیریم. تمام!