عليرضا منصوريان و استقلالی كه آرزوی سرمربيگری‌اش را داشت فصل قبل با ياری فيفا و حمايت هواداران نايب‌قهرمان شد. او كه ابتدای فصل پيش هم با استقلال تا يک رده ماقبل انتهای جدول پيش رفته بود در پايان هر بازی با شعارهای حمايت‌آميز طرفداران تيم به هفته پنجم، ششم و در نهايت هفتم رسيد و از زمين بلند شد. رفته‌رفته با تيم‌های بالای جدول شانه به شانه به رقابت پرداخت و در آخر با آماری قابل توجه و عنوان دومی به كارش پايان داد. طرفداران استقلال تا شبی كه تيمشان با شش گل به العين نباخته بود هم از منصوريان حمايت كردند ولی اتفاقی كه در آن ديدار رخ داد باعث شد تماشاگر تيم از آن هفته به بعد ماجراهای تيمش را فارغ از نگاه حمايتی از «داش علي منصور» دنبال كند.

 هواداری كه در فضای مجازی از كادر فنی خواهش مي كرد با همان تيم جوان كار را در ليگ هفدهم آغاز كند در طول دوران نقل و انتقالات نظاره‌گر عملكرد باشگاه و برآورده شدن خواسته‌های منصوريان بود تا اينكه در ليگ ديد تيم محبوبش در آبادان، تهران، تهران و باز هم تهران و در نهايت جم چه نتايجی گرفت و تيم چه سبک فوتبالی را ارائه مي داد. اينكه منصوريان مدعی مي شود نسل هواداران استقلال تغيير كرده و آن زمان كه او بين متولدين دهه 30 و 40 مسابقات استقلال را مي ديده شكل طرفداری متفاوت بوده، نمی‌تواند ادعايی درست باشد. اگر نسل تغيير كرده پس آنهايی كه يک فصل از او پشتيبانی كرده‌اند از چه نسلی بودند؟ منصوريان بايد بداند ليگ برتر 15 تيم ديگر هم دارد و هوادار روند حركتی ديگر تيم‌ها را نيز

مي بيند و با قياس مسابقات و نتايج تيم‌هاست كه از كادر فنی تيمش گله می‌كند و ايراد می‌گيرد. منصوريان چه زود فراموش كرد همين نسل بودند كه پاي او ايستادند و در روزهای قبل از رسيدن به آرزويش، پارچه‌نوشته‌هايی را روی صندلی‌های آزادی پهن می‌كردند كه بيانگر روزشمار آمدنش به استقلال بود!