حق‌پخش تلويزيوني، چند سالي مي‌شود که به يکي از کليدواژه‌هاي فرهنگ فوتبال ما تبديل شد. پولي که سازمان صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران بايد به فدراسيون فوتبال پرداخت کند و در ازاي آن، بتواند بازي‌هاي مختلف اين رشته را براي بينندگان خود به‌صورت زنده و يا حتي غيرمستقيم و در قالب برنامه‌هاي مختلف و شوهاي تلويزيوني پخش کند.

16 مرداد 1396 خبري در رسانه‌ها منتشر شد مبني بر اينکه نايب رئيس مجلس شوراي اسلامي از تعيين تکليف حق پخش تلويزيوني مسابقات فوتبال تا 20 شهريور ماه خبر داده است. در آن روز، نشست ويژه مجلس شوراي اسلامي با حضور مهدي تاج، رئيس فدراسيون فوتبال، مسئولان وزارت ورزش و جوانان و سازمان صدا و سيما با محوريت بررسي مساله حق پخش تلويزيوني مسابقات فوتبال به رياست نايب رئيس مجلس در محل کميسيون فرهنگي برگزار شد که ماحصل آن مشخص شدن وضعيت حق‌پخش تلويزيوني مسابقات فوتبال ليگ تا بيستم شهريور بود. اما درحالي که نزديک به يک ماه و نيم از بيستم شهريور 96 مي‌گذرد، هنوز هم خبري از تعيين تکليف نيست.

فدراسيون بارها تصميم گرفته که درهاي ورزشگاه‌هاي مختلف را به روي دوربين‌هاي صدا و سيما ببندد و اجازه ندهد که اين سازمان بدون رعايت انصاف اقدام به پخش بازي‌هاي ليگ کند، اما در اين فرآيند، تنها کسي که بيش از همه متضرر مي‌شد، بيننده تلويزيوني بود که قرار است به‌واسطه پرداخت حق‌پخش از سوي صدا و سيما و بالاتر رفتن کيفيت بازي‌ها و بهبود اوضاع تيم‌ها، در نهايت برنده باشد. اما قرار است اين کشمکش تا چه زماني ادامه يافته و آيا راه‌حلي مناسب و به اصطلاح «برد - برد» در اين مقوله پيدا مي‌شود؟

اما در آستانه دربي 85، تعرفه‌هاي تبليغاتي سيماي جمهوري اسلامي ايران براي اين بازي بزرگ مشخص شده که با يک حساب و کتاب سر انگشتي مي‌توان دريافت که تلويزيون بابت تبليغاتي که پيش از شروع، بين دو نيمه و پس از پايان بازي پخش خواهد کرد، چه درآمد سرسام‌آوري را به جيب مي‌زند. تعرفه اگهي‌هاي تلويزيوني دربي 85، پيش از بازي هر ثانيه 69 ميليون تومان و بين دو نيمه 139 ميليون تومان است، اگر فرض کنيم قبل بازي حداقل 10 دقيقه و بين بازي هم 10 دقيقه آگهي پخش شود و تنها 20 نوبت زيرنويس روي مسابقه پخش شود و 90 درصد هم تخفيف براي قراردادها در نظر گرفته شود حدوداً تنها از يک مسابقه دربي بيش از 16 ميليارد تومان درآمد خالص خواهد داشت.

حالا اگر به‌جاي بازي پرسپوليس و استقلال که يکي از داربي‌هاي بزرگ جهان نام گرفته، مثلا يک برنامه معمولي پخش مي‌شد، آيا اداره بازرگاني سازمان صدا و سيما مي‌توانست حدود 30 دقيقه آگهي جذب کند؟ و اگر چنين مي‌کرد، آيا تعرفه قيمت‌هاي آن با مسابقه فوتبال استقلال و پرسپوليس يکي بود؟

اين موضوع البته تنها در مورد شهرآورد تهران و حتي تيم‌هاي بزرگ پرسپوليس و استقلال صدق نمي‌کند و فوتبالدوستان ايراني در سرتاسر جهان به‌واقع دوست دارند بازي‌ تيم‌هاي مورد علاقه خود را پيگيري کنند. بنابراين، سازمان صدا و سيما هم بايد به‌مانند ساير کشورها، درست مثل خريد فيلم‌ها و سريال‌هاي مختلف، براي به‌دست آوردن حق‌پخش بازي‌هاي فوتبال هم پول خرج کند و اين پول را بايد از منابع مختلفي که در اختيار دارد، تامين کند. اما دريغ از سهمي اندک براي تيم‌هاي مختلف حتي از پخش آگهي‌ها.

يکي از عمده منابع درآمد تيم‌هاي مختلف، همين حق‌پخشي است که در ايران پرداخت نمي‌شود. در فصل جاري، ليگ برتر انگلستان، يک ميليارد و 800 ميليون پوند (9 تريليون و 720 ميليارد تومان) حق‌پخش دريافت کرده که به تناسب خاص بين باشگاه‌هاي مختلف تقسيم مي‌شود. بوندس‌ليگا هم در سال 876 هزار يورو از حق‌پخش خود درآمد دارد. در فوتبال آلمان تعداد بازي‌ها 108 عدد کمتر از ليگ برتر است.