نصف جهان: اين بدهي‌هاي بزرگ در باشگاه‌هاي سقوط‌کرده يا منحل‌شده را چه کسي مي‌پردازد؟ فدراسيون فوتبال براي اين پرسش، پاسخي ندارد و مسئوليتي در قبال اين بدعهدي‌هاي بزرگ در فوتبال ايران نمي‌پذيرد اما اين يکي از مصاديق فساد مالي در فوتبال ايران است.

شايد شروع‌کننده اين بازي عجيب داماش بود، داماش با مديريت امير عابديني اما اين بازي را تيم‌هاي ديگري نيز ادامه داده‌اند. آخرين نمونه‌اش صباي قم که راهکار را رئيس هيئت فوتبال قم براي اداره اين باشگاه بدون بار بدهي‌ها ارائه کرده است. يک بازي توأم با رياکاري که از اين قرار است: «تيم بدهکار را منحل مي‌کنند و امتياز شرکت در ليگ تيم منحل شده را به يک باشگاه ديگر انتقال مي‌دهند و از شر بدهي‌ها خلاص مي‌شوند.» راهکاري ظاهراً قانوني که نشانه واضح فساد مالي در فوتبال است.

سال ها پيش امير عابديني با همراهي هيئت فوتبال گيلان همين بازي را اجرا کرد. پس از فاش شدن اختلاس مالک باشگاه داماش (اختلاس 3 هزار ميلياردي هولدينگ اميرمنصور آريا) بدهي‌هاي سنگيني در اين باشگاه به‌جا ماند و عابديني هرگز مسئوليت اين بدهي‌ها را قبول نکرد. طلبکاران پرشمار اين باشگاه به رغم محکوميت باشگاه داماش در کميته انضباطي و کميته استيناف فدراسيون فوتبال هرگز نتوانستند به مطالبات خود برسند و اين البته تعجب‌آور نبود، چون عابديني پس از ايجاد آن همه چالش مالي در باشگاه داماش، مدير بازاريابي فدراسيون فوتبال شده بود و فدراسيون هم در اجراي احکام خود درباره رئيس مرکز اقتصادي‌اش بعيد بود کاري انجام دهد. نکته عجيب اين بود که هيئت فوتبال گيلان اجازه داد که امتياز داماش به باشگاه و مؤسسه ديگري منتقل شود. طلبکاران در واقع با باشگاهي مواجه شدند که منحل شده بود و معلوم نبود چگونه مي‌توانند از يک باشگاه منحل شده طلب‌هاي خود را دريافت کنند. (توضيح: اين تيم داماش رشت که در ليگ دسته دوم بازي مي‌کند هيچ ارتباط سازماني و تشکيلاتي به داماش پيشين ندارد و با خريد امتياز در ليگ دسته دوم و مديريتي مستقل از داماش پيشين فعاليت خود را آغاز کرده و بديهي است که هرگز مسئوليتي در قبال داماشي که عابديني آن را منحل کرد، ندارد.)

اين مسير عجيبي که عابديني با داماش طي کرد در حال تکرار است. تيم‌هاي بدهکار به انحلال براي فرار از بدهي‌ها فکر مي‌کنند و فدراسيون فوتبال نبايد همچون دفعه پيشين سکوت کند. فردا اگر صباي قم منحل شد و امتيازش به باشگاه ديگري با نام مشابه انتقال يافت، تکليف خيل طلبکاران اين باشگاه چه خواهد شد؟ نفت تهران هم اگر از همين روش‌ها خواست از بدهي‌هاي هنگفت خود فرار کند، چه بايد کرد؟

فدراسيون فوتبال روزي راه را اشتباه رفته که تيم‌ها را بدون ضمانت‌هاي مالي در ليگ‌ها مي‌پذيرد. وقتي يک سرمايه‌گذار يا مؤسسه بدون پشتوانه اقتصادي و بدون ضمانت‌هاي مالي مي‌تواند تيمي را اداره کند، بايد منتظر اين بدعهدي و بي‌مسئوليتي هم باشيم. بسياري از سرمايه‌گذاران خصوصي با روش‌هاي مشابه از زير بار بدهي‌ها فرار مي‌کنند و فدراسيون نيز جز صدور احکام در کميته انضباطي کار ديگري انجام نمي‌دهد. احکام صادر مي‌شوند اما ضمانت اجرايي ندارند و فقط تکه کاغذي در دست طلبکاران هستند. البته طلبکاران باشگاه‌هاي بزرگ هم با اين احکام فدراسيون فوتبال به جايي نمي‌رسند و سرانجام مجبور مي‌شوند پرونده خاک خورده خود را به کنفدراسيون فوتبال آسيا بفرستند تا شايد بتوانند با فشار اي‌اف‌سي و با ايجاد خطر محروميت از ليگ قهرمانان آسيا به بخشي از مطالبات خود دست يابند. واکنش‌هاي فدراسيون فوتبال در تمام اين مسيرها چيست؟ آيا فدراسيون برخوردي شفاف و محکم با باشگاه‌هاي متخلف دارد؟