نصف جهان: قبل از آنکه بخواهیم نگاهی ویژه به انتخاب «زلاتکو کرانچار» به عنوان سرمربی تیم ملی امید داشته باشیم، خشنودیم که به عنوان اولین رسانه خبر مربیگری وی در تیم ملی را اوایل اسفندماه سال گذشته با ذکر موثق جلسات و تماس هایی که برقرار شده بود منتشر کردیم تا بار دیگر نشان دهیم اعتماد خوانندگان به نصف جهان بی دلیل نیست. به سراغ موضوع اصلی برویم.

همانطور که در یکی دو روز اخیر خواندید کرانچار سرمربی تیم ملی امید شد. اجازه بدهید چند سال به عقب بازگردیم...؛«پس از کش و قوس‌های فراوان، سرانجام کار تحقیق روی پرونده زلاتکو کرانچار، اصلی‌ترین کاندیدای مربیگری در تیم‌ملی امید از سوی کمیته مربیان خارجی مختومه اعلام و بنا برحواشی فراوان زندگی او، حضور کرانچار در تیم امید منتفی شد.» این خبر در آذر ۱۳۹۳ منتشر شد و گویا بعد از چهار سال مشکلات کرانچار(مشکلاتی که البته در آن زمان از سوی وزارت ورزش به عنوان مشکل شناخته می شد) برطرف شده و او بالاخره توانست جواز نشستن روی نیمکت تیم امید را پیدا کند، آن هم در شرایطی که دورترین گزینه برای این نیمکت بود. یکی از دلایلی که به عقیده برخی رسانه های پایتخت انتخاب کرانچار به عنوان سرمربی تیم ملی امید را محال می‌کرد علاوه بر اتفاقات چهارسال گذشته، رابطه او با «کارلوس کی‌روش» بود. مربی‌ای که به اندازه «برانکو ایوانکوویچ» با سرمربی تیم ملی درگیری لفظی داشت و همین مسئله شانس او را برای رسیدن به این سمَت بسیار کم می‌کرد. سابقه درگیری کرانچار و کی‌روش به پیش از جام‌جهانی ۲۰۱۴ برمی‌گردد. سپاهان اصفهان درگیر لیگ قهرمانان بود و کی‌روش نفراتی چون امید ابراهیمی و احسان حاج صفی و... را برای اردوی دو ماهه خود پیش از آغاز رقابت‌ها می خواست. کرانچار، تصمیم کی روش را جنون آور و بچه‌گانه خطاب کرد و گفت: «مثل این است که بخواهیم بگوییم منچستریونایتد برای اینکه ملی‌پوشانش را به تیم ملی بدهد، در جام قهرمانان اروپا بدون ملی‌پوشانش بازی کند. واقعاً چنین صحبتی بچه‌گانه است.» مرد پرتغالی هم مطابق انتظار کم نیاورد و در نهایت، امید ابراهیمی با خط خوردن از لیست جام جهانی قربانی اصلی این جدال بود.

درگیری بعدی کی‌روش و کرانچار بر سر تغییر پست بازیکنان بود. بازیکنانی که باید در تیم باشگاهی‌شان در یک پست بازی می‌کردند و در تیم ملی در پستی دیگر و از نظر کرانچار این مسئله به سپاهان و بعضی از تیم‌های لیگ برتری ضربه وارد کرده بود. کی‌روش باز هم در پاسخ به این انتقاد کرانچار بیانیه دیگری را صادر کرد که در بخشی از آن آمده بود: «اگر بازیکنی در پستی که تیم ملی به او نیاز دارد بتواند بازی کند، هم برای او و هم برای تیم ملی بهتر خواهد بود. موضع من کاملاً متفاوت از آنهایی است که با بی احترامی و برخوردهای غیرحرفه‌ای رفتار می‌کنند.» این جنجال‌ها تا زمان حضور کرانچار در لیگ برتر ایران ادامه داشت. نکته عجیب این درگیری که حالا همکاری این دو مربی در تیم ملی بزرگسالان و تیم ملی امید را با چالش بیشتری مواجه می‌کند این است که کرانچار با تماس‌های مکرر فدراسیون حاضر به برگزاری جلسه با سرمربی تیم ملی نشد. از طرفی یکی از وظایف کی‌روش در قراردادش، نظارت روی تیم‌های ملی پایه است و تیم امید یکی از آنها محسوب می‌شود. حالا اینکه مربیانی که حاضر به دیدار هم نبودند چطور قرار است با هم همکاری و تعامل داشته باشند بزرگ ترین علامت سئوال انتخاب جدید فدراسیون فوتبال است. مگر اینکه فدراسیون فوتبال توانایی ایجاد این تعامل را داشته باشد یا از این انتخاب، اهداف متفاوتی را دنبال کند. اینها نکاتی بود که پس از قطعی شدن انتخاب کرانچار، برای برخی همکاران ورزشی نویسمان مورد سئوال بود. این همکاران سال گذشته به دلیل اختلاف کی روش و کرانچار، گزارش آن زمان نصف جهان در مورد اینکه کرانچار سرمربی تیم ملی امید می شود را مورد تردیدهای جدی قرار دادند.

اما نام کرانچار و کارنامه او (منهای عملکردش در فصل هفدهم) آنقدر بزرگ بود تا خیلی از کارشناسان و رسانه ها از این انتخاب ابراز خشنودی کنند. به قول یکی از نویسندگان سایت برنامه تلویزیونی «نود»،اگر نام «نلو وینگادا» را از بین مربیان تیم امید حذف کنیم، همه افتخارات مربیان تیم امید ایران قبل از اینکه روی نیمکت آن بنشینند به یک جام حذفی غلامحسین پیروانی با فجرسپاسی خلاصه می‌شود! بعضی از مربیانی که روی نیمکت تیم امید نشستند مثل حشمت مهاجرانی، حسین فرکی یا برانکو ایوانکوویچ، بعدها تبدیل به مربیان بزرگ و پرافتخاری شدند و بعضی مثل خاکپور، افاضلی و مایلی‌کهن هیچوقت به جام و افتخاری نرسیدند اما نکته مشترک آنها، این است که هیچکدام قبل از تیم امید ایران، افتخار چندانی نداشتند و همین موضوع شاید دلیل دوری ۴۴ ساله ایران از المپیک را مشخص کند.

تنها مربی که قبل از امیدهای ایران هم افتخارات زیادی داشت، نلو وینگادا بود که همه افتخاراتش را در آسیا به دست آورد و اتفاقاً، در ایران کارنامه خوبی نداشت. وینگادا مقطعی در پرسپولیس زیاد موفق نبود و پس از آن، در تیم امید هم نتایج بدی گرفت. بر خلاف او، کرانچار پنج جام معتبر در فوتبال اروپا دارد و با دو تیم مختلف قهرمان کرواسی شده است، در جام جهانی تیم ملی کرواسی را مربیگری کرده و در ایران هم توانسته دو جام با سپاهان به دست بیاورد.

پروژه استفاده از مربیان جوان در تیم ملی، از افاضلی و منصوریان تا خاکپور و امیرحسین پیروانی، شکست سختی خورد و حالا شاید استفاده از یک مربی بزرگ و پرافتخار برای اولین بار، بتواند انتظار طولانی ایران برای المپیکی شدن را تمام کند.

به گزارش نصف جهان، زلاتکویی که در جام ملت های اروپا حاضر بوده، در جام جهانی 2006 آلمان، تیم ملی کرواسی برای اولین بار به طور مستقیم و نه با پلی آف راهی این رقابت ها شده و قهرمانی های زیادی در کرواسی دارد و در اصفهان هم خاطرات خوبی بر جای گذاشته حالا سر لیست و هدایتگر امیدهای یک کشور است. راستش را بخواهید احساس می کنیم با این انتخاب بعد از مدت ها می توانیم بوی فوتبال المپیک را استشمام کنیم!