نصف جهان: مطمئناً او يکي از آدم‌هاي نادر ديده شده در جامعه ماست؛ يک غير وطني جالب و نه خاص. «کارلوس کي‌روش» بيشتر از آنکه مربيگري را با بينش وسيع با تصوير ذهنيتي‌اش ترسيم کند؛ فلسفه‌اي از نکته بيني و به قول اشاره خودش توجه به جزئيات است؛ اين خصلت براي جامعه فارسي زبان ما که پر از تناقص، پشت گويي و خلف وعده و شکل دادن حادثه‌هاي هاجي واجي است و برهم زدن هر کار‌منطقي، نمود فراواني دارد، به چشم مي‌آيد.

کارلوس کي‌روش قبل از هر چيز که فوتبال ما را بشناسد، جامعه، مردم ، خلق خوي، فرهنگ و سرشاخه‌هاي علت و معلول در رفتار ايراني را کالبد شکافي کرده؛ همانطور که بي تعارف روابط نزديکي با افراد معتبر رسانه‌اي در ايران دارد؛ به آنها باج نمي‌دهد اما تعامل را فراموش نمي‌کند؛ اشخاص را رصد آکادمي مي‌کند و قدرت و شعور را از بر مخاطبش مي‌سنجد؛ کي‌روش يک جريان مشخص دارد؛ سواي درگير شدن‌هاي بعضاً بي منطق مثل درگيري با باشگاه‌ها که چيزي جز مورد لطف قرار گرفتن عامه طرفداري و ساده که طيف گسترده‌اي از جامعه را تشکيل مي‌دهند منفعتي را برايش حاصل ندارد؛ کي‌روش رک است. لغت دو حرفي؛ که در جامعه ما مي‌تواند در عدم هضمش با واژه به عنوان پله استفاده کردن متفاوت باشد.

به طور مثال در اردوي آخر که سيد جلال حسيني حضور داشت؛ طي جلسات فني خصوصي‌اش خواسته‌هايش را عنوان کرده بود؛ چابکي؛ چرخش؛ و استاپر شدن(مدافع وسط با يکسري تعابير تخصصي‌تر) در صورتي که در بازي‌سازي شرکت کند؛ در صورتي که سئوال به وجود مي‌آيد براي ما که در اين سه بازي مدافعين وسط ما چند بار توپ رساني به هافبک‌ها کردند؛ اما ميان همان يکباره‌ها او را در کاروان خود نگنجاند.

کي‌روش رک است؛ رک گو؛ اطلاعات را جمع آوري مي‌کند و در بزنگاه که اسمش را بگذاريم برگشت ورق يا موفقيت، برگ‌هاي افشاگري‌اش را رو مي‌کند؛ کي‌روش از قضا هميشه در حمله رو به جلو است؛ در شيوه فلسفه درگيري کلامي‌اش، شدت در همان ابتداست بدون عقبگرد، او در مقابل شيوه‌هاي مارموزي؛ حرف‌هاي بي اساس، و باند شکل گرفته از هر سمتي، با استراتژي جدي مقابله مي‌کند که شايد در تاب و حوصله ديگران نباشد؛ کي‌روش شوخي ندارد، مستنداتش را افشا مي‌کند، همان وقت گذاشتن‌هايي که از ظن براي سرمربي يک تيم ملي واجب نيست و هيچگاه واهمه‌اي از بيان ندارد. چون کي‌روش ايراني نيست و فلسفه رفتاري‌اش نه تناقض پذير است و نه متناقض.