ایرج ناظمی: ظاهراً قرار است سه شنبه های بدون خودروی شهرداری، با سه شنبه های تغییر مجازی استاندار اصفهان پیوند ویژه ای داشته باشد. چرا که معلوم نیست بر اساس کدام دلیل و برهان نانوشته، مدتی است که دقیقاً در این روز از هفته، شایعه عزل و نصب استاندار در اصفهان قوت می گیرد.

جالب آنکه این موضوع همچون میتینگ تبلیغاتی سه شنبه های شهردار اصفهان، بازخورد ملی پیدا کرده و حتی خبرنگاران پایتخت نیز در این روز است که در برابر یکی از مسئولین کشوری قرار گرفته و گویی تغییر «زرگرپور» به یکی از شاه بیت های مجموعه سئوالات شان تبدیل شده باشد، سراغی هم از این تغییر می گیرند.

شاید به این علت که استاندار اصفهان در ابتدای ورودش به ساختمان باغ گلدسته تأکید کرد با دوچرخه به اصفهان آمده است و نه با اتوبوس، اینچنین سرنوشتش با سه شنبه های بدون خودرو به هم آمیخته است وگرنه چه دلیلی دارد که از بدو پیدایش شایعه تغییر او، این موضوع به روزهای دوچرخه سواری گره بخورد؟

همراه با طنز این مقدمه، تغییر استاندار نیز به طنز این روزهای اصفهان تبدیل شده است. در یک سو، فردی قرار گرفته است که همچنان با قدرتی جالب توجه پشت میز خود قرار دارد و در سوی دیگر نیز افرادی هستند که مدتی است تغییر او را در فضای مجازی به سوژه مجازی چند ماه گذشته تبدیل کرده اند.

رسانه های اصولگرا که در این ایام با شدت غیر قابل توصیفی پشت سر استاندار اصفهان قرار گرفته اند، طرح شایعه تغییر او را متأثر از فعالیت اصلاح طلبان در اصفهان می دانند و بهتر از رسانه های دیگر به اطلاع رسانی در این زمینه پرداخته و اعلام موضع می کنند. شاید «زرگرپور» کارگزارانی هم به این دل خوش است که حداقل در سکوت صاحب نظران سیاسی، حامیانی پیدا کرده است که سه سال پیش که به اصفهان آمد، مطلقاً بر روی حمایت آنها حساب باز نمی کرد.

البته او که همان ایام از سر اقتدار سیاسی اش گفته بود با وزیر کشور آمده ام و با خود او خواهم رفت(نقل به مضمون)، در کابوس هم نمی دید که روزگاری، کارش به جایی برسد که بودن یا نبودن او سوژه هر مجلس و محفلی باشد و کسانی که با وی وجه اشتراک سیاست ورزی ندارند، حامی قرص و محکم او بشوند.

البته یک واقعیت را هم نباید نادیده گرفت که حمایت اصولگرایان رسانه ای از «زرگرپور» نشانگر «حُبّ» آنان نسبت به او نیست و واهمه از آن دارند که مبادا با یک عزل و نصب وزارتی، یک اصلاح طلب دو آتشه سکان هدایت استان را به دست بگیرد.

وقتی برای اولین بار در یکی دو ماه گذشته شایعه تغییر استاندار اصفهان مطرح شد و نام «حسین رضایی» به میان آمد که وابستگی خاصی هم با کانون های اصلاح طلبی اصفهان داشت، تا مدتها رسانه های اصولگرا در شوک فرو رفته بودند و بعد که به هوش آمدند و چرتکه شان را کمی بالا و پایین بردند، تازه به این نتیجه رسیدند که باید «زرگرپور» را تا می توانند مورد حمایت خود قرار دهند تا مبادا در آستانه انتخابات سال آینده، پیش بازنده بزرگ عرصه سیاست در اصفهان لقب بگیرند.

به هر حال وقتی قرار است پای افرادی همچون «رضایی» به عنوان یک اصلاح طلب دارای تابلو و نشان در میان باشد، حفظ «زرگرپور» به زعم برخی از اصولگرایان اصفهان، به عنوان حفظ بد برای دفع بدتر تلقی شده و به طور طبیعی برای او از طرح هیچ حمایتی مضایقه نخواهند کرد.

اما از سوی دیگر اصلاح طلبان نیز بیکار نخواهند نشست و می دانند که اینگونه حمایت های رسانه ای که بدون مصاحبه های مستقیم صاحبنظران منتشر می شود، نمی تواند چندان مؤثر واقع شده و با تمسک به تأثیرگذاری و ضریب نفوذ فضای مجازی هم که شده، می توانند چنین حمایت هایی را خنثی کنند. چه بسا اگر در بین اصولگرایان محافظه کار کسی پیدا نمی شود که بخاطر حفظ مصلحت، به حمایت علنی از «زرگرپور» بپردازد، اما اصلاح طلبان افراد بسیاری را دارند که به صورت پیدا و نهان، تیغ عزل نابهنگام را بالای سر استاندار اصفهان به چرخش در آورند.

وقتی هم که یک سوی انتصابات مدیران ارشد کشور، فردی به نام «اسحاق جهانگیری» باشد که اصفهان را همچون کف دست خود می شناسد و نسبت به آن نوستالژی دارد، درخشش تیغ چرخان بیشتر به چشم می آید. اما مسلم است که چنین فرد صاحب اثری ممکن است روی از «زرگرپور» برگرداند ولی آنقدر با پیچ و خم دنیای سیاست در اصفهان آشنا هست که بداند انتصاب فردی همچون «حسین رضایی» هم به این سادگی ها ممکن نیست.

برای همین است که بسیاری معتقدند گزینه اصلی سکانداری استان اصفهان از ابتدا هم «رضایی» نبوده و نام وی تنها برای استمزاج فضای سیاسی اصفهان به میان آمده است. شاید «حسین رضایی» به آب انداخته شد تا حرکت موج ها رصد شود و احتمالاً بسیاری به این نتیجه هم رسیدند که فعلاً نمی توانند فردی با چنان نشان و تابلوی سیاسی را به دریای اصفهان بفرستند. برای همین هم بود که خیلی زود نام وی به کما رفت و گزینه های دیگری به عرصه گمانه زنی ها وارد شدند که شخصیت سیاسی پیچیده تری داشتند و می شد از بین آنها، نام مطلوب دولت و معاون اول کارگزارانی آن را به خوبی شناسایی نمود.

در این میان شاید بحث و جدل در مورد نام مطلوب دولت، به خصوص پس از دیدار رئیس دفتر رئیس‌جمهور با آیت‌ا... مظاهری رئیس حوزه علمیه اصفهان، از شکل عیان آن به خفا رفته باشد، ولی بررسی نوع گویش صاحب منصبان وزارت کشور نشان می دهد که اصل تغییر استاندار را همچنان می توان از گزینه های روی میز مباحث سیاسی اصفهان قلمداد نمود. چه بسا اگر زمانی سخنگوی وزارت کشور با تکذیب خبر استعفای استاندار اصفهان گفته بود: «موضوع تغییر استاندار اصفهان در وزارت کشور در حال بررسی است.» در اواخر هفته گذشته نیز قائم مقام وزیر کشور تأکید نمود: «هر وقت دولت تغییر استاندار را تأیید کرد ما اطلاع‌رسانی می‌کنیم؛ اما تا آخرین لحظه از ظرفیت مدیران ارشد خود بهره می‌بریم.»

از نوع عبارات جناب سخنگو می توان نتیجه گرفت که اگر چه بحث استعفای «زرگرپور» در میان نبوده ولی ذکر واژه «بررسی تغییر» که توسط وی مطرح شده، می تواند بر موضوع «عزل» دلالت داشته باشد. اما قائم مقام وزیر کشور نیز تغییر استاندار اصفهان را به طور کلی رد نکرده و صرفاً بر استفاده از ظرفیت مدیران ارشد تا آخرین لحظه تأکید کرده است. حال اینکه «آخرین لحظه» استفاده از ظرفیت «زرگرپور» چه زمانی است؟ موضوعی است که پاسخی روشن برای آن مطرح نشده است.

اما در حالی که مدیران صاحب نظر وزارت کشور به مبهم گویی روی آورده و هرگز قصد ندارند آب پاکی را روی دست های سکاندار ساختمان باغ گلدسته اصفهان بریزند، اصلاح طلبان دیار زاینده رود خشکیده نیز صلاح خود را درکوتاه آمدن نمی بینند و به خوبی می دانند که شاید تغییر استاندار اصفهان را نتوانند به نتیجه دلخواه خود برسانند، اما قاعدتاً از سر تغییر فرماندار اصفهان دیگر نمی گذرند. چه بسا اگر که چنین کنند، با طرح شایعاتی که منشأ آن از سوی رسانه های اصولگرا، کانون های اصلاح طلبی معرفی شده، خود را از سکه انداخته و حرف و نظر آنها دیگر از این پس فاقد هر گونه وزن و وجاهتی از سوی افکار عمومی تلقی خواهد شد.

اصلاح طلبان اصفهان که برای تغییر، اندکی دیر از خواب بیدار شده اند، اگر «حسین رضایی» را به منصب می رساندند، به طور قطع ساختمان فرمانداری را هم به تصرف سیاسی خود در می آوردند و حالا که چنان اتفاقی به وقوع نپیوسته است، تغییر «فضل ا... کفیل»، یک خواسته حداقلی از سوی آنان به شمار می رود. درخواستی که اگر جامه عمل نپوشد، نه تنها بر شور و نشاط سیاسی و حمایت قلبی شان از «حسن روحانی» در انتخابات 96 تأثیر ویژه خواهد داشت، بلکه از هم اکنون باید آرزوی تصاحب شورای شهر اصفهان را نیز برای آنها بر باد رفته دید.