در صورتی که بپذیریم آنچه فراستی و افخمی درباره کارنامه تلویزیون در تولید آثار دینی مطرح کرده‌اند و از میان تولیدات تلویزیون تنها «یوسف پیامبر(ع)» را ننواختند، نظر شخصی‌شان بوده و فاقد نگاه کارشناسی است، این نقد مطرح است که آیا آنتن زنده تلویزیون محلی برای طرح نظرات شخصی فاقد عقبه کارشناسی است؟

برنامه سینمایی «هفت» که به عنوان برنامه محوری سینمایی تلویزیون پخش می‌شود، جمعه شب گذشته به شدت به عملکرد سینما و تلویزیون در تولید برخی آثار که به زعم سازندگان این برنامه صرفاً عنوان معنوی را در برداشتند، تاخت و رسانه ملی را برای پخش برخی از این برنامه‌ها به نقد کشید؛ نقدی بی‌سابقه که این پرسش را پیش آورده آیا آنچه مطرح شد و از زیر دست ناظر پخش عبور کرده، موضع صداوسیماست و در واقع مدیران رسانه ملی این موضع را قبول دارند یا آنچه فراستی و افخمی به آن خندیدند، صرفاً موضع «هفت» است؟!

به گزارش تابناک، در جریان مناظره بی‌حاصل این برنامه، افخمی بینندگان را دعوت کرد تا میان برنامه‌ای درباره فیلم‌های «به ظاهر دینی» پخش شود و فراستی نیز گفت باعث می‌شود تا کمی بخندیم! در این میان‌برنامه علاوه بر حمله به شماری از آثار سینمای ایران، در اقدامی کم‌سابقه در تاریخ تلویزیون، به شماری از تولیدات تلویزیون نظیر سریال «تنهایی لیلا» به عنوان نمونه های غیرواقعی تولیدات دینی حمله شد و مدیریت‌های وقت که برخی سریال‌های عرفانی را پخش کردند و برخی آثار نظیر «کلید اسرار» را نیز دوبله کردند و نمایش دادند، به شدت زیرضرب قرار گرفتند.

نقد تولیدات رسانه ملی در تلویزیون اقدام مهمی است که معمولاً رخ نمی‌دهد اما اینکه این تولیدات و مدیران سیاستگذار در تولید آثار این گونه به چالش کشیده شوند و «خنده دار» خوانده شوند، اتفاق عجیبی است. با توجه به افزایش حساسیت‌ها نسبت به برنامه «هفت» و حضور ناظر پخش در زمان پخش این برنامه، پرسش اساسی مطرح شده این است که آیا مواضع برنامه «هفت» درباره تولید آثار «معنویِ خنده‌دار» موضع این برنامه است یا موضع کلان رسانه ملی است که از دریچه این برنامه عیان می‌شود؟