به نقل از مرکز آمار ایران، فاصله حدود ۶۰ ساله از ۱۳۳۵ تا ۱۳۹۵ که سرشماری عمومی نفوس و مسکن انجام شد، نشان می‌دهد که از نظر تقسیمات کشوری تعداد استان‌های کشور از ۲۴ استان در سال ١٣۶۵ به ٣١ استان در سال ١٣٩۵ و تعداد شهر‌ها از ۴۹۶ به ١٢۴۲ رسیده است، ولی تعداد آبادی‌های دارای سکنه از ۶۵ هزار و ۳۴۹ به ۶۲ هزار و ۲۸۴ کاهش داشته است. طی این سال‌ها همواره شهر‌های بالای ۲۵۰ هزار نفر، بیش از ۵۲ درصد جمعیت را در خود جای داده‌اند.

همچنین در این فاصله زمانی، جمعیت ایران از ۱۸ میلیون و ۸۵۴ هزار نفر در سال ۱۳۳۵ به ۷۹ میلیون و ۹۲۶ هزار نفر در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته است که رشد تا مرز ۶۰ میلیونی دارد؛ این افزایش در نقاط شهری برابر با ۵۳ میلیون نفر و در نقاط روستایی تا بیش از هفت میلیون ۷۰۰ هزار نفر است.

اما نسبت جنسی از ۱۰۴ در سال ١٣٣٥ به ١٠٣ در سال ١٣٩۵ رسیده است و کاهش بعد خانوار از ۴.۷۶ به ٣۳.۳ نشان از کمتر شدن تعداد افراد در خانوار‌ها دارد.

همچنین میانگین سن افراد جامعه از ٢١.٨٧ سال برای مردان و ۲۱.۶۰ سال برای زنان در سال ۱۳۶۵، به ٣٠.٩ سال برای مردان و٣١.٣ سال برای زنان در سال ۱۳۹۵ افزایش یافته است که گویای تغییرات ساختار سنی طی این سال‌ها است.

روندتغییرات برخی شاخص‌های مهم جمعیتی طی ۶۰ سال گذشته از این حکایت دارد که در سال ١٣٩۵، حدود ۸.۴۸ درصد از خانوار‌های معمولی کشور یک‌نفره و ۱.۵۳ درصد هفت نفره و بیش‌تر بوده‌اند، سهم این خانوار‌ها در سال ۱۳۶۵ به ترتیب برابر با ۴.۵۲ و ۲۶.۹۹ در صد بوده است.

بررسی وضع سواد در ایران نیز نشان می‌دهد که میزان باسوادی در سال ۱۳۹۵ در کل کشور برابر با ۸۷.۶۴ درصد و برای مردان ۹۱ و زنان ۸۴.۲ درصد بوده‌است، این شاخص در سال ۱۳۶۵ برای کل کشور، ۶۱.۸ درصد، برای مردان و زنان به ترتیب ۷۱ و ۵۲.۱ درصد بوده است.