نصف جهان: سریال های ماه رمضان در حالی به پایان رسیدند که نتوانستند آنطور که باید رضایت مخاطبان را به دست بیاورند. در این میان سریال «برادرجان» تا حدودی توانست مخاطب را راضی نگه دارد و بیننده بیشتری را به خود جذب کند، اما این سریال نیز با نقدهای جدی رو به ‌رو است.

«برادرجان» از ابتدا با تکیه بر بازیگران مطرحی که در رأس آنها علی نصیریان قرار دارد و اکثر مخاطبان هنوز هم با بازی بسیار خوب او در نقش «بزرگ آقا» در سریال «شهرزاد» و «حاج یونس» در مجموعه «میوه ممنوعه» خاطره بازی می‌کنند و همچنین بازیگرانی همچون حسام منظور و نسیم ادبی که در تئاتر استخوانی خرد کرده‌اند، نوید سریالی ماندگار و جذاب را می‌داد اما با گذشت چندین قسمت از سریال، موضوعی که به شدت به چشم می‌آمد ضعف فیلمنامه و قصه پردازی و دور تسلسلی بود که سریال در آن گرفتار بود، به گونه‌‌ای که نصف قسمت های سریال بدون اضافه شدن هیچ گره تازه ای فقط بر مدار کشمکش بین «کریم بوستان» و «چاوش» بر سر حقی که ناحق شده گذشت. نوع دیالوگ نویسی موزون سعید نعمت ا... هم داد مخاطبان را درآورد که این همه کلمات قلنبه سلنبه در دهان یک پیرمرد که عمری است راننده تاکسی است یا جوانی که در میدان میوه و تره بار کار می‌کند جا نمی شود و به قول یکی از دیالوگ های همین سریال «مجوزی برای آن وجود ندارد».

کاربرد نوع خاصی از ادبیات در کارهای نعمت‌ا...، از سریال «رستگاران» گرفته تا «پشت بام تهران» و «زیر پای مادر» و «عقیق» که به نوعی به امضای این نویسنده تبدیل شده است، سبب شده تا نعمت ا... موافقان و مخالفان جدی‌ای داشته باشد. مخالفان این نوع نگارش از ثقیل بودن کلمات و جملاتی می‌گویند که گاه دیالوگ‌ها را تا مرز غیرقابل فهم بودن کشانده است و مخاطب که در حال تجزیه و تحلیل جمله قبل است از جمله بعد عقب می‌ماند و به داستان نمی‌رسد. نقدی که علی نصیریان هم در نشست خبری سریال «برادرجان» که روز 12 خرداد برگزار شد به آن اشاره کرد: «من نسبت به دیالوگ‌ها کمی اشکال می بینم؛ نعمت‌ا... خیلی خوب نوشته است اما گاهی اوقات پیچیدگی جملات باعث می‌شد حفظ آنها دشوار بشود.» از طرفی نقد بجای دیگر این است که چرا تمام شخصیت‌های سریال اعم از بازاری و راننده تاکسی و زن خانه دار همه اینقدر ادیبانه صحبت می‌کنند؟

اما موافقان نظری متفاوت دارند. آنها بر این باورند که اتفاقاً نقطه قوت قلم سعید نعمت ا... همین فیلمنامه‌های ادبی است. نوعی از نگارش که علاوه بر ایجاد فضایی سورئال، سبب ارتقای سلیقه مخاطبان می‌شود. سلیقه ای که در سال‌های اخیر با پخش سریال‌هایی که با ضعف فیلمنامه و قصه روبه‌رو بوده‌اند، به شدت در حال تحلیل رفتن است. از طرفی نعمت ا... با نوشتن جملاتی قاطع و محکم، تکلیف کاراکتر را در همان لحظه و همان سکانس مشخص می‌کند و به عبارتی حق مطلب آنطور که باید ادا می‌شود.

البته نعمت ا... پیش از این با سریال‌های «جراحت» و «شیدایی» نشان داده که با نوشتن دیالوگ‌های ساده‌تر و گفتگوهایی که به زبان محاوره نزدیک ترند هم می‌تواند کارهای موفق و مخاطب پسندی ارائه دهد. سریال‌هایی که از قصه پرمحتواتر و کشش داستانی بیشتری برخوردارند و مخاطب را به این باور نمی‌رسانند که شاید استفاده از این همه دیالوگ ادبی و سنگین، سرپوشی است برای ضعف قصه‌پردازی. موضوعی که این روزها به شدت در سریال‌های رسانه ملی شاهد آن هستیم.