نصف جهان: پيشرفت، رؤياي هر انساني است. صاحب بزرگ ترين و پيچيده‌ترين مغز ميان کل ساکنان زمين، در درازاي تاريخش، به دنبال پيشرفت و بهبود کيفيت زندگي‌اش بوده و هست و خواهد بود. اما پيشرفت (در هر زمينه‌اي)، با توهم آن، بدون توجه به واقعيت ها، مي تواند به نااميدي‌هاي بزرگي بيانجامد. عليرضا بيرانوند، درحال حاضر، شماره يک اول فوتبال ايران است. سه سال درخشان با پرسپوليس و تيم ملي را با رخدادهاي کم‌نظير، پشت سر گذاشته است. با محبوبيت، آمادگي و اعتمادبه‌نفسي که در اوج است. اولين بار و اولين سالي هم نيست که به يمن حضور دلالان پرکار در فوتبال ايران، به تيم هاي متعددي لينک مي شود. اما اينبار، با توجه به تأييد نشريات ايتاليايي و نه پيج‌هاي دلال ساخته داخلي، ظاهراً توجه باشگاه ريشه‌دار و معتبر تورينو به او، جدي است. خود او هم از چنين پيشنهادي هيجان زده است. تاجايي که رؤياي دربي تورين و حضور دوباره برابر کريستيانو رونالدو را در سر مي‌پروراند. رؤيايي که براي من هوادار هم به اندازه او، جذاب و هيجان‌انگيز است.

اما واقعيت چه مي‌گويد؟ بيرو در تورينو بايد با سالواتوره سيريگو، دروازه‌بان تيم ملي ايتاليا رقابت کند. البته که هيچ چيز غيرممکن نيست و شايد بيرانوند بتواند در تمرينات چنان بدرخشد که مربيان تورينو را در انتخاب سيريگو دچار ترديد کند. اما احتمال وقوع اين امر چقدر است؟ عليرضا بيرانوند در اوج، بايد جايي باشد تا بازي کند. نه اينکه به گفته نشريه ايتاليايي، تنها «از سيريگو بياموزد»!

روراست باشيم. بيرو درصورت انتقال به تورينو، اگرچه همچنان سوژه رسانه‌هاي داخلي باقي خواهد ماند اما بايد تا مدتي که نمي‌دانيم چقدر طول خواهد کشيد، ذخيره دروازه‌بان 32 ساله ملي‌پوش ايتاليايي بماند و احتمالاً از تک فرصت‌هاي به دست آمده، براي اثبات برتري خود بر رقيب جاافتاده و نامدار بهره‌هاي 1000 درصدي بگيرد. و اين به معناي از دست دادن فرصت‌هاي متعدد ديگري است که درقبال فرصت حضور در يکي از چهار ليگ معتبر اروپا، نصيب او مي‌شود.

نظام هزينه-فايده و سنجش اولويت هايي که منجر به تصميم‌گيري و انتخاب مي‌شود، بايد بيش از رؤياپردازي‌هايي مثل بازي در دربي تورين برابر رونالدو، در تصميم‌گيري بيرانوند نقش داشته باشد. به گمانم اگر کسي از اطرافيان او، خيرش را بخواهد، بايد او را از چنين رؤياهايي، بيدار کند و به او بگويد، مطمئني در آن مسابقه ويژه، بازي مي‌کني؟