ایرج ناظمی: ظاهراً شیرینکاری های شهرداری اصفهان تمام نشدنی است. شیرینکاری هایی که بیشتر از نوع سیاسی است.

عمر دوره فعلی شهرداری اصفهان با تمام تار و پود آن تا یکسال و نیم دیگر به پایان می رسد و هنوز اقدام دندانگیری که بتواند نماد این دوران باشد به چشم نیامده است. پروژه خاصی کلنگ نخورده، حرکتی آغاز نشده، بدیع و بکری ایجاد نشده ولی تا بخواهیم عزل و نصب داشته و داریم که قبل از توجه به نیازها و شناخت نیازمندی های اصفهان، مبتنی بر رفاقت و سیاست و قوم و قبیله بوده اند.

تغییر، شاخصه اصلی هر دوره و گونه مدیریتی است ولی این اختیار قابل پذیرش، خود نیز محتاج الزاماتی است که اگر در نظر گرفته نشوند و آغاز و پایانش برنامه نداشته باشد، فاجعه ای می شود که تا سال ها گریبان شهر را رها نمی کند.

مصداق این نگرانی عمده از آینده اصفهان، همین نمونه آخری است. وقتی که در یک لحظه و بی محابا، معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری اصفهان تغییر می کند. یک نفر که متخصص ترافیک درون شهری است برداشته می شود و فردی جایگزین او می شود که در حمل و نقل جاده ای سابقه دارد.

به همین سادگی ولی با طنز تلخی که آگاهان اصفهان را چند روزی است به شوک فرو برده. دلیل آن چه بوده است را نمی دانیم ولی همینقدر مشخص است که برای اشتباه محض بودن این تصمیم ده ها دلیل می توان ردیف کرد.

بدترین قسمت ماجرا، زمان و نحوه رسمی شدن این جابه جایی است. گویا آقایان قصد داشتند در سکوت خبری و قبل از آنکه هجمه رسانه ای ایجاد شود، همه چیز را به پایان برسانند.

بر عکس تمام بی برنامگی ها، در زمینه این شیوه تغییر اما برنامه ریزی شگرفی صورت گرفته بود! در روزی که رئیس قوه قضاییه مهمان اصفهان بود و تمام تمرکز رسانه ای معطوف این سفر بود، بدون اینکه هیچ خبری به اصحاب رسانه داده شود و برای پوشش رسانه ای آن دعوتنامه ای مخابره شود، در یک سالن کوچک که فقط می شد مسئولان شهرداری را در آن جا داد، تودیع و معارفه به فرجام رسید. سریع و بدون هرگونه تشریفاتی که برای این گونه مراسم الزامی بود.

مثل این بود که عاملان این تغییر از چیزی ترس داشته باشند، زمان برنامه را هم ساعت 7 و نیم صبح پنج شنبه مشخص کرده بودند. گویی تا روز شنبه و بیداری رسانه ها که هیچ، تا عصر و غروب همان روز هم دیگر «نا» و توانی برای تحمل معاون سابق باقی نمانده بود.

شاید به آن دلیل که می خواستند این شیرینکاری سیاسی، بازخورد رسانه ای نگیرد، به گونه ای رفتار کرده بودند تا خبرنگاران، به هراس از قطع دینار و تومان و رپرتاژ و آگهی، در شبکه های مجازی هم چیزی ننویسند. غافل از اینکه برگزاری مراسمی با این شرح و تفسیر، قبل از آنکه مانع از بزرگ شدن معاونی شود که رفته است، باعث تحقیر معاونی شد که آمده است. بدون اینکه بفهمند این پیام شکل گرفت که آقای معاون جدید، در حد و حدود آن نبوده تا یک مراسم معارفه مناسب داشته باشد و حداقل محل آن به سیاق سابق، کتابخانه مرکزی باشد و نه سالن اجتماعات قطار شهری!

اما این آقای معاون سابق که بود؟ «علیرضا صلواتی» یا بهتر بگوییم «دکتر علیرضا صلواتی» هر چند همگان او را همان «علیرضا» صدا می زدند. کسی که فارغ از جبهه و جناح و خط و سیاست، پله های رشد و ترقی را در همین شهر و در شهرداری اصفهان طی کرد. شش سال معاون حمل و نقل و ترافیک اصفهان بود و با سه شهردار در کسوت معاونت کار کرده بود. جوان ترین فرد در بین معاونان شهردار فعلی بود و علیرغم این، با تجربه ترین آنها و ایضاً متخصص ترینشان به حساب می آمد. با سوادترین آنها هم بود و مدرک و منصب او در راستای هم قرار داشت.

در ابتدا نه به واسطه سیاست، بلکه به واسطه لیاقت پذیرفته شده بود. اگر ساختار فکری پدرش که روزگاری در اردوگاه اصولگرایان شورا بود را در نظر نگیریم، بیشتر اهل کیاست بود تا سیاست. منتقد بود و نقدپذیر و ابایی نداشت که برخی تصمیمات اشتباه خود را جبران کند و به همین هم افتخار می کرد.

محبوب خبرنگاران بود و پاسخگوی آنها در نیمه شب و طلوع آفتاب. دنیا دیده و کارآزموده و فارغ از تمام غل و غش های مادی و سیاسی این روزها با لبخندی همیشگی که حتی در روز تودیع او نیز از چهره اش زدوده نشد.

حالا معاون فعلی کیست؟ نمی دانیم، ولی در رزومه او هر چه نوشته شده باشد، احتمالاً بزرگ ترین شاخصه آن رفاقت قدیمی با شهردار اصفهان است و همگروه سیاسی بودن با او و چند نفر از اعضای شورای شهر اصفهان و سابقه در مدیریت جاده ها... و نه ترافیک درون شهری!

مبارک است ان شاءا... !