نصف جهان: همکاري مصطفي دنيزلي با تراکتورسازي حتي به ميانه راه هم نرسيد تا سرمربي نام‌آشنا و محبوب ترکيه‌اي اين بار زودتر از دفعات قبلي خاک ايران را ترک کند. اين چهارمين دوره مربيگري دنيزلي در ايران بود و البته که مقاطع حضور او در فوتبال کشورمان هر بار کوتاه‌تر از قبل شده است. ابتدا دوره درخشان پاس تهران و بعد تيم دلرباي پرسپوليس در ليگ ششم. دوره سوم، بازگشت به پرسپوليس در ميانه‌هاي ليگ يازدهم بود که البته فقط چند ماه طول کشيد و اين آخري هم سفر توريستي به تبريز؛ مسافرتي که همه از آخرش خبر داشتند، غير از محمدرضا زنوزي مطلق!

دنيزلي اسم جذابي است، اما قرار نيست هر نام بزرگي در هر شرايطي يک کارنامه موفق از خودش به جا بگذارد. زنوزي يک بار ابتداي فصل گذشته با طناب «جان توشاک» در اين چاه افتاد، اما عبرت نگرفت و ندانست که دنيزلي 70 ساله هم مي‌تواند همان توشاک دوم باشد. تنها مرور تيم‌هايي که اين اواخر آقا مصطفي هدايتشان را بر عهده گرفت و آنها را نصفه و نيمه رها کرد نشان مي‌داد او ديگر حوصله کافي براي به دست گرفتن مسئوليت‌هاي بزرگ را ندارد؛ مخصوصاً اگر دور از خانه خودش باشد. دنيزلي آردهايش را بيخته و خيلي وقت است که الکش را آويخته. تراکتور تيمي با رؤياهاي جوان و عطش سيري‌ناپذير است که براي رسيدن به اولين عنوان قهرماني‌اش بي‌تابي مي‌کند، اما انتخاب‌هاي مالک تراکتور سنخيتي با اين شور و حال ندارد. او دست روي مهره‌هايي مي‌گذارد که خيلي وقت پيش جاه‌طلبي‌هاي‌شان را کرده‌اند. حتي ليکنس بلژيکي که زماني همين مارک ويلموتس دستيارش بود هم از همين دست انتخاب‌ها به شمار مي‌آمد.

شايد اگر قرار است اوضاع و احوال تراکتور تغيير کند، زنوزي بايد از بازي با اسم‌هاي بزرگ بپرهيزد و يک انتخاب کاربردي براي تيمش داشته باشد؛ انتخابي نه فقط براي اينکه مديران باشگاه چهار روز اول را صرف پز دادن با رزومه او کنند و بعد ديگر خبري نشود. او نياز به يک مربي عملگرا و گرسنه موفقيت دارد. شايد چيزي شبيه برانکوي قبل از حضور در پرسپوليس؛ وگرنه برانکوي سه قهرماني ديده که حالا زمزمه پيشنهاد تبريزي‌ها به او مطرح مي‌شود هم شايد کم و بيش با همان مشکل اشباع‌شدگي مواجه باشد.