نصف جهان: «عبدالرحمن نجل‌رحيم»، مغزپژوه، در روزنامه «شرق» نوشت: در اوج درگيري و بحران سياسي در مهر ماه گذشته، در هنگام سفر روحاني به نيويورک براي شرکت در مجمع عمومي سازمان ملل، خنده‌هاي قهقهه‌آميز نامنتظره روحاني به جاي پاسخ‌هاي زباني، در دو موقعيت رويارويي با «مکرون» و «جانسون»، رهبران دو کشور فرانسه و بريتانيا و ملاقات با جانسون، نخست‌وزير بريتانيا، خبرساز شد. در هر دو مورد خنده‌هاي صدادار روحاني در واکنش به جملاتي بود که از طرف اين دو رهبر کشورهاي اروپايي براي ترغيب رئيس جمهور ايران به ملاقات با «ترامپ»، رئيس‌جمهور آمريکا يا دعوت به کنفرانسي در آينده در شهر گلاسکو، شهري که روحاني از دانشگاه آن مدرک تحصيلي‌اش را گرفته بود، صورت گرفت.

اين نوع خنده‌هاي رئيس‌جمهور وقتي نمود بارزتر اجتماعي پيدا کرد که جديداً رئيس‌جمهور، پس از وقايع خشونت بار اعلان ناگهاني بالارفتن سه برابري قيمت بنزين، در نشستي خبري در تبريز، مي‌خواست به مردم بگويد که او نيز مانند همه، ناگهاني از اين خبر مطلع شده است!

در عالم مغزپژوهي امروز به اين نوع خنده‌ها، خنده عصبي مي‌گويند. اين خنده‌هاي ناآگاهانه، نتيجه تنش‌ها و فشارهاي هيجاني اضطرابي است که به طور  کنترل ناپذيري به بيرون سر باز مي‌کند. نوعي واکنش بدني براي تخليه هيجانات منفي است. به قول «راما چاندران»، مغزپژوه مشهور، اين نوع خنده عصبي صدادار، ساخت و کار دفاعي دارد و فرد خندان عصبي مي‌خواهد به خودش و ديگران پيرامون خود بقبولاند که آن موقعيت وحشتناکي که در رويارويي با آن است، آنچنان هم ترسناک و مهيب نيست که مي‌نمايد.