نصف جهان: توليد يک برنامه نيازمند احساس يک دغدغه است. يک مسئله که نياز به آن در جامعه احساس شود تا برنامه ساز بتواند با شناخت درست ودقيق در آگاهي بخشي آن موضوع ، گام بردارد. گاهي نياز، توليد يک برنامه کمدي است، گاهي آموزشي و ساير برنامه ها. اما آيا مي توان به صرف موضوع يک برنامه از غايت و هدف اصلي آن دور شد؟ يا براي جذابيت بيشتر برنامه ويا به قولي نزديک شدن به مخاطب، آن را به پايين ترين سطح رساند و نازل کردن يک برنامه را به عنوان يک برنامه «مردمي» معرفي کرد؟ آيا هدف از توليد يک برنامه صرفاً خنده يا گذران وقت است؟

برنامه سازي نه صرفاً يک کار سخت و نه يک کار آسان، بلکه سهل و ممتنع است بدين معنا که در ظاهر شايد براي عده اي يک موضوع بتواند ايده توليد يک برنامه را بدهد اما نمي تواند در پرداخت و ساخت آن برنامه کمک کند. آنچه ديده مي شود اکثر برنامه هاي تلويزيوني رسانه ملي از اين قاعده مستثني نيست و صدا وسيماي اصفهان نيز بالطبع از اين شرايط خواسته يا ناخواسته پيروي مي کند.

تعداد برنامه هاي توليدي در تلويزيون اصفهان از انگشتان يک دست تجاوز نمي کند. اکثر اين برنامه ها گفتگو محور است که با حضور يک مجري وبه اصطلاح کارشناس يا بعضاً حضور يک يا چند نفرمسئول، پيرامون موضوع مشخصي صحبت مي شود.

اما ضعف قريب به اتفاق اينگونه برنامه ها را مي توان اينگونه دسته بندي کرد: بازتاب بسيار ضعيف زندگي مردم در شهراصفهان، ضعف محتواي علمي،عدم اطلاع کارشناس و نداشتن سواد رسانه اي و همينطور آگاهي نسبت به موضوع (اعم از سياسي‌، اجتماعي‌، فرهنگي تا تاريخي)، نبود انتقاد سازنده ، بي‌توجهي و عدم تدبير باعث آن شده که در اين محدوده جغرافيايي کوچک تر نسبت به کل ، نتواند مخاطب را با خود همراه کند.

از جمله برنامه هاي توليدي که مي توان به عنوان نمونه مورد بررسي قرار داد، مي توان به «پولکي» اشاره کرد.

غايت و هدف مسئولين در توليد اين برنامه جالب است. در پايگاه صدا وسيماي اصفهان درباره توليد آن، اينگونه شرح داده شده است: « با توجه به مشکلات و گرفتاري هاي روزمره مردم يکي از مسائلي که صدا و سيما مد نظر دارد ايجاد فضايي شاد و متنوع براي بينندگان سيماي اصفهان است . صدا و سيماي مرکز اصفهان براي دستيابي به اين هدف، برنامه "پولکي" را تهيه نموده است . اين برنامه از آيتم هاي متنوع برخوردار است و سعي شده آيتم هاي نمايشي ترکيبي از بازيگران طنز قديمي و جديد اصفهان لحظات شاد ومفرحي براي بينندگان به وجود آورد، علاوه برآن با سفر به شهرهاي استان از پتانسيل بازيگران ديگر شهرهاي استان هم استفاده کند تا برنامه منحصر به شهر اصفهان نباشد . در برنامه "پولکي" آيتم دوبله با لهجه اصفهاني به مسائل روز اجتماع از ديگر آيتم هاي اين برنامه است ومجري گزارشگر برنامه موزيک تصويرهاي مردمي، اين برنامه سعي دارد مردم را نيز در برنامه دخيل نمايد.»

توجه صرف به قالب‌هايي که به لحاظ محتوايي و کاربردي هيچ ضرورتي ندارد انگار در اين شبکه پاياني ندارد. ايجاد واجراي فضاي شاد و متنوع به چه صورتي آن هم انگار اهميت ندارد؟ اينکه مجري آن با برخي حرکات که مشخصاً متعلق به هنرمندان اصفهاني است بايد اين کار را انجام دهد که اسم آن را نيز کمدي يا طنز مي گذارند نيز، اهميت ندارد.

زماني که مجري دايره لغات کمتري از حرف هاي روزانه خود داشته باشد ديگر چه توقعي بايد داشت؟

وقتي که ما بچه تر بوديم با همان بچگيمان متوجه مي شديم که مجريان تلويزيون خيلي حساب شده حرف مي زنند و گويي کسي مراقب ايشان است، لغات را جويده مي گويند و هر کسي را در تلويزيون نمي آورند. شنيده بوديم اگر تبليغ کنند جريمه مي شوند و اگر تپق بزنند هم ايضاً.امروز اما انگار تلويزيون جولانگاه مجرياني است که علاوه بر توصيفات متعدد از شخصيت خود و توانايي هايشان مهمانان را دست مي اندازند و مسخره مي کنند. البته درجات هريک متفاوت است؛بعضي خودشان را لوس مي کنند و بعضي ديگر گويي به مهماني آمده اند. ادب و احترام و تربيت ايراني در کنار تأکيدات مکرر ديني بر موضوع حق الناس، اهميت اين موضوع را چند برابر کرده است. آنتن حرمت دارد. وقت مردم و نگاه مخاطب حق الناس است. وقتي مجري شروع مي کند از خصوصيات يا حالات شخصي خودش مي گويد معناي حرمت آنتن را نمي فهمد. حق الناس تنها در معامله بروز نمي يابد.

وقتي مجريان برنامه هاي مختلف رفتارهاي اشتباه خود را اصلاح نمي کنند چه نتيجه اي مي گيريم غير از آن که آنها بازخواست نمي شوند. برنامه و صحنه در اختيار مجري و تهيه کننده است و ناظر يا تعريفي براي برنامه در کار نيست؟!

لازم به ذکر است که اين صرفاً به برنامه هاي تلويزيوني اصفهان ختم نمي شود وراديو اصفهان نيز از اين قاعده مستثني نيست.