نصف جهان: آموزش مجازي يک راهکار تازه براي ادامه روند تحصيل در ايران است؛ اما تحصيل چه کساني؟ به نظر مي‌رسد راهکار آموزش و پرورش خالي از تبعيض نيست.

معرفي اپليکيشن‌هاي مختلف، واگذاري روش آموزش مجازي به عهده مديران و نبود سيستم ارزيابي دقيق نشان مي‌دهد آموزش و پرورش هنوز به جمع بندي واحدي براي آموزش مجازي نرسيده است. به همه اينها بايد محدوديت‌هاي دانش آموزان و برخي معلمان را هم اضافه کنيم. اينترنت و تلفن همراه هوشمند در همه مناطق کشور وجود ندارد. علاوه بر آن با اوضاع اقتصادي اين روزها بسياري از خانواده ها براي تأمين هزينه بسته‌هاي اينترنت با مشکل جدي روبه رو شدند. مشکلي که عدالت آموزشي را زير سئوال برده، عدالتي که البته پيش از تعطيلي کرونايي هم چندان وجود نداشت و حالا با وجود آموزش مجازي مطلقاً وجود ندارد.

بسياري از معلمان در کلاس هاي مجازي خود حضور همه دانش آموزانشان را ندارند. بسياري از دانش آموزان به دليل محدوديت‌هاي نرم‌افزاري و سخت افزاري از آموزش محروم مانده‌اند. با اين وضعيت آموزش بسياري از دانش آموزان متوقف شده است و معلوم نيست بعد از بازگشايي مدارس اين دانش آموزان چه وضعيتي را بايد تجربه کنند. عقب‌افتادگي تحصيلي در شرايط فعلي براي دانش‌آموزان مي‌تواند بهاي يکسال عقب افتادگي تحصيلي را به دنبال داشته باشد. عقب افتادگي که بيشتر آنان به دليل نبود امکانات به آن دچار شده‌اند.