نصف جهان: خودکشی را باید محصول عصر جدید معرفی کرد؛ محصولی که موارد مصرف مختلف دارد و در شرایطی انسان ها ناگزیر دست به انتخاب آن می زنند. مشکلات اقتصادی، جبرفرهنگی، فشارهای اجتماعی، خانوادگی و بعضاً مسائل عواطفی را می توان زمینه ساز بیشترین خودکشی ها در چند ساله اخیر به شمار آورد.

آمارهای خودکشی ایران در حال افزایش است و هراز گاهی با وقوع یک حادثه از این نوع، نهادهای اجتماعی، مدنی و خانواده نسبت به آن هشدار می دهند اما با گذشت زمان تب آن دوباره فروکش می کند.

جراید و مطبوعات و به خصوص فضای مجازی هر روز اخباری از این دست را منتشر می کنند اما رسانه دولتی نسبت به آن بی تفاوت است و هیچگونه خبری را پوشش نمی دهد، انگار که حادثه ای اتفاق نیافتاده است.

ﻣﺮدی ﺑﺮ اﺛﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻣﺎﯾﺤﺘﺎج زﻧﺪﮔﻰ، دﺧﺘﺮی ﺑﺮ اﺛﺮ ﺗﺠﺎوز، ﭘﺴﺮی در اﺛﺮ ﺷﮑﺴﺖ در ﺗﺤﺼﯿﻞ و ﻗﺒﻮل ﻧﺸﺪن در داﻧﺸﮕﺎه، دﺧﺘﺮی در اﺛﺮ آﻟﻮده ﺷﺪن ﺑﻪ اﯾﺪز، دﺧﺘﺮ و ﭘﺴﺮی در اﺛﺮ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﺧﺎﻧﻮادﮔﻰ و ... ﺧﻮدﮐﺸﻰ می‌کنند. مسئولین و مردم اما این اتفاقات را به مانند داستانی حادثه ای می‌خوانند بی‌آنکه حساسیتی در این مورد داشته باشند.

مدتی است که خودکشی آن هم با طناب دار میان جوانان ایرانی در سنین مختلف باب شده و شهرهای مختلف ایران شاهد برگزاری مراسم اعدام شخصی در سکوت مسئولین است. اصفهان نیز از این مراسم بی نصیب نمانده است وطی چند روزگذشته جوانی با استفاده از یک طناب ویک درخت به زندگی خود در پارک لاله خاتمه داد. اینجا دو پرسش مطرح می شود؛ ابتدا از همشهریان اصفهانی و سپس مسئولین استان.

باید ابتدا از مردم پرسید چرا نسبت به وضعیت یکدیگر آنقدر بی تفاوت شده اند که حتی مرگ یک انسان نیز نمی تواند آنها را به هم نزدیک کند و تنها واکنش هر فرد بعد از بروز چنین اتفاقاتی، در آوردن گوشی هوشمند و ضبط تصاویر به وسیله دوربین آن است. انگار نه انگار انسانی به عنوان همشهری او در حال مصیبت و یا جان سپردن است؛ او فقط سعی می کند از تمام زاویه ها از قربانی فیلمبرداری کند. به درستی معلوم نیست آیا در حین خودکشی این جوان 24 ساله، فرد یا افرادی درآن محل حضور نداشته اند؟ آن هم در منطقه پر تردد مثل پارک لاله و پشت فروشگاه رفاه؟ و یا اینکه فردی نسبت به عمل این جوان ظنین نشده که بهنگام عمل کند؟

مسئولین استان آیا نسبت به مشکلات جوانان این شهر آگاهی لازم و کافی را دارند؟ آیا می دانند جوانان اصفهانی درتب بیکاری می سوزند؟ آیا می دانند فاصله طبقاتی آنقدر زیاد شده که هر فردی را نسبت به خود، آینده و کشورش دلسرد و افسرده کرده است؟

آیا می دانند جوانان اصفهانی همیشه از سر شادی و تفریح و یا تفنن موادمخدر یا مشروبات الکلی مصرف نمی کنند بلکه بخاطر آن است که یادشان برود در دنیایی گرفتار شده اند که گاهی در پس و پیش خودشان به خاطر نبود یک راه درست به بیراهه می روند. ودر آخر آیا مسئولان اصفهانی می دانند که جوانانی در این شهر زندگی می کنند؟

افسردگی چندان دور ازدسترس نیست وهر عاملی که مردم را سرخورده و دلزده بکند، می تواند آنها را به این سمت سوق بدهد.

نبود آینده روشن، نداشتن یک آرزو، سرکوب عواطف در جامعه ای که عشق تقسیم می شود نه تقدیم و در انتها جوانی که سعی دارد خوشبختی را لمس کند اما از آن تنها یک کابوس در یک روز روشن می بیند، بخش هایی از درد مشترک نه فقط جوان های اصفهانی که بیشتر جوانان این مرز وبوم است که تلاش می کنند حضور خود را با فریاد به گوش دیگران برسانند تا بتوانند نسبت به حق هایی که متعلق به خودشان می دانند، اعاده حیثیت کنند. گاهی فریادها خاموش است اما صدای آن بیش از هر فریادی سکوت شیشه ای را خواهد شکست.

متأسفانه نگاه سنتی خانواده‌ها به مسئله خودکشی موجب شده تا به آمار دقیق و صحیح دسترسی نداشته باشیم زیرا خودکشی هر یک از افراد خانواده موجب بی‌حیثتی و بی‌آبرویی خانواده می‌شود و همین به مخفی کردن نوع مرگ می‌انجامد. بدون شک هستند افرادی که در شهر اصفهان با خودکشی به زندگی خود پایان داده اند اما مرگ آنها، طبیعی یا بعضاً حادثه عنوان شده است.

بهتراست درسطح شهر به جای تابلو هایی که کاربردی ندارند، چند تابلو در ارتباط با خودکشی و هشدار نسبت به ارتکاب این عمل به شهروندان بدهیم.