شايد نزديک‌ترين مصداق اين روز‌هاي بي ‏عدالتي، مقايسه حق مسکن کارگران و نمايندگان مجلس است. اين درست که مبلغي که به حساب نمايندگان واريز شده وديعه است و ‏ماجرايي متفاوت با حق مسکن کارگران دارد، ولي با اين حال بسياري از کارگران اين پرسش را دارند چرا چنين تسهيلاتي براي ‏آنان نه حالا و نه در سال‌هاي گذشته که شرايط اقتصادي کشور بهتر بود در نظر گرفته نشده است. ‏همانطور که همگان مي‌دانند در ابتدا هنگام تعيين ميزان افزايش حقوق کارگران براي حق مسکن صد هزارتومان (!) در نظر ‏گرفته شد که در طول سال مي‌شود يک ميليون و 200 هزار تومان! اما پس از اعتراض‌ها عنوان شد که مجدداً جلساتي برگزار مي ‏شود و حق مسکن کارگران افزايش مي‌يابد. اکنون هم پس از برگزاري جلساتي مقرر شد حق مسکن کارگران از صد هزار تومان ‏به 300 هزار تومان افزايش يابد. ليکن مشکل اينجاست همين ميزان افزايش هم هنوز معطل ابلاغ است و کارشکني‌هايي صورت ‏مي گيرد.

بايد تأکيد کنم که اگر هم اين ميزان افزايش ابلاغ شود حق مسکن يک کارگر در طول سال سه ميليون و 600 هزار تومان مي ‏شود. ضمناً ناچارم خاطرنشان کنم ميانگين قيمت مسکن در تهران در حال حاضر متري 20 ميليون تومان است و اگر با کمتر از ‏‏يک ميليارد تومان وارد يک مشاور املاک شويد اگر با اردنگي بيرونتان نکنند حتماً با يک کنايه سنگين شما را بدرقه مي‌کنند به ‏گونه‌اي که گوشتان قرمز شود! ‏ اما سوزش اين بي‌عدالتي زماني بيشتر مي‌شود که بدانيم همين چند روز ‏پيش نمايندگان محترم مجلس در شرايطي که غالبشان ساکن تهران هستند و يا در پايتخت منزل دارند 200 ميليون تومان وديعه ‏مسکن به جيب مبارک زدند تا مشکل آن کارگري که قرار است حق مسکن اش از صد هزارتومان به 300 هزار تومان برسد را ‏پيگيري کنند! ‏ به قول يکي از دوستان اين 200 هزارتومان افزايش حق مسکن کارگران در عالم واقع مسکن نمي‌شود، اما حداقل هزينه ‏ماسک يک خانواده در طول يک ماه را تأمين مي کند که خداي ناکرده گرفتار کرونا و بيماري نشوند.