نصف جهان: به سراغ هر مغازه اگر می روید ، تند وپرشتاب بروید تا جیب شلوارتان خالی نشود!

فرقی هم نمی کند؛ می خواهد مغازه عطاری باشد یا فروش لباس مردانه یا شاید یک بستنی فروشی. بالا وپایین یا چپ وراست شهر خیلی مهم نیست؛ تمام مغازه ها در یک نقطه با یکدیگر اشتراک دارند و آن هم «گرانی» است.

بدون شک با پایین آمدن دما وغالب شدن پدیده سرما این روزها بیش از سایر مغازه ها، لباس فروشی ها در خط خرید مردم قرار دارند. آن دست از لباسهایی که بعد از چند سال نخ و سوزن به آنها فرو نمی رود ویا تنگ شده، فرد را مجبور می کند یا سرما را نوش جان بکند ویا به خط خرید یک محصول نزدیک شود.

خط خرید یک محصول همیشه منطقه قرمز مردم به شمار می آید که در نتیجه بیشتر مردم سعی می کنند به آن نزدیک نشوند. پشت ویترین، برخی از قیمتها مشخص است و درشت روی شیشه نوشته تخفیف ویژه ؛ از 20 درصد شروع شده تا  90 درصد نیز بخاطر تغییر می رسد. شغل اما این همان ابزاری است که مردم را تا حدودی گیج می کند وبی اختیار پای خود را روی خط خرید یک محصول می گذارند.

دراین خط خرید اما حوادثی در کمین جیب شماست. گرانی مانند یک مین عمل نکرده چنان جیب، دل وفکر شما را مورد اصابت ترکش قرار می دهد که تا چند روز در این فکر هستید که چرا من چنین کاری کرده ام؟

برخی اعتقاد دارند خرید از مغازه های خیابان به مراتب بهتر از مجتمع های تجاری و مراکز خرید است به این دلیل که قیمت اجناس با پول کرایه مغازه دیگر حساب نمی شود و یا پول آن همه ریخت وپاش ها را مردم پرداخت نمی کنند. به همین خاطر به سراغ مغازه هایی در برخی از مناطق شهر می روند.

تنوع محصول زیاد است اما قیمت ها ازمحصولات تنوعشان بیشتر است؛ کاپشن یا یک بافت ساده از 150 هزارتومان شروع می شود تا نزدیک 900 هزار تومان البته یک جنس معمولی بیشتر از 300 هزار تومان برای شما خرج ندارد!

مشخص نیست این قیمتها بر چه اساس و بر چه عرفی تنظیم شده است؛ بازاری که تورم و گرانی بر آن چهار نعل می تازد و یا حقوق هایی که گاهی پول دو کاپشن از آن بیشتر است؟

از عجایب بازار لباس، جوانهایی هستند که به قصد سفر گردشی به کشور دوست و همسایه ترکیه رفته اند وبرای اینکه خرج سفر و صد البته تفریحات خود را در بیاورند البسه و سایر مخلفات را سوار بر اتوبوس کرده وبه شهر اصفهان آورده و بعد با دایر کردن واجاره یک مغازه در مجتمع های تجاری سطح شهر اصفهان اقدام به فروش آنها با چند برابر قیمت می کند. بیشتر این مغازه ها مجوز از سوی اتحادیه ندارند و بیشتر دلی کار می کنند؛ یک روز بوتیک داری، یک روز عطر فروشی و یک روز هم کافه داری. سر آخر هم که نشد دوباره می روند ترکیه و باخودشان لباس می آورند.

بازار لباس در اصفهان آن هم در فصل های خرید بیشتر شبیه مراسم عزاداری است. عده ای گریه می کنند ، عده ای مال و اموال فرد فوت شده را فهرست می کنند، عده ای در حال خوردن هستند و عده ای نیز بی نصیب از همه جا فقط تماشا می کنند.

آنچه در خرید البسه به صورت متداول شنیده می شود نام مارک ویا برند خاص است که فروشنده دائم آن را تکرار می کند : این برند ،مارک نمیدونم چی چی...! گاهی وقت ها نیز تلفظ آن را اشتباه می گویند و یا کلمات را پس و پیش ادا می کنند!

خط خرید مردم این روزها گران شده و هرچه فریاد می زنند ،صدایشان شبیه بوقی می ماند که دائم در حال زدن است. چاره آن این است که یا بوق بسوزد یا گوش کر شود.