نصف جهان: در نزدیکی دریاچه ای باستانی در عربستان سعودی ردپاهایی به قدمت ۱۲۰ هزار سال کشف شده که دریچه تازه ای نه فقط به گذشته بشر، بلکه به وضعیت آب و هوایی کره زمین در گذشته های دور می گشاید. این دریاچه کوچک و حالا خشک که در صحرای نفود عربستان قرار دارد، محل عبور پستانداران دیگری همچون شترها، بوفالوها و گونه هایی از فیل بوده که بسیار بزرگ تر از تمام خویشاوندان امروزی خود بودند.

طبق تحقیقات جدید، بشر آن زمان این جانوران را شکار و احتمالاً از این دریاچه به عنوان یک توقفگاه استفاده می کرده؛ در دورانی که انسان در حال پراکندن نژاد خود در سرتاسر دنیا بود. این کشف دریچه تازه ای به نحوه پراکنده شدن انسان های نوین (هومو ساپینس ها یا انسان های هوشمند) از آفریقا به عربستان سعودی و اروپا و آسیا می گشاید. به علاوه، این کشفیات قدیمی ترین مدارک به دست آمده از فعالیت بشر در این بخش از دنیاست که از تاریخ مشخصی برخوردار است.

گرچه حالا بیشتر شبه جزیره عربستان از بیابان های لم یزرع پوشیده شده و آب و هوایی بسیار گرمی دارد، اما ۱۲۰ هزار سال قبل این منطقه احتمالاً بیشتر شبیه به علفزارهای نیمه خشکِ دشت های بی درخت آفریقا بوده است.

همانطور که فسیل ها و یافته های باستان شناختی نشان می دهد، در همین دوره های تغییرات مثبت آب و هوایی بود که انسان ها و حیوانات در داخل خاک شبه جزیره عربستان پراکنده شدند. در مجموع هفت ردپا در این منطقه کشف شده که آنها را متعلق به انسان های از جهت آناتومی مدرن می دانند و دانشمندان قویاً معتقدند این دریاچه یک سکونتگاه دائمی نبوده است.

این مسئله نشان می دهد در همان زمان که حیوانات به این دریاچه می آمدند، انسان ها هم برای دسترسی به آب و پیدا کردن غذا به آنجا رفت و آمد داشتند. علاوه بر ردپاها، ۲۳۳ فسیل حیوانی هم در این منطقه کشف شده است. این امر حکایت از آن دارد که وقتی پای انسان ها به شبه جزیره عربستان باز شد حیوانات به دست انسان ها شکار می شدند.

به گفته دانشمندان، شاید وجود حیوانات عظیم الجثه ای مثل فیل ها و اسب های آبی و همینطور علفزارهای هموار و منابع وسیع آبی، شمال شبه جزیره عربستان را به مکان جذابی برای انسان آن زمان تبدیل کرده و او را به جا به جایی میان قاره های آفریقا و اوراسیا سوق داده بود.