نصف جهان: مسعود عطاران، خبرنگار اسبق صداوسيما در لندن در مطلبي که روزنامه «شرق» ديروز آن را منتشر کرد به مقايسه وضعيت نمايندگان مجلس در انگليس و ايران پرداخت. او نوشت:

يکي از روزهاي پاييز سال 1377 بود که براي مصاحبه با يکي از نمايندگان پارلمان انگليس به محل مصاحبه که در محوطه مقابل پارلمان يا همان مجلس عوام بود رفتم؛ به اتفاق همکار تصويربردار و راهنماي محل مشغول استقرار دوربين و فراهم‌کردن امکانات براي ضبط گفتگو بوديم که آقايي دوچرخه‌سوار به ما نزديک شد و پس از پياده‌شدن به سمت ما آمد. راهنماي محلي آقاي عليرضا نقاش که در کشور انگلستان ساکن است و با نظام سياسي و اجتماعي و فرهنگي اين کشور کاملاً آشناست، رو به من کرد و گفت اين آقاي دوچرخه‌سوار همان نماينده پارلمان است که براي مصاحبه از او دعوت کرده‌ايم. حيرت‌زده شدم و باورم نمي‌شد که مگر مي‌شود نماينده پارلمان انگلستان اينقدر ساده و بدون تشريفات و با يک دوچرخه قديمي و يک کاپشن رنگ‌ورورفته و يک کوله‌پشتي در خيابان‌ها حرکت کند و حتي براي مصاحبه تلويزيوني هم لباس تر و تميز نپوشد. ناخودآگاه همان موقع نمايندگان مجلس خودمان را به ذهن آوردم که اگر ماشين و راننده نداشته باشند، از اتاق کار خود هم بيرون نمي‌روند.

حالا که نمايندگان مجلس يازدهم مطالبه خودروي دناپلاس آخرين مدل صفر کيلومترکرده‌اند، بيش از گذشته من را به فکر فرو برده که چطور قابل هضم است که در يک کشور غربي با سياست‌هاي امپرياليستي که معيارهاي مادي و رفاه‌طلبي خصيصه بارز آنان است، نمايندگان اينقدر ساده و بدون تشريفات در ميان مردم و جامعه رفت‌وآمد مي‌کنند؛ اما در جامعه‌اي که نمايندگان مدعي مردمي‌بودن هستند به کمتر از يک خودروي شيک و لاکچري رضايت نمي‌دهند و بدون آن انجام وظايف نمايندگي را مقدور نمي‌دانند.