نصف جهان: روی تخت دراز کشیده و صدای ناله اش همه بخش اورژانس بیمارستان را پر کرده است. شیشه های حمام بر اثر گرم و سرد شدن و ترک قبلی که داشته شکسته و پای دختر بر اثر بی احتیاطی با خرده شیشه های آن پاره شده است. مادر او بی تاب در حال تعریف کردن ماجرا برای متصدی پذیرش بخش اورژانس است. زن با خونسردی در حال نوشتن و تشکیل پرونده است و هر بار یک سئوال تازه از مادر نگران می پرسد: «شماره تلفن...»

زن میانسال با تردید شماره ها را پشت سر هم ردیف می کند.

«آدرس...»

زن میانسال که نام خیابان ها را به یکباره یادش رفته دائم می گوید: «همین اطراف بیمارستان... هستیم.»

«تلفن همراه مریض...»

مادر که یادش نمی آید می گوید: «نمی دانم.» متصدی بدون اینکه سر خود را بالا بیاورد می گوید: «برو بپرس!»

تا پرونده بیمار تکمیل نشود پذیرش نمی شود وتا پذیرش نشود از دکتر خبری نیست وفقط چند انترن پزشکی در حال فراگیری درس های عقب افتاده با حضور یک نمونه زنده هستند.

یک پرستار از راه می رسد و چند دوری باند دور پای او می پیچد و بعد می گوید: «باید صبر کنی دکتر بیاید، الان در بخش است، دراز بکش تا بیاید.» مادر نگران می گوید: «می شود صدایش کنید. دختر من پایش پاره شده،خون می آید.» پرستار نگاهی می کند ودر حال رفتن می گوید: «نگران نباش،چیزیش نیست فقط چند تا بخیه می خواهد...!»

■■■

همیشه برای سلامتی دعا می کنیم ولی انگار قضیه فرق کرده و اگر سلامت از بیمارستان بیرون آمدید، باید حتماًدعا کنید!

پذیرش در بیمارستان های دولتی وخصوصی اصفهان آن هم در مواقع اضطراری، حدیث مفصلی است که صرفاً به یک یا چند گزارش بسنده نمی کند.

در مراجعه افراد حادثه دیده به بخش اورژانس بیمارستان های اصفهان در مواقع اضطراری شاهد بروز موارد مختلفی هستیم که بدون شک باید ریشه آن را در نگاه افراد حاضر در این مراکز درمانی جستجو کنیم. بیمار در چشم این افراد، یک مریض نیست و تکراری شده است. سکته، پارگی در اندام،قطع شدگی و اساساً درد ناشی از بیماری برای اینها یک شوخی ساده به شمار می آید.

البته نباید انصاف را نادیده گرفت چون هستند عده ای که با دیدن بیمار، درد او را درد خود تلقی می کنند.

بی شک مراکز درمانی در اصفهان به تبع کشوری آن از ضعف مدیریت رنج می برد. این بیمارستان ها با بافت قدیمی، ازدحام و شلوغی، نبود پزشک متخصص در مراکز درمانی، نداشتن آموزش مناسب جهت برخورد با بیماران، پرخاشگری و تندگویی افراد شاغل در این مراکز و سرسری معاینه کردن شناخته می شوند. در این بیمارستان ها گاهی فقط به گفته های بیمار قناعت می شود و داروهای همیشگی و تکراری تجویز می گردد و بیمار مجبور است پس از یک دوره درمان و درد ناشی از بیماری، دوباره به سراغ پزشک و این بار در مطب خصوصی برود تا شاید درمان شود.

از مشکلات دیگر مراکز درمانی به خصوص از نوع دولتی آن، نوبت دهی برای جراحی های مختلف است که گاه در یک بازه زمانی طولانی تعریف می شود وبیمار مجبور می شود با پرداخت هزینه اضافه تر، زودتر عمل شود.

هربار شاهد آن هستیم که مسئولان حیطه سلامت و بهداشت عنوان می کنند مردم از بیمارستان دولتی راضی نیستند! از آنطرف هم پول خصوصی را ندارند، پس باید چکارکرد؟

مرزبندی خصوصی و دولتی برای مراکز درمانی موجب تأسف است و اینکه سلامتی انسان ها را به وضعیت مالی مردم گره بزنیم، با دیدگاه های جامعه اسلامی سازگار نیست و این رویه نیازمند اصلاح است.

چرا دولت در قبالِ دریافت مالیات و مالیات بر ارزش افزوده که حتی شامل جزئی ترین هزینه کردهای مردم می شود، هیچ خدمات شایسته ای در حوزه بهداشت و درمان ارائه نمی کند؟ حال آنکه کشورهای پیشرفته دنیا عمده درآمدهای مالیاتی را صرف توسعه مراکز درمانی می کنند.

یک پیشنهاد به مسئولین اصفهان اعم از خرد وکلان؛ لطفاً برای اینکه بیشتر به درد مردم نزدیک شوید، هنگام بیماری، خود یا اطرافیانتان را دریکی از بیمارستان های دولتی اصفهان بستری کنید تا از نزدیک شاهد استرس ها و نگرانی های شهروندان باشید.