نصف جهان: در نیمه نخست بازی تیم ملی در برابر بحرین خیلی موفق به ایجاد خطر روی دروازه ی حریف نشدیم اما در نیمه ی دوم ورق برگشت و سه گل به تیم حریف زدیم.

این اتفاق جدا از بازیخوانی اسکوچیچ و تعویض های خوبی که در بین دو نیمه انجام داد به خاطر کیفیت بازیکنان روی نیمکت هم بود. بازیکنی چون سامان قدوس که این فصل به همراه تیمش به لیگ برتر جزیره صعود کرده با حضور در ترکیب تیم ملی جان تازه های به حملات ایران داد و آنجا بود که تیم ملی بازی خود را به حریف دیکته کرد و سه بار به گل رسید. ایضا مرتضی پورعلی گنجی که در دقایق پایانی بازی به میدان آمد و صلابت خوبی به خط دفاعی تیم ملی داد. در دقایقی که حریف برای جبران گل خورده تلاش می کرد.

گنج های تیم ملی در منامه فقط 11 بازیکنی نیستند که در ترکیب تیم ملی به میدان می روند. باید قدردان آنهایی  بود که حتی به روی سکو هم می روند، چرا که با روحیه ی خود انرژی مثبت برای هم تیمی های خود هستند و گاها راهنمایی های آنهاست که گره کور بازی را باز می کند چون آنهایی که از بالا بازی را می بینند می تواند مشاوره های خوبی به همبازیان خود بدهند.

بگذریم؛ جایگاه مرتضی پورعلی گنجی هم در تیم ملی محفوظ است. هر چند که در بازی اول به بهانه ی محرومیت بازی نکرد و در بازی دوم حضورش در ترکیب تیم ملی اندک بود.

بازی های خوب مرتضی پورعلی گنجی در قلب خط دفاعی که باز هم می تواند تکرار شود را از یاد نبرده ایم. تمرین با انگیزه او در منامه و هم چنین روحیه شادی که در اردوی تیم ملی دارد کمتر از حضور ثابت در ترکیب تیم ملی نیست. در جایی برای همه امان باید نتیجه ی تیم ملی مهمتر از منافع شخصی امان باشد که هم سامان و هم مرتضی این را به خوبی ثابت کرده اند. سامان قدوس و مرتضی پورعلی گنجی اینروزها به جای اینکه از نیمکت نشینی در ترکیب تیم ملی ناراضی باشند همه هم و غم شان این است که در صورت راهیابی به ترکیب تیم ملی فوتبالی درخورشان به نمایش بگذارند و این یک طرز تفکر حرفه ای است و دقیقا همینجاست که کلید موفقیت بازیکن و تیم زده می شود.