نصف جهان: شکست استقلال در جام حذفی را می‌توان بارها نگاه کرد و هر بار، بیشتر از قبل به این نتیجه رسید که تیم مجیدی فاقد فاکتورهای یک تیم برنده بود.

آبی‌ها تنها می‌خواستند قهرمان شوند ولی هیچ نقشه و ترفندی برای رسیدن به دروازه فولاد نداشتند. تنها دفعاتی که استقلال صاحب موقعیت برای باز کردن دروازه مرادیان شد، همان‌هایی بود که مدافعان حریف با ضربات اشتباه رو به عقب، قایدی را صاحب توپ کردند و بس. اما چرا استقلال به چنین گرفتاری دچار شد؟

 به نظر می‌رسد فرهاد مجیدی در انتخاب ترکیب اصلی‌اش برای این بازی اشتباه‌های مهلکی را انجام داد و همان ابتدا از رقیبی که مدت‌هاست ترکیب ثابتی دارد، عقب افتاد.

فولاد در مرکز خط دفاعی‌اش، دو مدافع بلندقد داشت که گویا کادر فنی استقلال، آنها را ندید. وقتی خط میانی آبی‌ها از کار افتاد، آنها رو به بازی مستقیم آوردند؛ اما برای چه کسی؟

یکی از طعنه‌آمیزترین صحنه‌های فینال، دفعاتی بود که توپ ارسال شده از سوی استقلالی‌ها به یک سوم دفاعی فولاد، قرار بود به قایدی برسد درحالیکه کولیبالی هم بود که 39 سانتیمتر از شماره 10 بلندقدتر است. آرمان رمضانی، سوپراستار نیست ولی بهترین و بهینه‌ترین گزینه برای حضور در ترکیب استقلال بود تا بتواند در میان کولیبالی و شاه‌عباسی، تعادل را بین تیمش و فولاد رقم بزند. استقلال برای بازی با فولاد، نیاز به یک مهاجم «مارک» و بلندزن داشت ولی مجیدی حتی یک دقیقه هم به رمضانی بازی نداد. دیاباته هم که مصدوم بود و البته شاید اگر مصدوم هم نبود با این تفکرات به میدان نمی‌رفت.

سبحان خاقانی، بازیکن جوانی است که امکان دارد آینده درخشانی داشته باشد اگر وارد حاشیه نشود (مصاحبه‌ای که بعد از زدن اولین گل برای استقلال علیه مدیران تراکتور کرد) و بیشتر از همیشه فوتبال ببیند. خاقانی برابر گل‌گهر، برگ برنده مجیدی و استقلال بود ولی این دلیل نمی‌شد که برابر فولاد هم در ترکیب اصلی باشد. زوج خاقانی و قایدی برای اولین بار در فینال جام حذفی یعنی در مهمترین بازی فصل استقلال تشکیل شد و در تمام دقایق حضور این بازیکن، حتی یک همکاری مشترک بین او و قایدی دیده نشد.

وریا غفوری در پستی که در این سیستم استقلال بازی می‌کند، همچنان با بهترین روزهایی که از او دیده‌ایم (نیم فصل دوم لیگ 18 و نیم فصل اول لیگ 19 زیرنظر استراماچونی)، فاصله دارد. غفوری به دلایلی چون مصدومیت های بلندمدت و البته دور بودن از شرایط بازی به صورت آشکارا توان قبلی‌اش در عبور از مدافعان حریف را ندارد و به همین دلیل باید یک زوج کنارش باشد. غفوری برابر فولاد، نیمه اول بهتری داشت چون خاقانی بود ولی در نیمه دوم، کمتر دیده شد چراکه در دو چهارم میانی و یک سوم دفاعی فولاد، همیشه با نیک‌نفس و حیدریه روبرو می‌شد. بازیکن کناری غفوری در فینال جام حذفی چه کسی بود؟ هیچکس! این نقش به اسماعیلی سپرده شده بود ولی او فعلا به تنطیمات کارخانه برگشته است!

بازی دادن به اسماعیلی مصدوم از ابتدا ریسکی بود که جواب نداد. شماره 8 دوباره به حضیض منحنی بازی‌اش برگشته و بسیاری از توپ‌ها را لو می‌دهد. به همین دلیل هم ریگی از همان دقیقه 2 تحت فشار قرار گرفت. اسماعیلی تعویضی گزینه بهتری برای استقلال و مجیدی بود. در این حالت، مهدی‌پور از ابتدا بازی می‌کرد و نظم بیشتری به مرکز زمین می‌داد در عین حالیکه ریتم بازی را هم با توجه به ترکیب خطرناک 1+3 فولاد در فاز هجومی، بیشتر از همیشه کنترل می‌کرد.

سمت چپ استقلال همچنان فاقد توانایی‌هایی است که یک تیم مدعی باید داشته باشد. برابر فولاد در فینال جام حذفی، هر 3 بازیکن این سمت بازی کردند و همگی هم نمره قبولی نگرفتند. نادری، کریم‌زاده و مرادی درگیر بالا و پایین‌های همیشگی هستند و نمی‌توان یک حساب کامل روی‌شان کرد. کریم‌زاده و مرادی حتی یک بار هم نتوانستند از بازیکن روبروی‌شان عبور کنند. مرادی در تمامی ضربات ایستگاهی یک سوم پایانی بازی، مامور مهار بازیکنی بود که ضربه‌اش به سمت دروازه استقلال زده شد. کریم‌زاده هر بار صاحب توپ شد، یا آن را لو داد و یا به عقب‌تر از خودش فرستاد. درباره نادری هم نمی‌توان نکته خاصی گفت؛ او در یک پست غیرتخصصی بازی کرد و بهتر از همیشه هم بود اما به عنوان بازیکن سمت چپ، فصل چندان خوبی نداشت. بازیکنی که در لیگ قهرمانان آسیا دیدیم، هرگز در لیگ برتر دیده نشد.

فرهاد مجیدی برای فصل بعد، اول باید کادر فنی‌اش را کامل کند. استقلال روی نیمکت اصلا اوضاع خوبی ندارد و خود مجیدی هم به دلیل جوانی و بی‌تجربگی، به یک دستیار فنی همه فن حریف و کامل نیازمند است. از این کادر فنی در بهترین حالت باید نمایش‌هایی که دیده شد (خوب و بد) را توقع داشت و نمی‌توان منتظر خرق عادت و معجزه بود. این کادر فنی با ترکیب اشتباهش در فینال جام حذفی، بیشتر از فولاد به این تیم برای قهرمانی کمک کرد. این کادر فنی، ترکیبش را بدون درنظر گرفتن نوع بازی فولاد و چیدمان ثابت و همیشگی این تیم روانه زمین کرد درحالیکه با توجه به داشته‌های استقلال، آنها تیم «واکنش» فینال بودند نه تیمی که بتواند «کنش» ایجاد کند.  چنین تیمی نیاز به کنترل ریتم دارد و پرس از عقب زمین، نه هافبک‌های فانتزی که از هر 10 دریبل‌شان، یکی می‌گیرد و خط حمله‌ای که برای اولین بار، کنار هم بازی می‌کند./علیرضا خطیبی