دهان و گلوی خود را باز کنید ، اما دیافراگم و سینه خود را کاملاً بی‌حرکت نگه دارید. در این حالت نفس خود را به طور کامل حبس نکرده‌اید، مقداری اکسیژن از طریق انتشار تصادفی مولکول‌های هوا به ریه شما راه پیدا می‌کنند. با این حال این مقدار اکسیژن به اندازه‌ای نیست که نیاز بدن انسان را برآورده کند.

زنده ماندن بدون دیافراگمی که هوا را به داخل و خارج از ریه‌ها هدایت می‌کند برای انسان میسر نیست. درواقع موجودی با بدنی بسیار کوچک‌تر از بدن انسان یا دارای چند گلو می‌تواند از این روش برای نفس کشیدن استفاده کند. مورچه‌ها نه‌تن‌ها دارای چند گلو هستند بلکه بدنی بسیار کوچک‌تر از انسان دارند. مورچه‌ها بسته به گونه دارای ۹ یا ۱۰ جفت دهانه در کنار بدنشان هستند که این دهانه‌ها سوراخ تنفسی نام دارند.

هر سوراخ تنفسی به مجموعه‌ای از لوله‌های شاخه‌ای ظریف به نام نای متصل است. این بخش از سیستم تنفسی مورچه‌ها شبیه به ریه‌های انسان است، تنها با این تفاوت که حمل اکسیژن از نای به باقی اندام‌های بدن در حشرات از طریق خون انجام نمی‌شود. در عوض، نای‌ها در سراسر بدن پخش شده‌اند و هر شاخه به یک کیسه با دیواره‌های انتهایی مرطوب ختم می‌شود که با غشای سلولی ارتباط مستقیم دارد. این سیستم تنها در حیوانات بزرگ کار می‌کند، وقتی اندازه بدن جانور از یک تا دو سانتی‌متر بیشتر می‌شود، نای‌ها پاسخگوی نیاز اکسیژن‌رسانی به تمام اندام‌های بدن نیستند.