ترکیب اولیه سپاهان در الکلاسیکوی ایران بدون شهباززاده و مغانلو نتیجه‌ اندیشه‌های تاکتیکی محرم نویدکیا بود یا هشداری به دو مهاجمی که انتظارها را برآورده نکرده‌اند؟

سپاهان در شرایطی به مصاف پرسپولیس رفت که در ترکیب اولیه این تیم خبری از سجاد‌شهباززاده و شهریار مغانلو نبود. مهاجمانی که یکی آقای گل فصل قبل لیگ بود و دیگری طی یک انتقال پر سروصدا به مثابه پاتکی به اردوگاه رقیب، از چنگ قرمزها درآمد و به اردوگاه زردها پیوست.

اما آیا نیمکت‌نشینی دو مهاجم نامداری که مطمئنا جز بهترین مهاجمان فصل قبل بودند، یک تصمیم تاکتیکی بوده یا اعلامی بر نارضایتی محرم نویدکیا از دو مهاجمی که هر کدام فقط دو گل در لیگ امسال به ثمر رسانده‌اند؟

ابتدای فصل حدس زده می‌شد که شباهت‌ بین سبک بازی شهباززاده و مغانلو چه بسا باعث شود که نویدکیا مجبور به انتخاب یکی از این دو در ترکیب اصلی شود. هر چند اصرار سپاهان و نویدکیا بر خرید مغانلویی که جذبش هزینه کمی برای سپاهان هم نداشت، نشان از این داشت که او اندیشه‌هایی برای استفاده همزمان از این دو دارد و احتمالا این مربی خواسته است تا ضعفی را در فاز هجومی تیمش پوشش دهد اما نتیجه این تغییر برای سپاهان آنچنان که انتظار می‌رفت پیش نرفته و دیگر خبری از خط حمله ویرانگر فصل قبل سپاهان نیست. هر چند سپاهان تا کنون ۱۵ گل به ثمر رسانده اما تنها چهار گل سهم این دو مهاجم بوده و از طرفی در چهار بازی از دوازده بازی، گلی به ثمر نرسانده.

اینکه محرم نویدکیا نخواهد حداقل از یکی از این دو مهاجم خود برای جدال حساس با پرسپولیس استفاده نکند هم عجیب بود. هر چند آمار گلزنی این دو مناسب نبوده اما آیا ترجیح دادن خلعتبری پا به سن گذاشته به آنها می‌تواند توجیه تاکتیکی داشته باشد؟ به خصوص آنکه اولین حربه‌ی محرم برای جبران گل خورده، فراخواندن این دو به میدان در نیمه‌ی دوم بوده است.

با این اوصاف بعید نیست که نیمکت‌نشینی شهباززاده و مغانلو بیش از آنکه علتی فنی و تاکتیکی داشته، به نارضایتی محرم از دو مهاجم اصلی خود برگردد. شاید بتوان گفت که محرم برای استفاده از سرعت حسینی و خلعتبری نقشه داشته و چون این دو متخصص استفاده از فضاها هستند به دو مهاجم دیگر ترجیح داده شده‌اند و با گل خوردن سپاهان و پیش‌بینی اینکه پرسپولیس جمع‌تر خواهد شد و خبری از فضاهای نیمه اول نخواهد بود، دو مهاجم فیزیکی‌تر خود را به میدان فراخوانده اما با این حال نمی‌توان عدم استفاده از حداقل یکی از این دو مهاجم را با این توضیح تاکتیکی توجیه کرد و بنابراین درصدی را هم باید به اخطار نویدکیا به دو مهاجم خود و هشدار او به آنها در مورد بررسی گزینه‌های دیگر برای خط حمله، اختصاص داد.