عليرضا عصار با اشاره به حادثه ساختمان پلاسکو گفت: «ما قهرمانان‌مان را از ميان کساني که به ميزشان چسبيده‌اند، دروغ مي‌گويند و دزدي مي‌کنند انتخاب نخواهيم کرد.»

به گزارش خبرآنلاين، عليرضا عصار که آخرين کنسرت خود را سال 1389 در سالن وزارت کشور در تهران روي صحنه برد، پس از شش سال به عرصه اجراي زنده بازگشت.

عليرضا عصار متولد چهارم بهمن 1348 که به تازگي وارد چهل‌و‌هفتمين سال زندگي خود شده است در اجراي روز سه شنبه اش پس از خواندن قطعه اول خطاب به حاضران گفت: «شش سال است که به اين لحظه فکر و خودم را براي آن آماده مي‌کنم. بارها با خود تصور کرده‌ام که در اين لحظه چه خواهم گفت و احساسم را چگونه بيان خواهم کرد اما با توجه به حادثه تلخ ساختمان پلاسکو هيچکدام از تصوراتم را براي اين لحظه مناسب نمي‌دانم.»

عصار ادامه داد: «قطعه «با قدسيان آسمان» را در ابتدا براي اميرالمؤمنين(ع) خواندم اما اکنون گمان مي‌کنم اين قطعه مي‌تواند پيشکشي به همه قهرمانان و پهلوانان ما باشد. من نه علاقه‌اي به سياست دارم و نه مي‌خواهم حرف سياسي بزنم و اينها تنها نظريات يک شهروند است. ما قهرمانان‌مان را از ميان کساني که به ميزهايشان چسبيده‌اند، دروغ مي‌گويند و دزدي مي‌کنند انتخاب نخواهيم کرد. قهرمانان ما کساني هستند که در حادثه ساختمان پلاسکو پرپر شدند. مي‌خواهم به احترام اين قهرمانان 30 ثانيه سکوت کنيم.»

عليرضا عصار در پايانِ قطعه پنجم در پاسخ يکي از تماشاگران که نام فؤاد حجازي را فرياد زد، گفت: «جاي فؤاد حجازي خالي است. من همانقدر که براي خودم آرزوي موفقيت مي‌کنم براي او نيز چنين آرزويي دارم.»

نهمين قطعه کنسرت شامگاه سه‌شنبه عليرضا عصار اثري تاکنون شنيده نشده بود. او در توضيحي کوتاه گفت: «اين قطعه در آلبوم جديدم خواهد بود که اميدوارم به زودي منتشر شود. شعر اين قطعه را روزبه بماني سروده است و ترجيح مي‌دهم توضيح زيادي در موردش ندهم چون بعد از شنيدنش متوجه مي‌شويد که به قدر کافي گويا هست.»

او براي اجراي اين قطعه تازه، پشت پيانو نشست و اين گونه خواند: «با سختيِ بت‌ها چه بايد کرد؟/ با اين تَشَتُت‌ها چه بايد کرد؟/ گيرم تفاوت‌ها نمايان شد/ با بي‌تفاوت‌ها چه بايد کرد؟/ با مردمي که سيل را هر سال/ بر گردنِ قسمت مي‌اندازند/ دنياي‌شان را مي‌دهند اما/ قبل از دعا يک سد نمي‌سازند.»

او در ميان تشويق ممتد تماشاگران با صدايي رسا ادامه داد: «ما مردماني عاشق کوروش/ ما قومِ در تاريخ جا مانده/ جداً کدام از ما فقط يک بار/ يک خط از آن تاريخ را خوانده؟/ ما فخرمان فرهنگ ديروز است/ انکار هر يک درد تسکين است/ بايد پذيرفت اين حقيقت را/ امروز ما فرهنگمان اين است.»

عصار ادامه داد: «تا زخم را گردن نمي‌گيريم/ اين زخم‌هاي کهنه پابرجاست/ ما بيشتر دنبال توجيه‌ايم/ اين فرق ما با مردم دنياست/ جداً اگر ما فخر دنياييم/ از مردم دنيا چه بايد گفت؟/ من مي‌پذيرم که بدبينم/ تو جاي من، از ما چه بايد گفت...»

اين قطعه با تشويق‌هاي ادامه‌دار تماشاگران همراه شد و عصار در ميان استقبال آنها گفت: «متأسفم که مي‌توان براي بسياري از اين ابيات در جامعه امروز مصداق‌هايي يافت و اميدوارم همه ما و مخصوصاً خودم به فکر راه چاره‌اي براي آن باشيم.»

او پيش از اجراي قطعه دوازدهم خطاب به تماشاگران گفت: «اين آهنگ را از طرف خودم و شما به آندسته از هموطنانمان تقديم مي‌کنم که با وجود زندگي در کشوري سرشار از ثروت، در گور مي‌خوابند، به کساني تقديم مي‌کنم که شريف هستند، فاميل وزير و وکيل، آقازاده و رانت‌خوار نيستند و براي حداقل دستمزد، روزانه بسيار بيش از هشت ساعت کار مي‌کنند. به جواناني تقديم مي‌کنم که تحت فشار مالي ناچار به فروش کليه‌شان مي‌شوند و اميدوارم روزي فرا برسد که نيازي به خواندن اينگونه ترانه‌ها براي توصيف ايران عزيزمان نباشد.»عليرضا عصار پس از اين توضيحات قطعه «خيابان خواب‌ها» را اجرا کرد که با استقبال مخاطبان همراه شد.