دریا قدرتی پور: قابی از گوسفندان در بستر رودخانه ای خشک؛ نمایی که این روزها زیاد دیده می شود و بیشتر از همیشه داغ خشکی زاینده رود را به دل شهروندان اصفهانی نشانده است.

زاینده رود امسال چندین بار باز شد و هر بار به فاصله کوتاهی دوباره رنگ خشکی به خود دید. طی این بازه های زمانی علف های هرز فرصتی یافتند تا آبی بخورند و زیاد شوند تا طعمه ای برای چرای گوسفندانی باشند که در این بازه های زمانی فرصت مغتنمی می شمارند تا دلی از عزا دربیاورند. آخرینش همین یکی دو روز پیش که قبل از باز شدن رودخانه برای چندمین بار، چوپانی گوسفندانش را برای چرا به بستر رودخانه آورد!

از روزی که رودخانه آخرین نفس های دائمی بودنش را کشید و به رودی فصلی تبدیل شد، گوسفندان گرسنه هر چند وقت یک بار میزبانش شدند. حالا باز تاریخ تکرار شده تا زاینده رودی که روزگاری میزبان گردشگران داخلی و خارجی بود غم انگیزترین روزهایش را با گوسفندان داخل رودخانه خشک بگذراند.

هر وقت زاینده رود بسته می شود، بسترش تا چشم کار می کند تلی از خاک و هیچ است. رود، مثل فانتزی کارگردان های هالیوودی شده وقتی که می خواهند با همه ابزار و ادواتشان فضایی آخر الزمانی را توصیف کنند. زنده رود ما بدون آن ابزارهای سینمایی هم نمایی آخر الزمانی به خود می گیرد.

ده کیلومتر راه زیادی است، اما نه برای گوسفندان گرسنه ای که مشقت راه را ناچیز می دانند تا به علف های هرز و کمی ته مانده آب برسند وقتی که رودخانه دوره خشکسالی اش را می گذراند؛ آنها می آیند تا در مرتعی که نامش زاینده رود است قدری سیر شوند.

زاینده رود، روزگاری نگین درخشنده اصفهان بود و حالا سال های درازی است که از حافظه تاریخی پرنده های مهاجر رخت بربسته تا به جای این پرندگان روزی میزبان شترهایی شود که گردشگران را به خود می خوانند و روز دیگر چشمش به گوسفند و مار و مور که در بسترش می لولند خیره شود.

دامداران شرق اصفهان، نه دل خوشی از آمدن به اینجا دارند و نه دوست دارند که این راه دراز را طی کنند اما از سر ناچاری و جبر روزگار به دامن زاینده رود پناه آورده اند.

سال 98 وقتی یکی از همین گله داران، زاینده رود را چراگاه گوسفندانش در نظر گرفته بود به خبرگزاری مهر گفت: «حیوانات تشنه و گرسنه تنها امیدشان به بستر رودخانه است. بیش از ده کیلومتر راه را از پل غدیر اصفهان می پیمایند تا در نهایت پس از گذر از بزرگمهر، پل تاریخی خواجو ، پل چوبی و پل فردوسی در نزدیکی سی و سه پل به آب ناچیز موجود در گوشه و کنار بستر رود برسند و علفی بخورند.»

حالا هم بستر رودخانه در محدوده پل مارنان است که پیش از خیس شدن موقت چندباره، میزبان تازه ای برای گوسفندان شد تا باز دوباره زاینده رود سفره اش را برای گرسنگان تازه وارد پهن کند و لابد بعد از پایان جاری شدن سهمیه این بار زاینده رود، دوباره این گوسفندان به خانه جدیدشان پای می گذارند.

در کتب تاریخی خوانده ایم که زنده رود در دوران خود همواره بستری برای استمرار زندگی مردم، عمران و آبادانی بوده و اکنون هم که خشک و تشنه است، باز زندگی بخش است؛ این بار با تبدیل شدن به چراگاهی برای گوسفندان.