مرضیه غفاریان: برای اینکه حدس بزنیم تیم ملی ایران در جام جهانی قطر چه نتیجه ای می گیرد و تا چه مرحله ای پیش می رود نه لازم است توانایی های «نوستراداموس» را داشته باشیم و نه نیاز است منتظر پیشگویی حیواناتی چون هشت پا، گربه، فیل و... بمانیم. کافی است جنگ استوری ملی پوشان در روز جمعه هفته پیش را در نظر بگیرید تا همه چیز دستتان بیاید. از قدیم گفته اند صبحانه که این باشد واضح است شام چه غذایی داریم!

عمق فاجعه هم در این است که این آش شور دستپخت دو تن از کلیدی ترین بازیکنان تیم ملی است: سردار آزمون و مهدی طارمی. جالب آنجاست که این دو ستاره ایرانی در  حرفه ای ترین لیگ های اروپایی توپ می زنند اما سوغاتشان از آن «لیگ های حرفه ای» برای فوتبال ملی، مسموم کردن جو اردوگاه تیم ملی بوده است. این حرفه ای ها (!) با اظهار نظر و دخالت در زمینه ای که از حیطه وظایف یک بازیکن خارج است باعث ایجاد دو دستگی میان ملی پوشان کشورمان شده اند. البته زوج خط آتش تیم ملی ایران اگرچه آشپزان آماتور این شوربا هستند اما این موضوع باعث نمی شود که از نقش فدراسیون و دیگر مسببان این ماجرا چشم پوشی کنیم. اتفاقاً برعکس، وقتی سردمداران این دعوای خاله زنکی ملی پوشان در فضای مجازی بازیکنانی هستند که در باشگاه های خود جرأت ندارند خارج از چارچوب وظایفشان عمل کنند یا نظر بدهند، بدون درنگ ذهن ها به سمت مقصران اصلی این رخداد عجیب سوق پیدا می کند؛ یعنی فدراسیون، یعنی مدیر تیم ملی، یعنی «آدم بزرگ ورزش کشور»؛ همو که به قول سعید آذری الان و با توجه به حال و روز تیم ملی و فدراسیون ما نیاز است با تشکیل جلسه و انتشار بیانیه ای به این داستان ماندن و رفتن اسکوچیچ فیصله دهد.

اما تاکنون هرکسی از راه رسیده درباره این موضوع اظهار نظر کرده؛ از پیشکسوتان و کارشناسان فوتبال گرفته تا رسانه ها، گزارشگران و مجریان صدا و سیما و مردم عادی و... الا آنان که باید. موضوعی که البته در کشور ما بی سابقه نیست.

چشم و گوش فوتبالدوستان کشور ما سال هاست به دیدن و شنیدن این قبیل اتفاقات پیرامون تیم ملی خو گرفته است. با این تفاوت که هر بار رنگ و لعاب آن عوض می شود وگرنه قصه همان است که بود و تمامی هم ندارد. این موضوع با توجه به عملکرد ضعیف مدیران ورزشی و فدراسیون فوتبال ایران نه تنها دور از انتظار نیست که قابل پیش بینی است. روز به روز هم شرایط از قبل بدتر می شود. اینکه چاره چیست و چه باید کرد هم نیاز به شرح ندارد چراکه بارها کارشناسان و متخصصان این حوزه به تفصیل به آن پرداخته اند اما گوش شنوایی که لازمه اجرای راهکارهای بیان شده باشد یافت نشده و نخواهد شد. نه خبری از اجرای قوانین حرفه ای در فدراسیون است، نه شمه ای از اداره این مجموعه با مؤلفه های بین المللی دیده می شود و نه اثری از آثار آن «آدم بزرگ» مورد نیاز برای مدیریت بحران در ورزش و به ویژه فوتبال کشورمان دیده می شود.

با این تفاسیر باید گفت حالا حالاها نباید منتظر شنیدن بوی بهبود زِ اوضاع تیم ملی فوتبال کشورمان باشیم و به این ترتیب بدون شک در جام جهانی قطر آش همان آش و کاسه همان خواهد بود که در دوره های پیش از این شاهدش بودیم، چه بسا این بار کمی شورتر، تندتر و با چندین وجب روغن بیشتر از گذشته.