مرضیه غفاریان: تا مدتها بحث ماندگاری یا برکناری اسکوچیچ از سمت سرمربیگری تیم ملی مطرح بود و حالا که قرار شده او سکاندار ملی پوشان در جام جهانی باقی بماند، این سرنوشت طارمی است که این روزها به داغ ترین سوژه اهالی فوتبال تبدیل شده است.

برخی معتقدند ستاره ایرانی پورتو بخاطر اظهار نظرهای اخیرش درباره دراگان اسکوچیچ، رفتار غیرحرفه ای و دخالت های نابجایش در اموری که به بازیکن مربوط نمی شود و مواردی از این دست که حاشیه های زیادی را برای تیم ملی کشورمان در آستانه رقابت های حساس جام جهانی به وجود آورد، باید بدون کوچک ترین چشم پوشی از فهرست ملی پوشان خط بخورد. در مقابل اما عده ای نیز می گویند بهتر است با میانه داری بین طارمی و سرمربی کروات تیم ملی به این ماجرا فیصله داد چرا که از نظر این افراد محروم کردن تیم ملی کشورمان از وجود مهاجمی با توانایی های فنی و کیفیت بالای مخصوص طارمی در بزرگ ترین تورنمنت فوتبالی دنیا، ضربه جبران ناپذیری را به ما وارد می کند.

در کنار طرح این دیدگاه ها، عمق فاجعه آنجاست که حضور یا عدم حضور پسر بوشهری فوتبال ایران در خط آتش تیم ملی مسئله ساز شده است. از سویی به این راحتی ها نمی توان برای برآورده کردن خواسته گروه اول از ویژگی های ستاره ای چون طارمی در خط حمله صرف نظر کرده و بگوییم آسمان تیم ملی هنوز اینقدر بی ستاره نشده که نبود یک بازیکن مثل مهدی باعث تاریکی آن شود. این درست که ما به غیر از ستاره پورتو، مهاجمان توانمند دیگری داریم اما کیست که نداند طارمی با خصوصیات منحصر به فردش حداقل یک سرو گردن از اکثر هم پُستی هایش در تیم ملی بالاتر است؟ او در کنار سردار آزمون زوجی تشکیل می دهند که برای هر خط دفاعی خطرآفرین است. حیف نیست بخواهیم دستی دستی بهره مند شدن از چنین موهبتی را از خودمان دریغ کنیم؟

اما در سوی مقابل هم اگر بخواهیم صرفاً بخاطر نیازی که به حضور این مهاجم در ترکیب تیم ملی کشورمان حس می کنیم هر بار خطاهای او را نادیده بگیریم و طوری با طارمی رفتار کنیم که انگار نه خانی آمده و نه خانی رفته، آن وقت شرایط را برای ادامه رفتارهای خان سالارگونه او و دیگر ملی پوشان مهیا کرده ایم و این برخورد منفعلانه در قبال اقدامات تنش زای طارمی، فتح بابی می شود برای سایر ملی پوشان. گذر از اخلاق و رفتار غیرحرفه ای طارمی به صرف عملکرد حرفه ای اش در میدان مسابقات، باعث می شود بازیکن سالاری بیش از پیش در تیم ملی رواج پیدا کند و از این پس هر ملی پوشی به خودش اجازه می دهد هر وقت احساس کرد اوضاع برخلاف میلش است آنگونه عمل کند که می خواهد، بدون اینکه واهمه ای از عاقبت کردارش داشته باشد.

بدتر از همه اینها و بیش از هرچیزی این اقتدار سرمربی کروات تیم ملی است که با بی تفاوت رد شدن از کنار این موضوع، زیرسئوال می رود. با این شیوه، شخصیت کسی را کوچک می کنیم که قرار است بزرگ ترین فرد تیم ملی باشد و می خواهیم زمام ملی پوشان کشورمان را در حساس ترین تورنمنت فوتبالی جهان به دست او بسپاریم. با این اوصاف چگونه می توانیم انتظار داشته باشیم که شاگردان اسکوچیچ در جام جهانی از سکاندار خود حرف شنوی داشته باشند؟ چه ضمانتی هست اگر نگذاریم دراگان بر روی نام طارمی خط قرمز بکشد و مجبورش کنیم او را هر طور شده با خود به قطر ببرد، مهدی آشوبی تازه به پا نکند؟ مگر اینکه اظهارات و اقدامات اخیر او که اولین و تنها مورد از بی اخلاقی های کارنامه این مهاجم شایسته از لحاظ فنی نبوده، مُهر پایانی بوده باشد بر رفتارهای غیرحرفه ای او. مگر اینکه همزمان با فوت کردن شمع 30 سالگی در 27 تیر، فرجی شده باشد و مهدی طارمی به یکباره چندین سال بزرگ شده باشد. مگر اینکه حرفه ای گری او طی این سه چهار روز، قدر 30 سال قد کشیده باشد و پسر بوشهری فوتبال ایران زین پس زبان در نیام کِشَد، سر در جیب مراقبت فرو بَرَد و به وظایفی مشغول شود که برعهده دارد و در تیم ملی با همان فرمانی که در پورتو می راند، پیش رود. البته ما که چشممان آب نمی خورد، چراکه پیش از این هم برای مدتی سکوت اختیار کرد اما همین که آب از آب گذشت دوباره روز از نو روزی از نو...

با تمام اینها آنچه این روزها مهم است اینکه چه طارمی بخواهد چه نخواهد، چه شیوه ای نو برگزیده باشد، چه بخواهد مصرانه بر همان اظهارنظرهای سابقش درخصوص اسکوچیچ و عملکرد او پافشاری کند، حالا سفر او به قطر به تصمیم همین مربی کروات گره خورده. مهدی شاید آن زمان که برای برکناری دراگان برنامه ریزی و لحظه شماری می کرد از یاد برده بود که «کوه به کوه نمی رسد اما آدم به آدم می رسد...»