لادن ایرانمنش:هنوز هم مشخص نیست کف سن اعتیاد در کشور چقدر است. آنهایی که به پایین آمدن سن اعتیاد اشاره می کنند، استنادشان به آخرین آمارها از زبان مشاور دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر است که سن اعتیاد را 15 تا 12 سال اعلام کرده است، غافل از این که ستاد مبارزه با مواد مخدر نیز فقط 15 سال به بالاها را غربال کرده وگرنه اگر خط‌کش سنی‌اش را پایین تر می‌آورد چه بسا سن شروع مصرف نیز افت می‌کرد.

با این حال اما همه بر کودکانه شدن اعتیاد اذعان دارند. با این‌که آموزش و پرورش همواره کوشیده دامن خود را از اعتیاد و حاشیه‌هایش کنار بکشد، اما معنی پایین آمدن سن اعتیاد درگیر شدن دانش‌آموزان با مواد است، نه فقط به واسطه غفلت نظام آموزشی از محصلان که به هزار و یک دلیل پیدا و پنهان.

 حالا ولی مشاور دبیرکل ستاد مبارزه با مواد مخدر جسارت کرده و خیلی صریح بر پایین آمدن سن اعتیاد در کشور صحه گذاشته است؛ گرچه که جوان شدن سن اعتیاد و آمارهای مربوط به آن موضوع جدیدی نیست، جوری که قبل از این هم مجلسی‌ها از پایین آمدن آمارهای سن اعتیاد به 10 تا 12 ساله اظهار تاسف کرده بودند. اردیبهشت ماه امسال نیز سلمان ذاکر، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس عنوان کرده بود که سن اعتیاد به 10 تا 12 سالگی و به مقطع راهنمایی رسیده است. حالا گفته های این دو مقام رسمی تنها در فاصله چهار ماه، نشان از یک اتفاق ناخوشایند می دهد.

این آمارها نشان می دهد که در کمتر از شش سال گذشته، سن اعتیاد به 10 سال کاهش یافته است. شاهد این مدعا هم گفته های حسین طلا، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در سال 94 است که از آمار 130 هزار دانش‌آموز معتاد، پرده برداشته و عنوان کرده بود که این تعداد دانش آموز معتاد پشت نیمکت‌های مدارس حضور دارند. این آمار از آن‌ جهت تلخ است که آمار دانش‌آموزان در همان سال 13 میلیون نفر  از سوی آموزش‌ و پرورش اعلام شد یعنی 10 درصد دانش‌آموزان در سال تحصیلی 94،95 آلوده به موادمخدر بوده‌اند.

در اواخر اسفند 95 نیز روزبه کردونی، مديرکل وقت دفتر آسيب‌های اجتماعي وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی گفته بود، ميانگين سن معتادان به حدود 20 سال رسيده است.

در ادامه آمارهای عجیب و ضد و نقیض در مورد دانش‌آموزان معتاد، ناگفته پیداست اگر 10 سال، سن آغاز مصرف مواد مخدر باشد و حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که شروع اعتیاد با مواد سبک‌تری مانند ماده مخدر گل یا حشیش باشد، این می‌تواند آغاز یک خود ویرانگری تلخ برای کودکان و نوجوانان به حساب بیاید.

در حالی سن آسیب‌های اجتماعی ازجمله اعتیاد سال ‌به‌ سال کاهش پیدا می‌کند که حداقل 51دستگاه فرهنگی با بودجه‌های میلیاردی در این حوزه‌ها فعالیت دارند.

با این‌که در سال‌های اخیر توجه به معتادان نوجوان بیش از گذشته شده اما همچنان آمار کودکان معتاد در هاله ای از ابهام است. کودکانی که قرار است کمی دیگر به خیل نوجوانان معتاد بپیوندند اما هنوز هیچ آمار رسمی و تأییدشده‌ای در این خصوص منتشر نشده است.

کارشناسان عدم توفیق دستگاه‌های فرهنگی و حتی سازمان‌های مردم ‌نهاد در کاهش آسیب‌های اجتماعی را به‌غفلت از موضوع «پیشگیری» گره می‌زنند و می‌گویند اغلب سازمان و نهادهای که در حوزه آسیب‌های اجتماعی فعالیت می‌کنند، شعار «پیشگیری بهتر از درمان است» را فراموش کرده‌اند. آن‌ها منتظر می‌مانند آسیب رخ دهد و بعد اقدام کنند و در واقع از مقوله پیشگیری و صیانت غافل شده‌اند.