دریا قدرتی پور: وارداتی هایی که جز خشونت چیز دیگری به بچه ها اضافه نمی کنند. بازی هایی که در آن می کشند و کشته می شوند؛ بساط جوری برای سازندگانی که حالا دام پهن کرده اند تا از این طریق سود هنگفت به دست بیاورند. غافل از اینکه این بازی ها خوراک خشونت را به سنی می خورانند که در سال های آینده باید در جامعه شکل بدتری از خشونت را تجربه کنیم.

در اکثر این بازی ها خشونت حرف اول را می زند، نابودکردن، از کار انداختن، تخریب اموال، درگیری تن به تن و امتیاز گرفتن از این همه خشونت تشویقی که کودک را به کشتن بیشتر ترغیب می کند.

طبق جدیدترین آمارها، صنعت بازی‌های ویدیویی دنیا در زمینه خشونت نشان می دهد که 89 درصد بازی های ویدیویی پرفروش دنیا از محتوای خشونت آمیز برخوردارند. علاوه بر این یک نوجوان به طور متوسط 15 ساعت در هفته را صرف انجام بازی های ویدیویی می‌کند.

این آمارها نشان می دهد که زمان زیادی از روح و روان و جسم کودک و یا نوجوان ما سهم این بازی های آسیب زننده می شود و روان کودکان ما در تسخیر این ابزارهای خطرناک قرار می گیرد تا از این طریق آینده اش ساخته شود. او از بازی ها ترس را یاد می گیرد و خشونت را سرلوحه مبارزه با ترس هایش قرار می دهد.

علی پدر دو فرزند است که از این موضوع دلخوشی ندارد و به اعتقاد او بازی های امروز بچه ها نه با فرهنگ و نه با نوع تفکر ایرانی جور درنیامده و به نوعی در تضاد است. او از گذشته یاد می کند و می گوید: «دخترها و پسرها دور هم جمع می‌شدند و با وسایل ابتدایی و كم‌قیمت تمام هوش و زیركی‌شان را به‌كار می‌بردند تا هفت‌‌سنگ چیده شده روی هم را با توپ كوچكشان شكار كنند یا با بستن چشم‌ها و فقط با تیز كردن گوش‌هایشان همدیگر را پیدا كنند یا یه قول دو قول بازی می کردیم و لذت كودكی با تمام وجود حس می‌شد.»

اما حالا دیگر این حس خوب كمتر دیده می‌شود، حالا دیگر خیلی از بچه‌ها حتی اسم این بازی‌ها را هم نشنیده‌اند و در دنیای بی‌هویت كودكی‌شان دنبال بازی‌های وارداتی خشن می‌روند. انگار حالا پدر و مادرها هم با چند سال پیش خیلی فرق كرده‌اند و برای ساكت كردن بچه‌هایشان نشاندن آنها پای چند فیلم كارتونی یا بازی‌های رایانه‌ای را انتخاب كرده‌اند. سارا بهزاد، روان شناس بالینی اما به طور کامل این بازی ها را رد نمی کند. به نظر او والدین باید بپذیرند که بازی‌های رایانه‌ای بخشی از زندگی و نیازهای نوین کودک و نوجوانان عصر حاضر است و نمی‌توانند این ابزار را از آنها بگیرند بلکه ‌می‌توانند همچون ابزارهای تکنولوژی آن را مدیریت و نقاط ضعفش را تبدیل به نقطه قوت کنند.

او با اشاره به تأثیرات مثبت و منفی بازی های رایانه ای بر کودکان می گوید: اگر بازی متناسب با سن کودک و نوجوان انتخاب شود، بازی کردن هیچ اشکال و تهدیدی ندارد اما متأسفانه بسیاری از والدین بدون اینکه این تناسب را در نظر بگیرند، برای فرزندان خود بازی خریداری می کنند در حالی که این تناسب سنی در انتخاب بازی های رایانه ای مسئله مهمی است که والدین باید به آن توجه داشته باشند.

در این میان شاید بازگشت به گذشته با نیم نگاهی به آینده بتواند اوضاع را بهبود بخشد. اینکه بازی هایی به خانه های ما وارد شود که بعد کمتری از خشونت را در خود دارند. بازی هایی که آنقدر جذابیت دارد که کودکان ما را به سمت خودش بکشاند.