دریا قدرتی پور: میزان استاندارد سرانه فضاهای ورزشی در جهان 4 مترمربع به ازای هر دانش آموز است که این استاندارد برای ایران 1/2 مترمربع است. این آمار نشان می دهد که سرانه ورزشی ایران یک سوم استانداردهای جهانی است.

بررسی فضاهای ورزشی کشورهای پیشرو در این زمینه نشان می دهد که تایوان و ژاپن از بیشترین سرانه فضاهای ورزشی به ازای هر یک میلیون نفر برخوردارند. پس از آنها دانمارک، استرالیا، لهستان و آلمان قرار دارند و در کشوری مانند ژاپن سرانه ورزشی حدود 8 متر برای هر شهروند است.

حالا اگر کشورمان را با کشورهای توسعه یافته مقایسه کنیم به خوبی متوجه می شویم که زنگ ورزش در مدارس کشور ما چندان جدی گرفته نمی شود و خلاصه می شود به یک ساعت بی ارزش در بین ساعات آموزشی دیگر.

در این میان وضعیت هشت استان البرز، سیستان و بلوچستان، تهران، آذربایجان غربی، قم، خراسان رضوی، گلستان و خوزستان وخیم تر از بقیه استان های کشور است.

سرانه ورزش یکی از موضوعات قابل اهمیت در جوامع توسعه یافته است که دولت‌ها در جهت افزایش سلامت عمومی جامعه و کاهش هزینه‌های درمان و بیمه، عدم گسترش بیماری‌های غیر واگیر همچون دیابت، چاقی، کلسترول خون و... در دستور کار خود قرار می‌دهند.

اما زمانی که آمارهای وزارت بهداشت می گوید: 60 درصد جمعیت بالای 18 سال در کشور که جمعیتی بالغ بر 25 میلیون نفر را شامل می‌شود، دارای اضافه وزن هستند و میلیون‌ها کودک و نوجوان چاق هستند، به خوبی متوجه می شویم که پای زنگ ورزش در مدارس ما خیلی وقت است لنگ می زند و دچار چالش شده است. چالشی که به گفته معاون تربیت بدنی و سلامت وزارت آموزش و پرورش اکنون 7 میلیون دانش آموز را تهدید می کند.

طبق گزارش وزیر آموزش و پرورش از سال 1390 تا به امروز تعداد دانش آموزان حدود 4 میلیون نفر افزایش یافته و در کنار آن موضوعاتی مانند مهاجرت ها، تغییر توازن جمعتی و افزایش تراکم دانش آموزان در بعضی مناطق کشور به خصوص کلانشهرها را رقم زده است.

این به این معنی است که طی یک دهه گذشته 4 میلیون دانش آموز به جمعیت دانش آموزان کشور اضافه شده اند اما به نسبت افزایش تعداد دانش آموزان، سرانه های ورزشی و تجهیزات آموزشی اضافه نشده است و تنها تراکم جمعیتی دانش آموزان بیشتر شده است.

هرچند برآوردها نشان می دهد طی سال های آینده جمعیت دانش آموزی کشور کاهش خواهد یافت اما این پیش بینی درد کمبود سرانه ورزشی امروز دانش آموزان را دوا نمی کند و چاره معضل فعلی نیست. این را بگذارید کنار این نکته که 19 درصد مدارس کشور نیز یا با مشکلات فرسودگی روبه رو هستند و یا دچار فرونشست شده اند و نیازمند نوسازی و تخریب است و با این حساب قطعاً باید برای جبران کمبود سرانه و افزایش زیرساخت در کشور جدی تر عمل شود.

زنگ خطری که به اعتقاد صادق ستاری فرد، معاون وقت تربیت بدنی وزارت آموزش و پرورش نیازمند کمک های بیشتری از سوی وزارت ورزش و نهادهای دیگر مثل شهرداری برای ایجاد فضاهای ورزشی آموزش و پرورش است.

وی البته از تلاش هایی هم صحبت می کرد که با عنوان نهضت ایجاد دو هزار و 100 فضای ورزشی نام برده می شود و می گوید: در مدت شش ماه در یک کار جهادی، هزار و 17 فضای ورزشی در استان‌ها به بهره برداری رسیده که باعث شده 40 درصد به فضاهای ورزشی درون مدرسه ای اضافه شود.

گرچه ستاری فرد اذعان می کند که حد استاندارد این است که هر مدرسه یک مکان ورزشی داشته باشد لذا نیاز است سازمان برنامه و بودجه کمک کند، همچنین شهرداری و وزارت ورزش و نهادهای دیگر برای ایجاد فضای ورزشی به آموزش و پرورش کمک کنند. او همچنین تأکید می کند که ما باید به سمت جبران فرصت های از دست رفته برویم.

در سند چشم‌انداز توسعه ورزشی آمده است که تا سال 1402، سرانه ورزشی برای هر شهروند ایرانی به میزان دو متر و 80 سانتیمتر برسد که کمی بیش از استاندارد جهانی 2/5 متر است. اما اینکه این موضوع تا چه اندازه می تواند به واقعیت نزدیک شود حرف دیگری است.