لادن ایرانمنش: زندگی امروز خیلی ها را پشت میزنشین کرده است؛ پشت میزنشین هایی که ورزش کردن آخرین اولویتشان است و بخاطر نوع شغلی که دارند به مرگ تدریجی مبتلا شده‌اند. تنها 6 ساعت نشستن پی در پی پشت یک میز به گفته پزشکان می تواند اثرات جبران ناپذیری برای یک فرد داشته باشد. این اثرات از بیماری های قلبی و عروقی شروع می شود و به بیماری های عضلانی و آرتروز و استرس و افسردگی ختم می شود. بیماری هایی که اکنون در کمین بسیاری از کارمندان دولت و کارمندان مؤسسات خصوصی و به طور کلی پشت میزنشین هایی است که ایام زندگیشان در یک چهاردیواری محصور و گاهی به دور از نور خورشید و هوای آزاد در حالت نشستن مداوم روی صندلی ها و دور از قافله ورزش کردن طی می شود.

فقط کافی است ساعاتی که یک کارمند پشت میز می‌نشیند و از صبح آغاز می شود و تا عصر طول می کشد را زیرنظر بگیریم. او از صبحدم، آغاز وقت اداری تا چند ساعت بعدازظهر را در اداره می‌گذراند و با کوله باری از خستگی، مشکلات روحی، اجتماعی و خانوادگی و همچنین ماندن در ترافیک، استنشاق هوای آلوده و طاقت فرسای شهر و احتمالاً مشاهده رفتارهای ناهنجار ناشی از پرخاشگری راهی منزل می‌شود.

این فرد حضور در منزل را هم به صورت فقط جسمانی و نه عاطفی و روحی سپری می‌کند سپس چند ساعت خواب معمولاً نا آرام و باز صبح روز بعد تکرار همین ماجرا؛ در نتیجه این فرد فارغ از لذایذ زندگی و شادکامی‌های طبیعی، به‌طور ناخواسته به سمتی سوق داده می‌شود که توأم با فرسودگی جسمانی و معنوی است که سرانجام مرگی تدریجی را به دنبال خواهد داشت.

در کل اینکه افراد کارمند و به نوعی پشت میزنشین نسبت به دیگر افراد برای ابتلا به بیماری‌هایی مانند آرتروز، بیماری‌های قلبی و عروقی و... مستعدتر هستند.

کارکنان دستگاه های اجرایی به عنوان سرمایه‌های انسانی متخصص و توانمند، برای ارتقای راندمان کاری و خدمات کیفی تر به سایر شهروندان، نیاز به سلامت جسم و روح دارند لذا بی‌توجهی به تندرستی و توان روحی و جسمی کارمندان همتراز با مسائل اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی آنها، ضربه جبران ناپذیری به زندگی فردی و اجتماعی آنان وارد می کند.

دکتر لطفعلی پورکاظمی از جمله کسانی است که در این زمینه تحقیقات زیادی کرده و ضمن تأکید بر اینکه کارمندان در بیشتر مواقع نوع صحیح نشستن را نیز رعایت نمی کنند می گوید: بدن افراد پشت میزنشین برای ابتلا به بیماری‌های ستون فقرات به صورت آرتروز گردن، کمر و زانو یا ضایعات دیسکی کمر مستعد است. از طرفی از آنجا که کارمندان در طول ساعات متوالی به‌طور خمیده در پشت میزها مشغول به کار هستند، عضلات شانه متحمل خستگی مفرط می‌شود و این فشار وارده به طرف زانوها نیز کشیده می‌شود و ضایعات زانو را به دنبال خواهد داشت. در حالی که مفصل زانو بزرگ‌ترین مفصل بدن است که محکم‌ترین و قوی‌ترین استخوان بدن، یعنی لگن را پشتیبانی می‌کند.

طبق آمارهای سازمان بهداشت جهانی حدود 2/3 میلیون مرگ و میر ناشی از فقدان فعالیت بدنی است. شیوه زندگی آرام ما مسئول افزایش خطر ابتلا به دیابت و بیماری قلبی و همچنین چرخه ابتلا به سکته قلبی و مغزی و مشکلات عضلانی است. گرچه این موضوع ختم ماجرا نیست و آثار منفی کشمکش‌های شغلی بر سیستم عصبی باعث خستگی زودرس، فرسودگی، بی‌تفاوتی و عدم میل به کار و عشق به زندگی نیز می‌شود و در روز گاهگاهی سردردهای خفیف، سرگیجه و حملات میگرنی را نیز به همراه دارد.

بر اساس آخرین آمارهای موجود بیش از 2 میلیون و 500 هزار کارمند در دستگاه های اجرایی مشغول به کارند و این تنها شامل کارمندان دولت می شود و مابقی کارمندان در مؤسسات خصوصی را شامل نمی شود. این در حالی است که هیچ برنامه منسجمی از سوی ادارات و یا مؤسسات در توسعه ورزش همگانی شکل نگرفته و حتی در برخی از نهادهای دولتی بودجه ای برای ورزش اختصاص نیافته است.

با گذشت سال‌ها همچنان برنامه منسجمی برای توسعه ورزش کارکنان دولت اجرایی نشده و به چند برنامه جزیی بسنده شده‌ است حتی زمزمه‌های سه شنبه‌های بدون خودرو که قرار بود به تصویب برسد نیز نتیجه بخش نبود تا پشت میزنشین‌ها همچنان به این رویه ادامه بدهند.

اما به نظر می رسد، آنچه امروزه نیاز اصلی توسعه ورزش در بین کارکنان و کارمندان دستگاه‌های اجرایی است، به تصویب رساندن فعالیت ورزشی به عنوان یک برنامه روزانه در راستای سلامت گردشگران سیستم اداری و اجرایی کشور است.