رئيس انجمن حمايت از کشاورزان اصفهان گفت: در حالي کشاورزان از کشت برنج در اصفهان منع شدند که اين تصميم پس از کشت خزانه و سبز شدن برنج و در فصل جابه جايي کشاورزان اجرا شده است.

حسين محمد رضايي در گفتگو با مهر اظهار داشت: کشت برنج تنها در دو استان مازندران و گيلان مجاز شناخته شده است و ديگر استان‌ها از کشت برنج ممنوع شدند.

وي با بيان اينکه ممنوعيت کشت برنج را دو ماه پيش و قبل از نشاء برنج بايد به کشاورزان اعلام مي‌کردند، افزود: در زمان حاضر که برنج سبز شده است و فصل جابه جايي برنج است، ممنوعيت کشت برنج اعلام شده که ديگر کشاورزان نمي‌توانند برنج را به اين حالت رها کرده و بايد تا پايان کار و برداشت محصول ادامه دهند.

رئيس انجمن حمايت از کشاورزان اصفهان تصريح کرد: ممنوعيت کشت برنج به دليل کمبود آب تنها يک بهانه‌ است چراکه کشت برنج لنجان در زمين‌هايي انجام مي‌گيرد که سنگ‌هاي زير زميني آن منطقه از نوع «شيت» است يعني سنگ‌ها مانع نفوذ آب به عمق مي‌شود و پرت آب بسيار کم است و دوباره آب نفوذ شده به زمين به دليل وجود اين سنگ‌ها به زاينده رود بر مي‌گردد و وارد عمق زمين نمي‌شود.

وي اعلام کرد: تمام زمين هاي برنجکاري اصفهان خرده مالکي هستند به طوري که عمده برنجکاران 500 تا 5 هزار متر زمين دارند وبه همين دليل به گونه‌اي نيست که برنجکاري در اصفهان يکي از علل کمبود آب باشد.

محمد رضايي با اشاره به اينکه ممنوعيت کشت برنج بايد در حالي صورت مي‌گرفت که جايگزيني براي امرار معاش کشاورزان در نظر گرفته مي شد نه اينکه به يکباره کشاورزان را از کشت برنج منع کنند، ادامه داد: در صورتي که کشاورزان به همان روال قبل خود ادامه دهند از سوي جهاد کشاورزي در صورت خسارت ديدن محصول نه پولي به آنها تخصيص مي يابد نه محصول آنها بيمه مي شود و به همين لحاظ کشاورز را مجبور به تغيير کشت خود مي کنند.

وي با بيان اينکه کمبود آب در اصفهان به دليل کشت برنج صحبت چهارمحال و بختياري ها بوده است، گفت: در گذشته در حاشيه زاينده رود اصفهان 22 هزار هکتار کشت برنج انجام مي شد و امروزه به سه هزار هکتار رسيده که آنقدر چشمگير نيست که بتواند سبب کمبود آب در استان شود هرچند اگر قرار به ذرت کاري شود عملاً به همان ميزان يا بيشتر آب استفاده مي شود.