تابستان سال 94، دختر 22 ساله‌اي به نام «نگار» خودش را به پليس تهران رساند و از دو مرد فروشنده به اتهام آدم‌ربايي و تعرض شکايت کرد. او توضيح داد: «چندماهي بخاطر مشکلات مالي دنبال کار مناسب بودم. هرجا رفتم بخاطر تحصيلات ايراد مي‌گرفتند تا اينکه يکي از آشنايان آدرس فروشگاه لباس زنانه‌اي را داد و گفت آنها به فروشنده نياز دارند. به آدرس فروشگاه رفتم و با صاحب فروشگاه صحبت کردم و قرار شد مشغول کار شوم. روز بعد وقتي به فروشگاه رفتم، صاحب فروشگاه به بهانه‌اي مرا به طبقه بالا برد. بعد از دقايقي برادرش آمد و آنها بعد از آنکه دهانم را بستند...»

با طرح شکايت، مأموران پليس به آدرس فروشگاه رفتند و صاحب آن به نام «نبي» 24 ساله و برادرش «فؤاد» 21 ساله که هر دو از تبعه افغان بودند را بازداشت کردند. دو متهم در جريان تحقيقات پليس به جرمشان اعتراف کردند. با کامل شدن تحقيقات، پرونده براي رسيدگي به شعبه هشتم دادگاه کيفري يک استان تهران فرستاده شد. در جلسه رسيدگي که به رياست قاضي اصغرزاده و با حضور قاضي توکلي به صورت غيرعلني برگزار شد، شاکي به جايگاه دعوت شد و بار ديگر شکايت خود را مطرح کرد.

بعد از توضيحات شاکي، متهم رديف اول در جايگاه حاضر شد و در دفاع از خودش گفت: «وقتي نگار براي کار به مغازه آمد، قبول کردم و قرار شد از فرداي آن روز در مغازه مشغول کار شود. روز بعد وقتي او را ديدم وسوسه شدم و از او خواستم به بهانه بازديد از ديگر اجناس به طبقه بالا بيايد. او قبول کرد و با هم به طبقه دوم مغازه رفتيم.» متهم در ادامه گفت: «قبول دارم او را مورد اذيت و آزار قرار دادم اما شاکي دروغ مي‌گويد و دهانش را نبستم. از طرفي او با ميل خودش به مغازه آمده بود و مرتکب آدم‌ربايي هم نشده‌ام.» در ادامه، متهم رديف دوم به دستور رياست دادگاه در جايگاه قرار گرفت. او بعد از تفهيم اتهاماتش در دفاع از خود، جرمش را انکار کرد.

در پايان جلسه بعد از آخرين دفاع، هيئت قضائي بعد از شور، با توجه به مدارک موجود در پرونده هر دو متهم را از اتهام آدم‌ربايي تبرئه و نبي را به صد ضربه شلاق و فؤاد را به 99 ضربه شلاق محکوم کرد. همچنين قضات شعبه با توجه به تحقيقات در دادسرا که ورود آنها به کشور مجاز بوده است، براي مجازات تکميلي، حضور آنها را به علت تعرض به نواميس ايراني خطرناک دانست و تشخيص داد بايد از کشور خارج شوند.