راشا دايرکت نوشت: پس از حمله روسيه به مواضع داعش در سوريه و با افزايش تهديد منافع آنکارا از سوي مسکو و افزايش حجم نيروي هوايي روسيه در مرزهاي ترکيه با سوريه، تنش ها ميان دو کشور شدت يافت. اين تنش ها در 24 نوامبر 2015 با ساقط کردن جنگنده روسي توسط ترکيه به بالاترين حد رسيد، هرچند ترکيه ادعا مي کرد هواپيماي روسي وارد مرزهاي کشورش شده بود.

پس از اين اقدام بي سابقه روابط ترکيه و روسيه به مدت هفت ماه خصومت بي سابقه اي را تجربه کرد، که در نهايت با عذرخواهي اردوغان در 27 ژوئن پايان گرفت.

هرچند شايد در نگاه اول اين عذرخواهي اقدامي ناگهاني به نظر برسد، اما ورود نخست وزير جديد ترکيه، بينالي يلديريم در ماه مِي همراه با شروع تغييرات بنيادي در سياست خارجي ترکيه بود. اظهارات اخير يلديريم درباره ترميم روابط ترکيه با اسرائيل، روسيه، مصر و سوريه تنها از نياز ترکيه به پايان انزوايش در منطقه بر نمي خيزد.

رويکرد جديد ترکيه مي تواند به عنوان اقدامي عليه ايران در چارچوب تلاش هاي عربستان براي ايجاد ائتلاف تازه اي با ترکيه، مصر و اسرائيل باشد.

علاوه بر اين تحولات منطقه اي، نزديک شدن پايان دوره رياست جمهوري اوباما تأثير مهمي بر اين تغيير سياست داشته است. کاملاً روشن است که رئيس جمهور بعدي – خواه هيلاري کلينتون باشد يا دونالد ترامپ – نمي تواند سياست هاي تند ترکيه نسبت به روسيه و اسرائيل را تحمل کند. رهبران ترکيه مي خواهند روابط با دولت بعدي آمريکا را با فصلي تازه آغاز کنند.

سوريه که زماني مايه تنش ميان ترکيه و روسيه بود، حالا مي تواند با اين مصالحه تأثير مثبتي پيدا کند. مدل اسرائيلي-روسي براي ارتباط ديپلماتيک و نظامي که از مواجهه مستقيم اسرائيل و مسکو در سوريه و لبنان جلوگيري مي کند، مي تواند به عنوان الگويي براي جلوگيري از تنش هاي آتي ميان مسکو و آنکارا در منطقه استفاده شود.

در درازمدت، نزديک شدن ترکيه و روسيه که با چنين مدلي بيشتر تقويت مي شود مي تواند براي ايجاد آتش بس پايدار و ثبات در سوريه استفاده شود، که به نوبه خود باعث کاهش رفتن هجم انبوه پناهجويان به ترکيه و اروپا شود.