تازه‌ترين اظهارنظر درباره ماجراي حضور شجاعي و حاج‌صفي برابر نماينده رژيم صهيونيستي از پشت ميز نايب رئيس فدراسيون فوتبال آمده است.

علي کفاشيان که بعد از نايب رئيسي در پستوي فدراسيون پنهان شده و کمتر از قبل ديده مي‌شود درباره اين اتفاق گفته: اگر حتي قراردادشان هم فسخ مي‌شد نبايد مقابل نماينده رژيم صهيونيستي بازي مي‌کردند.

گويا نفس جناب رئيس سابق از جاي گرم بلند مي‌شود و بعد از اين همه سال واژه تعهد نتوانسته برايش معنا پيدا کند؛ و البته فوتبال حرفه‌اي. حقيقتا چرا بايد براي اين بازيکنان به اين راحتي نسخه پيچيد و تا اين اندازه با فراغ بال درباره تصميم‌شان حرف زد و نکوهش کرد و حکم صادر کرد؟ اگر بخواهيم از زاويه‌اي ديگر به ماجرا نگاه کنيم اين فدراسيون فوتبال ايران است که مقصر ماجراي پيش آمده است. اگر تا اين اندازه موضوع حضور يا غيبت بازيکني در اروپا برابر باشگاهي از رژيم صهيونيستي مهم است چرا فدراسيون فوتبال به عنوان بخشنامه يا خواهش يا قانون يا هرچيز ديگري اين هشدار را به بازيکنان لژيونر ايراني نداده بود که بازي در برابر باشگاه‌هاي صهيونيستي تبعات دارد؟ اگر قانوني وجود دارد (که ندارد و بازيکنان بايد پيش‌فرض قوانين نانوشته را از حفظ باشند!) که نبايد در برابر تيم‌هاي به ميدان رفت پس چرا فدراسيون فوتبال آقاي کفاشيان و دوستان آن را به فوتباليست‌هايي که زيرنظر اين ارگان هستند ابلاغ نکرده و نسبت به عواقب رفتار غيرقانوني‌شان هشدار نداده است؟ اگر هم که «غيرقانوني» نيست و شجاعي و حاج‌صفي فقط برخلاف «عرف جامعه» عمل کرده‌اند، پس چرا تا اين اندازه بايد قاطعانه حکم داد؟ چرا نبايد توضيحات‌شان را شنيد؟ البته که راحت‌ترين و بي‌خطرترين راه براي مديراني مثل کفاشيان ، فکر نکردن و تصميم گرفتن؛ و حرف زدن و عمل کردن براساس تصميمات بدون تفکر است.