پرسپوليس شانسي براي بازگشت به ليگ قهرمانان آسيا ندارد و اين موضوع بيشتر از آنکه به بدبيني ربط پيدا کند، متعلق به واقعگرايي است. قرمزها در مرحله گروهي، دو نمايش بي‌نقص را در جدال با الهلال پشت سر گذاشتند و در هر دو مسابقه، مي‌توانستند حريف را از پيش رو بردارند اما در 90 دقيقه اول از مسابقه نيمه‌نهايي، نه پرسپوليس، آن تيم مستحکم و کم‌اشتباه بازي‌هاي دور گروهي بود و نه الهلال به اندازه آن جدال‌ها آسيب‌پذير به نظر مي‌رسيد. در دوئلي که به زودي شکل خواهد گرفت، محمد انصاري، سيدجلال حسيني و کمال کاميابي‌نيا به تيم برمي‌گردند اما آيا تشکيل اين مثلث دفاعي براي خلق يک بازگشت فرازميني کافي خواهد بود؟‌ تيم برانکو مي‌تواند در مسابقه برگشت، بهتر دفاع کند و مضحکه دفاعي ديدار رفت را به فراموشي بسپارد اما آنها در کنار بسته‌نگهداشتن دروازه در مقابل ضدحمله‌هاي سريع و مرگبار الهلال، بايد چهار گل به رقيب بزنند تا مسابقه به تماشاگروقت‌هاي اضافه کشيده شود. سئوال اينجاست پرسپوليس در چند مسابقه از اين فصل توانسته بيشتر از سه گل وارد دروازه تيم‌هاي حريف کند؟‌

اگر ميزباني قرمزهاي ايراني از آبي‌هاي سعودي در ورزشگاه آزادي اتفاق مي‌افتاد، کورسوي اميدي براي پرسپوليس وجود داشت اما جماعتي پيش تر با رفتارهايي نابخردانه اين شانس را از تيم پروفسور گرفته اند.

تصاوير تلويزيون ايران از بازي بزرگ پرسپوليس، پر از صحنه‌هاي آهسته بود تا آنچه روي سکوها مي‌گذرد، در جريان تماشاي تلويزيوني بازي ديده نشود اما هيچکدام از قيچي به دست‌ها در شبکه 3 نمي‌توانستند سرور و هلهله را از سکوهاي آبي و بهت و بغض را از سکوهاي قرمز بگيرند. پرسپوليس آماده چنين رقابتي نبود. پرچم سفيدش را توي هوا تکان داد و از يکجايي به بعد، به تماشا و تحسين سرعت و ظرافت حريف نشست. قهرمان ايران در ابوظبي خرد شد و حرف‌زدن از معجزه، چيزي از بار سنگين اين شکست کم نمي‌کند. البته که فوتبال، خود معجزه است و اميدواري تا آخرين ثانيه در فوتبال، ديوانگي نيست اما اين رؤيافروشي، عاقبتي به جز سرخوردگي دوباره هوادارها نخواهد داشت. کار پرسپوليس در آسيا تمام شده و اين، يک برش تلخ از حقيقت است.

براي احتمال بازگشت قرمزها، بارسلونا را مثال مي‌زنند اما تنها شباهت ستاره‌هاي سرخپوش به نوابغ ساکن کاتالونيا، پورشه‌هاي‌شان است. آنچه «ريمونتادا»ي تاريخي بلوگرانا را رقم زد، معجزه‌اي بود که به ندرت اتفاق مي‌افتد و به همين دليل، اسمش را معجزه گذاشته‌اند. حتي خود بارسلونا در مسابقه با يووه، نتوانست چنين بازگشتي را ممکن کند. مثال ديگر، مسابقه فراموش‌نشدني پرسپوليس با آليماست، اما نه عربستان، قزاقستان است و نه الهلال‏، کوچک‌ترين شباهتي به آليما دارد. بازي، تمام شده و تيم برانکو، بايد به حضور مقتدرانه‌تر در فصل بعدي ليگ قهرمانان آسيا فکر کند. با تيمي که ذهنيت آماده‌تر و قدرت بيشتري دارد. تيمي که به سرعت تسليم نمي‌شود. اين جنگ براي پرسپوليس تمام شده اما براي جنگيدن، نقطه پايان وجود ندارد.