رئیس مرکز توسعه، پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور با اشاره به نتایج پژوهشی که به تازگی در تهران توسط اساتید دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی انجام شده و در آن هزار زن از مناطق 22 گانه شهر تهران به شکل تصادفی مطالعه شده بودند، اظهار داشت: 27 درصد از زنان تهرانی 19 تا 49 ساله در این پژوهش اظهار کرده بودند که در یکسال اخیر مورد خشونت همسرانشان قرار گرفته اند.

فرید براتی سده در گفتگو با ایسنا، با اشاره به اینکه خشونت جسمی در ایران نسبت به بسیاری از کشورها ارقام بالایی را نشان نمی دهد، توضیح داد: با وجود این، روند رو به گسترش خشونت نگران کننده است. زنان ایرانی هنوز نمی دانند باید موارد خشونت را به کجا گزارش کنند و ممکن است نگاه فرهنگی و سنتی باعث شود آنان فکر کنند خشونت بخشی از زندگیشان است که باید آن را تحمل کنند.

این روانشناس با تأکید بر اینکه این اعداد ارقام بالایی را نشان می دهند اظهار داشت: اگر این رقم در سطح کشور مبنا قرار بگیرد قطعاً میزان بالاتری را در بسیاری از استان ها نشان خواهد داد. نباید فراموش کرد که تهران نمونه کاملی از کل کشور نیست، چراکه در تهران زنان نسبت به حق و حقوق خودشان آگاه ترند. همچنین رابطه زنان و مردان نیز به لحاظ سطح فرهنگی با خشونت کمتری همراه است.

براتی سده با اشاره به اینکه برخی از زنان فکر می کنند خشونت یک مسئله عادی در زندگیشان است، افزود: این آسیب گریبانگیر بسیاری از زنان ایرانی است. بسیاری فکر می کنند خشونت تنها شامل آسیب‌های جسمی

می شود درحالی که انواع خشونت جسمی، عاطفی و کلامی و روانی نیز در این دسته بندی قرار می گیرند.

این روانشناس در ادامه با بیان اینکه آنچه در کشور ما بیشتر رواج دارد و به چشم می آید خشونت های شدید است، توضیح داد: انواع دیگری از خشونت وجود دارد که معمولاً خیلی مورد توجه قرار نمی گیرد. برای مثال خشونت عاطفی و کلامی نیز به همان اندازه مضر هستند و باید آنها را هم در بحث خشونت در نظر گرفت.

رئیس مرکز توسعه، پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور با انتقاد از اینکه گاهی خشونت های کلامی و عاطفی از جانب زنان پذیرفته شده است، تصریح کرد: نبود حمایت قانونی کارآمد یک سوی این ماجرا قرار دارد و پذیرش زنان نسبت به خشونت اعمال شده نیز، سوی دیگری از این ماجراست. گاهی زنان فکر می کنند خشونت بخشی از زندگی است و به همین دلیل به دنبال مطرح کردن آن نیستند.

وی با تأکید بر اینکه زنان ایران معمولاً زمانی برای طرح شکایت از خشونت به مراجع قانونی مراجعه می کنند که خشونت جسمی شدیدی نسبت به آنها اعمال شده باشد اضافه کرد: زنان گاهی خشونت های جسمی ملایم تر را بخشی از زندگی روزمره و سرنوشتشان می‌دانند.

این روان شناس انواع سرکوفت ها، تحقیرها، مقایسه کردن‌ها، تأکید بر نقایص، تمسخر و یا اهانت کردن را از جمله انواع مصادیق خشونت های کلامی دانست و افزود: برای واکنش مناسب در مقابل خشونت نمی‌توان یک نسخه واحد ارائه کرد. اگر کسی بخواهد نسخه ای بپیچد باید دقت کند ما در فرهنگی هستیم که در آن پذیرفته شده زنان باید در مقابل رفتارهای همسرشان سکوت کنند؛ چه این رفتارها درست باشد و چه نادرست نباید به بیرون درز کنند.

براتی سده با اشاره به اینکه پذیرش خشونت، تقصیر زنان نیست و ریشه فرهنگی دارد، اضافه کرد: این اتفاق درست نیست و زنان باید خشونت را اعلام کنند و دستگاه های متولی که پیگیر خشونت هستند نیز باید به دنبال احقاق حقوق این زنان باشند. از سوی دیگر زنان در یک وضعیت متناقض قرار گرفته اند از یک طرف جنبه های فرهنگی باعث شده خیلی از زنان تمایل نداشته باشند زندگیشان از هم بپاشد به همین دلیل سطح بالایی از خشونت را تحمل می کنند اما از طرف دیگر شرایط روز و رسانه ها و فضای مجازی هم اعلام می کنند که آنان نباید سکوت کنند.

رئیس مرکز توسعه، پیشگیری و درمان اعتیاد سازمان بهزیستی کشور ادامه داد: یکی از این دو قطب به آنها می گوید باز هم تحمل کن و زندگی خانوادگی را ادامه بده و سر دیگر هم مدعی است که زن ها باید اعتراض کنند. این انتخاب هم از نظر روانشناسی آنها را به هم می ریزد اما به نظر می رسد زنان باید کمک بخواهند و این کمک را از دستگاه های مربوطه مطالبه کنند.