چند روزي است فيلمي در فضاي مجازي منتشر شده و دست به دست مي‌شود که روايت متفاوتي از خودکشي دو دختر نوجوان اصفهاني در 29 مهرماه در اختيار مي‌گذارد اما به رغم تکان دهنده بودن، هيچ واکنش رسمي‌اي را موجب نشده است.

آنگونه که در فيلم مي‌توان ديد دو دختر نوجوان در حالي آخرين گام ها را به سوي خودکشي بر مي‌دارند که نه نشانه اي از ترس و اضطراب در ايشان به چشم مي‌خورد و نه حتي يأس و نااميدي.

وضعيتي که اگر بگوييم مي‌تواند اين رويداد غم انگيز را، به نمونه‌اي نادر در جهان تبديل کند، بيراه نگفته‌ايم اما به قدر يک خبر معمولي هم مورد توجه مسئولان کشورمان قرار نگرفته است؛ حتي به اندازه اخباري که بعضاً شايعه بودنشان، واضح و مبرهن است اما برخي مسئولان زحمت تکذيب آن را عهده دار مي‌شوند!

شرايطي عجيب که با توجه به سيطره شديد دنياي مجازي در زندگي هايمان، نمي‌توان آن را ناشي از بي اطلاعي مسئولان از اين رويداد دانست که به نديد گرفتن اين فيلم و واقعيت هايي که برملا مي‌کند شباهت بيشتري دارد. واقعيت هايي از جنس به سخره گرفته شدن مرگ توسط برخي از نوجوانان کشور!

نکته اي که موجب شده بسياري از کاربران فضاي مجازي از ديدن اين فيلم بر خود بلرزند و در هضم ماجرا ابراز عجز کنند. از اين رو که مي‌بينند دو دختر نوجوان با خنده و در حالي که دوربين تلفن همراهشان را رو به خود گرفته‌اند، از مرگ خود در چند دقيقه آتي خبر مي‌دهند و حين حرف زدن، آنقدر راحت و خودماني هستند که از بيان شوخي هاي زشت و زننده نيز ابايي ندارند.

دختران نوجواني که هر دو به داشتن دوست جنس مخالف (بخوانيد دوست پسر!) مقر هستند، براي اعضاي خانواده شان پس از خود ابراز نگراني و آرزوي خوشبختي مي‌کنند، به ظاهر درگير افسردگي و بيماري هاي شايعِ مشابه نيستند و حتي چندان تعمقي در خصوص پس از مرگ نکرده‌اند؛ تنها عزمشان را بر خودکشي جمع کرده و براي رقم زدن آن، برنامه ريزي کرده‌اند و بس!

دختراني که نوجوان هستند و همين شاخص سن و سالشان نشان مي‌دهد چه نهادها و ارگان هايي در رسيدن آنها به اين نقطه نقش ايفا کرده‌اند (چه نقش مثبت و چه منفي، چه از منظر کوتاهي و قصور و چه از ديد سوق دادن ايشان به مسير ناصحيح) اما اين نکته واضح موجب نشده که اين نهادها از شنيدن خبر خودکشي شان شوکه شوند و بکوشند با انتشار اطلاعيه هايي، از پيگيري ماجرا براي پيشگيري از تکرار آن در آينده خبر دهند.

نوجواناني که دختر هستند و بر اساس اين شاخص مي‌توان دريافت که چه سهمي از قصور متوجه نهادهايي است که نتوانسته‌اند روحيات ايشان را درک کرده و به تناسب حال و احوالشان، برايشان برنامه تدارک ديده و مسيرشان را از اين مرگ دلخراش دور نمايند اما اين هم سبب نشده که هيچ واکنشي را شاهد باشيم.

آينده سازاني که قرار است فرداي ايران به دستشان رقم بخورد اما اگر مسيرشان به پل و سقوط از آن هم برسد، فقدانشان هيچکس را وادار به واکنش نمي‌کند. حتي دانشگاهيان که براي توليد مقاله وظيفه دارند و اشتياق نشان مي‌دهند و گاه شاکي هستند که مسئولان ايشان و دانششان را نديد مي‌گيرند!

هموطناني که چند روزي است براي نديدنشان در انتهاي مسير طولاني خودکشي، مسئولان به رقابت مشغول شده‌اند اما کافي بود در اينستاگرام حرکت عجيب و غريبي از خود به نمايش بگذارند تا ردزني شان به صدر اخبار برسد و اظهار نظر در خصوص چرايي کشيده شدنشان به مسيرهاي ناصواب، ميان مسئولان فراگير شود؛ درست مثل ما و شمايي که از ديدن اين فيلم شوک زده‌ايم اما شوکه شدنمان را کسي نديده و نمي‌بيند!