معاون امور مطبوعاتی وزارت ارشاد به تازگی شمارگان مطبوعات را به دلايل متعدد رو به كاهش اعلام کرد، به گونه ای که اکنون مجموع تيراژ 170 روزنامه كشور حدود 800 هزار نسخه است. بدین ترتیب می‌توان دریافت که سرعت افت فروش مطبوعات با وجود افزایش تعداد نشریاتی که منتشر می‌شود، بسیار بالاست.

حقیقت آن است که روزنامه‌های صبح ایران با قیمت نسبتاً بالایی که در قیاس با محصول مورد عرضه شان از مخاطب طلب می‌کنند، محتوای مهمی برای عرضه ندارند. این محتوا زمانی دارای پسوند «مهم» خواهد بود که جنبه خبری داشته باشد و قطعاً محتوای تحلیلی و گفتگوهای بلند را می‌توان در مجلات نیز خواند. تقریباً هیچ روزنامه‌ای صبح هر روز حاوی خبرهای تازه‌ای نیست که مخاطب را به تحرک وادارد به گیشه مراجعه کند.

بر خلاف نشریات داخلی، نشریات معتبر که در طوفان شبکه‌های اجتماعی هنوز سرپا مانده‌اند، با خبر زنده‌اند. نیویورک تایمز، یکی از مهمترین روزنامه‌های کنونی جهان که توزیع بین المللی دارد، در سالیان اخیر با افت تیراژ همراه شده اما در عوض، میلیون‌ها نسخه دیجیتال را می‌فروشد. البته نشریات داخلی نمی‌توانند خود را با این تحول منطبق کنند، زیرا محتوایی شبیه به نیویورک تایمز که مخاطب را به خرید نسخه آنلاین وادارد، ندارند.

در این میان، انتشار روزنامه‌های تازه با سرمایه گذاری قابل توجه در دورانی که روزنامه نگاری نه تنها سوددهی اقتصادی ندارد، بلکه به شدت زیان ده است، این پرسش را پیش آورده که این نشریات از چه طریق در بلندمدت تأمین منابع مالی می‌شوند؟

برای درک بهتر، کافی است هزینه یک روز چاپ یک روزنامه را با تیراژ فقط هزار نسخه در نظر گرفت و این رقم را در شمار روزهای غیرتعطیل سال ضرب کرد و به این رقم، 12 ماه هزینه کادر یک روزنامه را افزود. در چنین معادله‌ای، بی‌کیفیت ترین روزنامه نیز هزینه‌ای میلیاردی دارد که طبیعتاً از گیشه تأمین نمی‌شود و بیشتر روزنامه چنین حجمی از آگهی نیز ندارند. بنابراین باید پرسید قریب به اتفاق نشریات با چه فرمولی تأمین مالی می‌شوند؟ آیا مطبوعات ایران را صرفاً یارانه‌ سر پا نگه داشته است؟