نصف جهان: مشخص نشد پایه گذار این حرکت خودجوش چه کسی و ساکن کدام شهر ایران بود اما در پاییز سال 94 در بسیاری از دیوارهای سراسر کشور نظیر مشهد، تهران، اصفهان و شیراز یک جمله نقش بست؛ «نیاز داری بردار، نیاز نداری بذار».

پس از گذشت مدت زمان اندکی این جمله و اقدام، به حرکتی خیرخواهانه تبدیل شد که در کمترین زمان ممکن به تمام شهرهای کشور سرایت کرد و زمانی که زمستان سخت فرا رسید، تقریباً کمتر فرد نیازمندی بود که لباس گرم بر تن نداشته باشد. کمپین «دیوار مهربانی» توانسته بود در کشور رواج پیدا کند و خوشبختانه شهروندان نیز استقبال خوبی از این کمپین کردند اما همانند سایر طرح های اینچنینی که پس از مدت زمان محدودی، اقبال مردمی را از دست می دهند، این طرح نیز به دست فراموشی سپرده شد.

یک دیوار رنگارنگ، چند میخ، کلمه مهربانی و دیگر هیچ. این است حال و روز این روزهای «دیوار مهربانی» در شهرها. برخی دیوارها که وضع بهتری دارند چند لباس ژنده و پاره هم روی میخ دارند.

در ارتباط با دیوار مهربانی لیلی ارشد مدیرعامل خانه خورشید که تجربه سال‌ها کار با زنان معتاد و آسیب‌دیده در محله دروازه غار و شوش در تهران را دارد طی مصاحبه ای با روزنامه ایران، علت فراموشی دیوار مهربانی را اینگونه توضیح می دهد: «من هر روز از کنار این دیوارها و یخچال‌ها در شوش عبور می‌کنم. عمرشان به سر آمد و تمام شد. این ایده را دوستانی پیشنهاد دادند که خیلی لحظه‌ای وارد این جریان شدند و فکر می‌کردند این ایده می‌تواند حرکتی مهم، متفاوت و عمیق باشد. کار اجتماعی، پوست انداختن می‌خواهد و به همین راحتی‌ها نیست که اگر ایده‌ای را دیدیم لحظه‌ای اجرایش کنیم و فکر کنیم موفق هم خواهد بود. فعالیت‌های اجتماعی این گونه نیازمند تجربه، دانش و سال‌ها نزدیکی با مسائل اجتماعی و آسیب‌هاست.»

به گفته لیلی ارشد ممکن است روزی یک حرف نو بتواند تا زمان کوتاهی مردم را جذب کند، اما اگر این ایده بی‌ریشه و بی‌بن و از دانش و تفکر دور باشد، ماندگاری ندارد.

طرح های اینچنینی در برخی از کشورهای آسیایی و اروپایی هم اجرا شده و به صورت هدایت شده لباس های بلااستفاده افراد به نیازمندان اهدا می شود اما در ایران این طرح هدایت نشد و خیلی زود تاریخ مصرف آن به اتمام رسید. اکنون برخی با این تصور که لباس هایشان توسط معتادان فروخته و یا سر از مغازه های فروش لباس های دست دوم در می آورد دیگر لباس های خود را به دیوارهای مهربانی نمی برند و نمی توان از آنها نیز انتقاد کرد. اگر قرار بود این طرح کاملاً موفق باشد، برخی سازمان های مردم نهاد باید به موضوع ورود پیدا می کردند.